Του Φάνη Ζουρόπουλου*

Η ιστορία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Ελλάδα δεν είναι υπόθεση μόνο μιας πλευράς των εμπλεκομένων. Μόνο αφελείς, φανατισμένοι και  δογματικοί πιστεύουν κάτι τέτοιο και αναπαράγουν μονομερείς αφηγήσεις, κυρίως από την πλευρά της Αριστεράς που προσπάθησε μέσω εκατοντάδων βιβλίων, κυρίως στελεχών της, να περάσει την δική της άποψη για το τι έγινε τότε και κυρίως να ρίξει το βάρος της ευθύνης, στον «ταξικό της αντίπαλο», δηλαδή τον αστικό και φιλελεύθερο χώρο… (κρύβοντας ή καταστρέφοντας από την άλλη πλευρά τα δικά της αρχεία που ποτέ δεν άνοιξε στους ιστορικούς…).


 Του Φάνη Ζουρόπουλου*

Χωρίς καμία πρόθεση μείωσης της ιστορικής εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, των αγνών και τίμιων πρωταγωνιστών και του τεράστιου πλήθους του λαού της Αθήνας που για τρεις ημέρες δημιούργησε ένα νέο «Χάνι της Γραβιάς» στο κέντρο της Αθήνας, όπως τόνισε στην ιστορική αγόρευσή του ο εισαγγελέας της Έδρας στη δίκη των πρωταιτίων της άγριας καταστολής, νομίζω ότι έφθασε   η στιγμή να μιλήσει και η ιστορία, 44 χρόνια μετά τα γεγονότα της μεγαλύτερης και τελευταίας αυτόνομης εξέγερσης του Ελληνικού λαού …

* Του Φάνη Ζουρόπουλου


Στο θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων που είναι πάντα... ανοιχτό , μπήκε ένθετο και το θέμα των Ελληνικών αρχαιοτήτων, αλλά και των περιουσιών που εξήχθησαν παράνομα την περίοδο της κατοχής στην Γερμανία, από τους ναζί.
Πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα που συνέβησαν όμως την ίδια εποχή και από τους ίδιους δράστες, δηλαδή τους Γερμανούς κατακτητές.

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι αποζημιώσεις αφορούν το περιβόητο  κατοχικό δάνειο, τις αποζημιώσεις των οικογενειών εκτελεσθέντων και των καταστροφών που προκάλεσαν οι κατακτητές στις Ελληνικές  υποδομές καθώς και τις καταστροφές ολόκληρων χωριών και ατομικών περιουσιών.


 
Του Φάνη Ζουρόπουλου

Με τους Εγγλέζους δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Από μικρός δεν ήθελα ποτέ να μάθω Αγγλικά όπως όλα τα παιδιά (προτίμησα τα γαλλικά στο αξέχαστο τοπικό παράρτημα  του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών), στην Αγγλία πήγα πολύ αργότερα και αναγκαστικά, ποτέ δεν είχα φίλο Εγγλέζο.  Χωρίς  ιδιαίτερη αιτία για όλα αυτά.


 
Γράφει ο  Φάνης Ζουρόπουλος*

Εμείς εδώ στην Αιγιάλεια ξέρουμε καλά ότι η εκλεκτής ποιότητας μαύρη Κορινθιακή σταφίδα, με την εμπορική ονομασία «Βοστίτσα» είναι το πρώτο εδώ και εκατονταετίες εξαγωγικό μας προϊόν στο οποίο οφείλουμε τα πάντα. Η οικονομική και κοινωνική ζωή της Αιγιάλειας δεν θα είχαν γνωρίσει αυτήν την ανάπτυξη, αν δεν υπήρχε αυτό το πολύτιμο προϊόν που καλλιεργείται στα εύφορα εδάφη μας. Η σταφίδα άνοιξε εκτός από οικονομικούς και πολιτιστικούς ορίζοντες στο Αίγιο, δημιούργησε γηγενείς άρχοντες, κράτησε ζωντανή μια δική μας αστική τάξη και συντήρησε αξιοπρεπώς τους αγρότες μας αλλά και την εργατική τάξη που ασχολήθηκε με την επεξεργασία της και την εξαγωγή της.