Στη θέση του ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ να βασιλεύσει επιτέλους η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ με
συγκεκριμένο στόχο την ουσιαστική βελτίωση της ζωής του Homo sapiens,
ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ
Του Πάνου Παναγόπουλου Γεωπόνου - οικονομολόγου
Σύμφωνα με τη γενικότερη, πλανητική πλέον παραδοχή, εξαιρουμένων μόνον των αθεράπευτα αισι-όδοξων, οδηγούμαστε σε "ων ουκ έστιν αριθμός αδιέξοδα", με εκείνους που πραγματικά ανησυχούν να μην αποτελούν την πλειοψηφία και με αυτούς που κινητοποιούνται ή που είναι διατεθειμένοι να κινητοποιηθούν, να μην ξεπερνούν ουδέ καν μοναδιαίο ποσοστό επί τοις εκατό. Υπό τις πολύ δυσά-ρεστες και σοβαρές αυτές εξελίξεις, θεωρώ υποχρέωση του καθενός που έχει άποψη σε τόσο θεμε-λιώδη ζητήματα, να κοινολογεί τις απόψεις του, είτε για περαιτέρω προβληματισμό, είτε για την άρση συγκεκριμένων εμποδίων, όπως λ.χ. τις άνευ νοήματος διαμάχες μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, που όμως αποπροσανατολίζουν από την ουσία οικουμενικών εχέφρονων επιδιώξεων.
Το Πολιτικό λοιπόν Καθεστώς θα ήταν κατ' εμέ, καλύτερα να βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία, με όσο το δυνατόν μικρότερο μέγεθος επιχειρήσεων*(στο μέτρο του εφικτού), οπότε ως και εκ της βελτιωμένης ισοκατανομής του εισοδήματος στην πηγή, θα συλλέγονται συνολικά λιγότεροι φόροι. Συνεπώς και το κράτος θα είναι μικρότερο, ώστε να σπανίζουν τα πάσης φύσεως πολύ μεγάλα και κατά κανόνα ματαιόδοξα συμφέροντα, που επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την κάθε Δημοκρα- τική διακυβέρνηση. Δηλαδή προκειμένου για τη βελτίωση της ζωής του Ηomo sapiens, ελεύθερη αλλά όχι ασύδοτη οικονομία.
Όσο κι αν με αυτές τις δεσμεύσεις/περιορισμούς, είναι ενδεχόμενο έως πολύ πιθανόν, να επιβρα-δυνθούν οι ρυθμοί της οικονομικής ανάπτυξης, το τελικό αποτέλεσμα θα αποβεί προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως οι καθ' έκαστα χώρες, ιδίως οι μικρότερες, θα είναι σε θέση να εφαρμόσουν έστω και κατ' ελάχιστο τη θεωρία της "Αποανάπτυξης"**, χωρίς καλά μελετημένο διακρατικό καταμερισμό ωφελημάτων και συνεπειών. Πάντως σε κάθε περίπτωση, τους νεωτερικούς ιλιγγιώδεις ρυθμούς της γενικότερης ανάπτυξης, όπως διαπιστώνουμε κάθε φορά εκ των υστέρων, μόνον ένα ελάχιστο ποσοστό πολιτών είναι σε θέση να τους αφομοιώνει ορθολογικά. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία υφίσταται σοβαρές έκρυθμες κοινωνικές και άλλες αβάσ-τακτες παράπλευρες συνέπειες/ απώλειες, αφού κατέστη πια εξόφθαλμη πραγματικότητα, πως "τα στάδια της ανάπτυξης περνιούνται και ΔΕΝ προσπερνιούνται", χωρίς να προξενήσουν τις πιο πολλές φορές, πολύ σοβαρές, ακόμα και μη αναστρέψιμες κοινωνικές στρεβλώσεις***.
Αυτό το πολιτικό καθεστώς οφείλει να μην συγκρούεται με τις αρχαίες Ελληνικές φιλοσοφίες, οι αρχές και η αξία των οποίων σπανίως αμφισβητήθηκαν, όπως κι αν αυτές εξελίχθηκαν από τον 6ο, 5ο και 4ο π.Χ. αιώνα μέχρι τα χρόνια του Ιησού, στις άλλοτε Ελληνιστικές σχολές της Μέσης Ανατολής και όπως συμπληρώθηκαν από τη διδασκαλία του ίδιου του Χριστού και του Αποστό-λου Παύλου. Συνεπώς, εδώ υπάρχει θέμα σαφούς αποστασιοποίησης από την ιδεολογία του Ιουδαϊσμού, ("πολλώ δε μάλλον" από άλλες ομοειδείς, και περισσότερο εκδικητικές δοξασίες), περιλαμβανομένου ιδίως του στρεβλού διαφωτισμού της Εσπερίας. Αλλά ακόμα και από τα προ-ηγηθέντα του διαφωτισμού, όπως το "πρώτος μεταξύ ίσων", απέναντι σε εκείνο το "αλάθητο του ενός", που διατηρείται εισέτι, αποτελώντας προφανώς χάσμα απροσμέτρητο και σαφές δείγμα αγεφύρωτης διαφοράς νοοτροπίας*ως προς το γενικότερο δημοκρατικό "Δέον Γενέσθαι". Κυρίως δε ως προς την αξία που έπρεπε να προσδώσει η ορθή ανάγνωση του διαφωτισμού, στις συλλογικές δραστηριότητες ιδίως των ολιγάνθρωπων κοινωνικών σχηματισμών, στην αλληλέγ-γυα/ερωτική ανθρώπινη επικοινωνία, στην κοινωνική δικαιοσύνη κλπ. κοινωνικά αγαθά, αντί της ατομικιστικής μέχρι και αυτιστικής, θεωρίας/διδαχής του ιστορικού υλισμού.
Οι όσες προσπάθειες κατεβλήθησαν στην Εσπερία υπέρ της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, μετά τα τέλη του Μεσαίωνα και με την σχετικά πρόσφατη, προεξάρχουσα ανθρωπιστική υπερπροσπά-θεια του Κάρολου Μαρξ, όπως ήταν φυσικό θα κατέληγαν αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο, διότι απ-λούστατα δεν θα μπορούσαν ποτέ οι προσπάθειες αυτές να είναι προσαρμοσμένες ούτε στο πρα-κτικό μέρος της άγνωστης μέχρι τότε ανθρώπινης ιδιοσυστασίας (DNA), ούτε και στις λοιπές πρω-τόγνωρες τεχνολογικές εξελίξεις. Σημειωτέον ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι που επίσης δεν γνώριζαν τα περί του DNA κλπ. εξελίξεων, δεν φαίνεται να αποτόλμησαν τόσο αυθαίρετες υπο-θέσεις (assumptions), όμοιες με αυτές των σχετικά όχι λίγων νεωτέρων φιλοσόφων.
Αυτό το αδιέξοδο που αποκαλύφθηκε κυρίως, επί "Υπαρκτού Σοσιαλισμού", το εκμεταλλεύθηκαν απάνθρωπες οργανώσεις όπως λ.χ. εκείνες του Ηitler και του οσημέραι ανατείλαντος Χρηματοπι-στωτικού Συστήματος, ως παράδειγμα προς αποφυγήν, και προπαντός ως εύκολο στήριγμα για το διασυρμό του "δήθεν αντιθέτου", των δικών τους αφηγημάτων. Ακριβώς γι' αυτό, αδυνατούντες να χρησιμοποιήσουν, ει μη μόνον λόγο καταγγελτικό, όταν έχουν απέναντί τους συνομιλητές μη κομμουνιστές, ακόμα και κεντροδεξιούς, τους βαφτίζουν με άλλα αριστερά προσωνύμια, προκει-μένου να μπορούν να αναπτύσσουν πιο άνετα "τα επιχειρήματά...τους". Άντλησαν δε και συνεχί-ζουν να αντλούν συναφή επιχειρήματα, με ιδιαίτερα κακόπιστη μεθόδευση, από την ούτως ή άλ-λως αναπόφευκτη αποτυχία του "Υπαρκτού Σοσιαλισμού", αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους από τους πραγματικούς. Πράγμα δηλαδή, που αν μη τι άλλο, προκαλεί/επιτείνει, με εξόφθαλμη μάλιστα ιδιοτέλεια και αυθάδεια, την ήδη αυξημένη παγκόσμια σύγχυση, με πασιφανή ΔΟΛΟ.
Η επίτευξη της κοινωνικής δικαιοσύνης, ακόμα και εάν βασισθεί στην απόλυτα δίκαιη αρχή της καταβαλλόμενης εργασιακής/μαθησιακής προσπάθειας από τα καθέκαστα μέλη της κοινωνίας (που ασφαλώς η γενικευμένη αποδοχή της αρχής αυτής, απαιτεί ένα πάρα πολύ υψηλό πολιτισ-μικό επίπεδο), ή έστω εάν η κοινωνική δικαιοσύνη βασισθεί στην απλώς ίση αμοιβή της εργασί-ας, μετά από δυσπερίγραπτες πολιτειακές περιπέτειες, θα καταστεί εν τέλει "δώρον άδωρον". Αυτή η ίση αμοιβή της εργασίας, μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, λόγω διαφορετικής ικανότητας κα-ταναλωτικών επιλογών θα έχει ανατρέψει την όποια τεχνητή ισορρόπηση. Ή μήπως τότε, θα προταθούν, ειδικά επιδόματα προς τα άτομα με μειωμένη ικανότητα ορθής επιλογής κατανα-λωτικών αγαθών;!
Για όλους αυτούς τους λόγους και επειδή ή ουσιαστική επικράτηση της αποτελεσματικής κοινω-νικής δικαιοσύνης, είναι όχι μόνον πολιτικά, αλλά ακόμα και τεχνικά μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση, η ειλικρινής αγάπη που εκδηλώνεται με παντοειδείς ερωτικούς τρόπους, θα έπρεπε να αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της οιασδήποτε πολιτικής. Εξ άλλου είναι παγκοίνως παραδε-κτό ότι, από τον ειλικρινή έρωτα, (οποιοδήποτε και αν είναι το ειδικότερο αντικείμενό του), πιο πολύ απ' όλους ωφελείται αυτός που τον προσφέρει. Η πιο πιθανή λοιπόν διέξοδος στο τεράστιο αυτό κεφάλαιο της ακριβέστερης απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι η ερωτική διάθεση/-ανταπόκριση των πάντων, προς τους πάντες και προς τα πάντα, πρωτίστως δε προς το "ΑΓΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ", στο οποίο έχουμε την ύψιστη υποχρέωση, αλλά και την ύψιστη τιμή, εμείς οι άνθ-ρωποι, να προσφέρουμε στο εξής τις λατρευτικές μας φροντίδες.
Τελικά, ο όποιας μορφής ουσιαστικός Κοινωνισμός (Σοσιαλισμός), δεν θα αποτελέσει την προϋπόθεση, αλλά την κατάληξη, καθότι "συν τοις άλλοις": "Αγαθά κόποις κτώνται",ή , "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή......".
Σε τελευταία ανάλυση έχει χαθεί πάρα πολύς πολύτιμος/χρήσιμος χρόνος, προς την ορθή κατεύθυνση, που σίγουρα "πόρρω απέχει" , τόσο από τον προ πολλού έκπτωτο Μαρξισμό, όσο και από την παντελώς ασχεδίαστη παγκοσμιοποίηση, αλλά και από το εγκληματικό "Χρημα-τοπιστωτικό Σύστημα", που τώρα πια καταγγέλλεται κι από τους ίδιους τους γεννήτορές του, (βλέπε "Καθημερινή"! 27-4-2019), και που και τα δύο αυτά τυχαίνει να είναι γνήσια τέκνα του ασύδοτου και ανυπεύθυνου Νεοφιλελευθερισμού!
Τουλάχιστον ας μην μας απασχολούν/ταλαιπωρούν όλοι αυτοί, με τις άνευ πρακτικής αξίας μεταξύ τους διαμάχες και πολύ περισσότερο βέβαια, με τα ακροδεξιά κηρύγματα μίσους, εις βά-ρος του λίγου χρόνου που μας απέμεινε, για να ανανήψουμε από τον λαοπλάνο παραλογισμό. Δηλαδή, μήπως και προλάβουμε τον παράδεισο της αυξανόμενης παραγωγικότητας, αντί του Νέου Μεσαίωνα, που διαφαίνεται/διαγράφεται, πολύ χειρότερος και από την ολοσχερή εξα-φάνιση του Homo sapiens.
Π.Κ.Π., Παληοκαμάρες Μάιος 2019
* Με τον τρόπο αυτό μεγιστοποιείται η προσέγγιση στον τέλειο ανταγωνισμό, ως βασική προϋπόθεση της πραγματικής ελεύθερης οικονομίας, που εγγυάται τα πιο πολλά αγαθά, αλλά και την εξισορρόπηση της προσφοράς και της ζήτησής τους, με την μικρότερη και απλούστερη δυνατή συλλογική και συνολική προσπάθεια.
** Η "Αποανάπτυξη" συνίσταται κυρίως, στην κατά κλάδους μείωση των ρυθμών ανάπτυξης, όταν και όπου χρειασθεί.
*** Για παράδειγμα, μια από τις μη αναστρέψιμες κοινωνικές στρεβλώσεις είναι η επερχόμενη Σύγχρονη Μητριαρχία. Ασφαλώς λοιπόν ΝΑΙ, στην πιο ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων, αλλά κατηγορηματικά ΟΧΙ στη σύγχρονη μητριαρχία, διότι μαζί με τ' άλλα θα καταλήξουμε μοιραία στην κατάργηση κάθε αρχής ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ. Σε αντίθεση με την βιοηθική, οι γυναίκες καθαρά για λόγους εξασφάλισης των τέκνων τους (τις πιο πολλές φορές από μητρικό ένστικτο ορμώμενες), με την βοήθεια μάλιστα της επιστήμης (!), θα επιλέγουν και θα χρησιμοποιούν ευκαιριακούς partenaires,"επιτυχημένους στη ζωή" και όσο το δυνατόν πλέον "ευσταλείς", σε μεγάλες ασφαλώς ηλικίες, έτσι ώστε οι ενδείξεις του DNA τους να έχουν ελεγχθεί σε βάθος χρόνου. Όλα αυτά δε, είτε με τεχνητά μέσα, είτε δια της φυσιολογικής οδού. Με επίσης όλα όσα τα παραπάνω συνεπάγονται για την ομαλή γενετική και κοινωνική εξέλιξη, του ταλαίπωρου και άρρωστα ανταγωνιστικού Homo sapiens, που εμποδίζει παντοιοτρόπως τον εαυτό του από τη διατήρηση και την απόλαυση του επίγειου παράδει-σού του. Υπ όψη ότι, στις παραπάνω γραμμές, δεν έγινε ουδέ καν μνεία στην τερατουργηματική γενετική μηχανική.
* Αυτή η διαφορά νοοτροπίας οδήγησε τους Νοταράδες (1438 μ.Χ.) στο, "Κάλιο Σαρίκι Τούρκικο στην πόλη (που δεν θα μπορούσε να αναμειγνύεται στην καθ' ημάς ιδεολογία και φιλοσοφία), παρά Τιάρα Παπική" και δικαιώ-θηκαν (!!), όπως δικαιώθηκαν και οι στίχοι του Σολωμού (!!), τότε που η Εσπερία έπαιρνε την εκδίκησή της :
Μοναχή το δρόμο επήρες, Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, Άλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου Εξανάλθες μοναχή, Άλλ' ανάσασιν καμιά, Οπού εχαίροντο πολύ, Δεν είν' εύκολες οι θύρες, Άλλος σου έταξε βοήθεια Σύρε νάβρης τα παιδιά σου Εάν η χρεία τές κουρταλή. Και σέ γέλασε φρικτά, Σύρε, ελέγαν οι σκληροί.
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS