Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πρόκειται για παραπολιτική μπουρδολογία. Ουδέποτε μεταπολιτευτικά, η πορεία κυβερνήσεων και κομμάτων εξουσίας επηρεάστηκε καθοριστικά από τις ρητορικές ικανότητες των αρχηγών τους. Αλλα είναι τα σημαντικά. Και το έμαθαν από την καλή και από την ανάποδη όσοι προηγήθηκαν των σημερινών μονομάχων

 Την επομένη κάθε συζήτησης σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, ακολουθούν οι βαθμολογήσεις: Ποιος νίκησε; Ο Τσίπρας ή ο Κυριάκος; Ποιος αποστόμωσε τον άλλον και πόσες φορές; Ο Αλέξης ή ο Μητσοτάκης; Μετά τις βαθμολογήσεις προχωρούμε στις «ποιοτικές» εκτιμήσεις: Ετοιμόλογος ο ένας, αιχμηρός ο άλλος, λαϊκιστής ο μεν, κυνικός ο δε, ευφραδής ο πρώτος, ουσιαστικός ο δεύτερος, κλπ. Στο τέλος φτάνουμε και στο ουσιώδες -δήθεν- συμπέρασμα: «Είναι πολύ λίγος ο Κυριάκος για να γκρεμίσει τον Τσίπρα» ή «λίγα είναι τα ψωμιά του Αλέξη, τον έχει πάρει αμπάριζα ο Μητσοτάκης».

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Η αλήθεια είναι πως η ανωνυμία επιτρέπει σε κάθε πικραμένο ή/και φαντασμένο να κάνει «οργανώσεις» που κανείς δεν γνωρίζει από πού κρατά η σκούφια τους και τι τελικώς θέλουν. Εχει γεμίσει ο τόπος από πρωτοβουλίες, επιτροπές και άλλα συναφή.

Του Θανάση Μαυρίδη

Όταν γίνονται αλλαγές στο επιτελείο ενός αρχηγού κόμματος, την επόμενη ημέρα τα κομματικά μέσα ενημέρωσης γράφουν κάτι σαν «νέα αρχή», «μεταγραφή σοκ θα καταπιεί αμάσητους τους αντιπάλους». Το «κακό» για τον Κυριάκο είναι ότι δεν έχει τέτοια μέσα. Το καλό είναι ότι αντιλαμβάνεται τι πρέπει να κάνει και το κάνει! Χτες ήταν το δίδυμο Σπυράκη – Ζούλα. Έχει κι άλλο!

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Τ​​ο Ελληνικό ξεκίνησε ως πρακτικό ζήτημα και κατέληξε ψυχικό σύμπλεγμα. Το μέγεθός του είναι τέτοιο που εντυπωσιάζει και τρομάζει. Θα μου πείτε και το μέγεθος των ολυμπιακών έργων μάς ξεπερνούσε. Ομως η Ελλάδα του 2004 ήταν άλλη απ’ την Ελλάδα του 2017. Τότε συμπεριφερθήκαμε σαν να είχαμε αποφασίσει εξ αρχής πως τα έργα θα περνούσαν χωρίς να μας αγγίξουν. Θα τα αφήναμε να σαπίσουν, όπως και τα αφήσαμε. Χρωστάμε βέβαια στην πίεσή τους το μετρό και το τραμ, που χωρίς τους Ολυμπιακούς ακόμη θα τα ψάχναμε. Ισως και μερικούς αυτοκινητοδρόμους. Η νοοτροπία της νεόπλουτης Ελλάδας του καιρού εκείνου είχε σταθερούς στόχους: «Δεν πειράζει αν χάλασε το καρμπιρατέρ. Ευκαιρία να αλλάξω αυτοκίνητο».

Του Γιώργου Καρελιά

Ο κ. Τσίπρας αναζητά άλλοθι για να αποδείξει την αριστεροσύνη του. Και η ΝΔ με τη στάση της σε ένα δευτερεύον νομοσχέδιο τού το προσφέρει. Οι κραυγές «είσθε άθεοι» μπορεί να ακούγονται ευχάριστα σε μερίδα οπαδών της ΝΔ, αλλά δεν προκαλούν καμιά ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο!

Του Αλέξανδρου Διαμάντη

Εγκρίθηκε με 148 ψήφους το ν/σ για την αλλαγή φύλου στα 15 - «Όχι» Καμμένου στο άρθρο 3

Με σημαντικές διαφοροποιήσεις από την κυβερνητική πλειοψηφία και 148 ψήφους υπέρ εγκρίθηκε το άρθρο 3 το οποίο ορίζει την αλλαγή φύλου από τα 15 έτη (124 όχι και 13 παρών). Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, εκτός από τους Θ. Παπαχριστόπουλο και Κ. Ζουράρι (ο πρώτος ψήφισε παρών στο άρθρο 3 και ο δεύτερος είπε «ναι» σε όλα) καταψήφισαν ουσιαστικά τον πυρήνα του νομοσχεδίου, λέγοντας «όχι» στα άρθρα 1 έως 7. Ο Πάνος Καμμένος από την... Βραζιλία με επιστολική ψήφο ουσιαστικά καταψήφισε το νομοσχέδιο. Να σημειωθεί ότι το επίμαχο είναι το άρθρο 3.

Του Πάσχου Μανδραβέλη
Ο ​κ. Βασίλης Τσιάρτας ήταν ποδοσφαιριστής και αυτό που θα λέγαμε «λαϊκό παιδί». Εξέφρασε πολλούς συνέλληνες με τις αναρτήσεις του στο Facebook, με τις οποίες τάχθηκε κατά της νομοθέτησης του δικαιώματος αλλαγής ταυτότητας φύλου: «Εύχομαι οι πρώτες αλλαγές φύλου να γίνουν στα παιδιά αυτών που ψήφισαν αυτό το αίσχος. Να δω με τι καμάρι θα κυκλοφορήσουν. ΥΓ. Νομιμοποιήστε και τους παιδόφιλους να ολοκληρώσετε τα εγκλήματα» (3.10.2017). Συνέχισε μία μέρα μετά, γράφοντας «για μένα ζευγάρι είναι μόνο ένας άντρας και μια γυναίκα, οι υπόλοιποι είναι ΑΠΛΑ ΜΑΖΙ. Οσους γάμους όσες παρελάσεις και οτιδήποτε άλλο κάνουν, δε πρόκειται να το δεχθώ ως φυσιολογικό... Ο θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα. Τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση».

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ετοιμάζεται να μπει στο γερμανικό Κοινοβούλιο το πιο φιλοεπιχειρηματικό κόμμα της Ευρώπης

Το διαπίστωνε κανείς βλέποντας τις προεκλογικές αφίσσες του Κόμματος των Δημοκρατών Φιλελευθέρων της Γερμανίας (FDP). Έδειχναν περισσότερο να διαφημίζουν ένα ανδρικό άρωμα παρά μία πολιτική παράταξη. Αλλά και η διαφημιστική ρητορική του κόμματος ήταν παράξενη. Έδιναν την αίσθηση μίας πολιτικής ανανέωσης, σε κάθε περίπτωση πολύ καλά μελετημένης. Δεν είχε δε καμμία σχέση με το παρελθόν. Συνθήματα όπως «και η ανυπομονησία μπορεί να είναι αρετή» πλαισίωναν την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός αξύριστου άνδρα με ανοιχτό πουκάμισο, που προσκαλούσε τους νέους να μάθουν να επιχειρούν.