Του Χρήστου Χωμενίδη

Φαντάζομαι την κυρία Φώφη Γεννηματά το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι, μόλις ολοκληρώθηκε η συνάντηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τη φαντάζομαι να κλείνει την πόρτα του γραφείου της και να ξεσπάει σε επιφωνήματα άγριας χαράς. Να χοροπηδάει κατενθουσιασμένη, όπως ένας μπασκετμπολίστας που μόλις πέτυχε το παρθενικό του τρίποντο. Το βλέμμα της να πηγαίνει από το πορτρέτο του Ανδρέα Παπανδρέου στη φωτογραφία τού πατέρα της, να νοιώθει για πρώτη φορά πως δεν την ατενίζουν αφ' υψηλού, συγκαταβατικά. Πως επιτέλους την κοιτούν σαν ίση τους.



Η καλή εξαγωγική εικόνα της χώρας , όπως αποτυπώνεται στα τέλη του 2018 με 33δις εξαγωγών και η οποία συνεχίζεται , είναι λάθος να υπερεκτιμηθεί για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αποτέλεσμα προώθησης προϊόντων με εξαγωγικό μεν προσανατολισμό αλλά σε τιμές ιδιαίτερα ελκυστικές που εκ των πραγμάτων προκαλούν το ενδιαφέρον της διεθνούς αγοράς.


Η πραγματική συντριβή του Σύριζα και του πρωθυπουργού στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δείχνει ξεκάθαρα την παντελή απουσία του κόμματος από τις κοινωνικές αρθρώσεις της χώρας. 

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Στο κύριο άρθρο του, το τελευταίο «Βήμα της Κυριακής», προβλέπει ότι ενώ η ελπίδα ξανάρχεται στην Ελλάδα, η εποχή Τσίπρα τελειώνει. Και μαζί με αυτήν, έρχεται και το άδοξον τέλος του ανθρώπου που την ενσάρκωσε, ήτοι του απερχόμενου σε λίγες εβδομάδες πρωθυπουργού. Ταυτοχρόνως καταρρέει και ο μύθος του ανθρώπου «που πιάνει πουλιά στον αέρα», έκφραση στην οποιαν ως φαίνεται από τα γεγονότα, ο πρωθυπουργός μας είχε πιστέψει και ενστερνισθεί.

 

Πώς η χώρα το 2010 οδηγήθηκε στο Μνημόνιο  «ως πρόβατον επί σφαγήν» από τους Γαλλογερμανούς και την τότε ελληνική κυβέρνηση, που απέρριπταν μετά βδελυγμίας  τη μόνη σωστή  και ωφέλιμη για εκείνη και τους δανειστές λύση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, την οποία φέρεται ότι πρότεινε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και επιμόνως και σχεδόν μοναχικώς ο γράφων με πέντε συνεχή άρθρα

Του Δημήτρη Στεργίου

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι ύστερα από αυτά που είπε ο πρώην υπουργός  του ΠΑΣΟΚ  και πρώην  αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής του  Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ)  κατά την κρίσιμη περίοδο ένταξης της χώρας μας στο πρώτο Μνημόνιο (Μάρτιος 2010- Δεκέμβριος 2011)  Παναγιώτης Ρουμελιώτης  στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Συγκεκριμένα, ανέφερε, μεταξύ άλλων,  ότι τότε το ΔΝΤ είχε σοβαρές επιφυλάξεις   για την εμπλοκή του σε ένα πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης της Ελλάδα, διότι αυτό έπρεπε να συνδυαστεί με κούρεμα του ελληνικού χρέους προς τους ιδιώτες (που τελικά έγινε ύστερα από τρία χρόνια και πήγε για το … Γάμο του Καραγκιόζη , χωρία να πάει κανένας πάλι φυλακή!). Έτσι, όπως τόνισε,   ο τότε γενικός διευθυντής του Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν (ο γνωστός για το επεισόδιο με την … καμαριέρα!)  κάλεσε μυστικά κυβερνητικούς εκπροσώπους της Γαλλίας και της Γερμανίας στην Ουάσιγκτον, ώστε να τους πείσει για την αναγκαιότητα άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Γράφει ο Λάμπρος Γ. Ροϊλός

Με την επαναλαμβανόμενη δήλωση του κ. Τσίπρα ότι είναι εδώ για τους «πολλούς», και συνεπώς ότι υποστηρίζει τους «πολλούς», προβληματίστηκα.

Σε ποιους ανήκω εγώ; Αν π.χ. έχω μια μικτή σύνταξη 1100 €, είμαι στους λίγους; Αφού οι περισσότεροι συνταξιούχοι θα έχουν ενδεχομένως μικρότερη; Αφού επέλεξε να μου δώσει 13η σύνταξη όχι στο 100% (όπως θα έπρεπε να είναι μια 13η ), ούτε 50%, άλλα 30%, τότε, θα πρέπει να είμαι στους λίγους. ( Το αν βέβαια το 30% στην πράξη έγινε 21% αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)



 Του Κώστα Χριστίδη   *

Η δύναμη της εξουσίας πολύ συχνά προκαλεί έπαρση και οδηγεί σε παγίδες. Ένας πραγματικά ικανός ηγέτης είναι θαρραλέος, καθόσον τολμά να ριψοκινδυνεύσει για να επιτύχει κάτι μεγάλο, αψηφώντας την ‘’σιγουριά’’ που για κάποιο χρονικό διάστημα δημιουργεί μία βολική αδράνεια. Ταυτοχρόνως, όμως, είναι και ταπεινόφρων. Αναλογίζεται το Σωκρατικό ‘’εν οίδα ότι ουδέν οίδα’’. Γνωρίζει ότι κάθε άλλο παρά διαθέτει το μονοπώλιο στη σοφία. Σε έναν περίπλοκο και ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο αντιλαμβάνεται τους περιορισμούς του και δημιουργεί γύρω του μίαν ομάδα συνεργατών που μεγιστοποιούν τα πλεονεκτήματα και ελαχιστοποιούν τις αδυναμίες του.



Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι εντός και εκτός Ελλαδος πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσιπρας μπορεί να ηγηθεί μιας σοβαρής κεντροαριστεράς σοσιαλδημοκρατικής υφής.Ο λάθος δρόμος της Φώτης Γεννηματα.

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει ότι στη σημερινή Ελλάδα, για τη μελλοντική πορεία της στον 21ο αιώνα και τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες που νέα φαινόμενα προκαλούν, ένας υπεύθυνος και σοβαρός κεντροαριστερός πολιτικός πόλος, δεν είναι απλώς είναι επιθυμητός, αλλα απολύτως απαραίτητος.



Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Το κτύπημα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Κι αυτό γιατί δεν είδαν έγκαιρα την κατάρρευση μιας κυβέρνησης, που την συνθέτουν πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι . Στο τέλος είχαν καταφύγει σε καφετζούδες, που με την μορφή δημοσκοπήσεων της πλάκας, τους διαβεβαίωναν ότι κλείνει η ψαλίδα.