Του Κώστα  Χριστίδη*

Στο κλασικό έργο του ‘’Η Πέμπτη Πειθαρχία : Η Τέχνη και η Πρακτική του Οργανισμού που Μαθαίνει’’, ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ Peter Senge χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη ‘’μετάνοια’’ για να περιγράψει το βασικό χαρακτηριστικό μίας συλλογικής οντότητας που έχει την ικανότητα να μαθαίνει. Η λέξη προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων ‘’μετά’’, που υποδηλοί μία χρονική ή τοπική ακολουθία, και ‘’νους’’, που σημαίνει την διάνοια, το σύνολο των πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου, την ικανότητα σκέψης. Η μετάνοια σημαίνει εν προκειμένω την αλλαγή γνώμης ή νοοτροπίας. Αυτό αποτελεί ακριβώς την βαθύτερη σημασία της μάθησης, η οποία συνεπάγεται μία θεμελιώδη αλλαγή νοοτροπίας. Η μάθηση δεν σημαίνει απλή πρόσληψη και απομνημόνευση πληροφοριών. Σημαίνει μία βαθιά πνευματική διεργασία ως αποτέλεσμα της οποίας αλλάζει, ‘’μετανοεί’’ κάποιος για ορισμένες απόψεις και συμπεριφορές του και οδηγείται σε νέους τρόπους του σκέπτεσθαι και του πράττειν.


Η οργή είναι μεγάλη. Και για τις ευθύνες που κανείς δεν αναλαμβάνει επί της ουσίας και για τη συγγνώμη που κανείς δε λέει. Και μια παραίτηση δεν μπορεί να σταματήσει την οργή

Βασίλης Σ. Κανέλλης

Η παραίτηση του Νίκου Τόσκα ήταν η πιο αναμενόμενη των τελευταίων ετών. Κανείς, πολλώ δε μάλλον ένας στρατιωτικός που έζησε όλη του τη ζωή στις Ενοπλες Δυνάμεις, δεν θα άντεχε το βάρος της τραγωδίας. Κανείς; Μη λέμε μεγάλα λόγια. Διότι το να παραιτηθεί ένας… παραιτημένος εδώ κι 11 ημέρες είναι το εύκολο. Τουλάχιστον έτσι ανέλαβε το μερίδιο των ευθυνών που του αναλογούσε.

 

Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου

Πολλές φορές φορές το αφήγημα είναι «για όλα φταίει η Συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου» και τι δεν έχουν ακούσει αυτοί οι δύο άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια; Κανείς όμως δεν έχει ψάξει να βρει τι καλό έχει κάνει αυτή η Συγκυβέρνηση σε αυτό τον τόπο …. Το αφήγημα της δήθεν επονομαζόμενης Αριστεράς «οι Γερμανοτσολιάδες κατέστρεψαν την χώρα» , πέφτει στο κενό. Μιας και τα έργα και οι ημέρες της σημερινής Συγκυβέρνησης γράφουν τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της χώρας…



Του Γιάννη Κουτσομύτη

Σε πρωτοφανή επίπεδα έχει κλιμακωθεί η διπλωματική κρίση ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Τουρκία μετά την απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις σε δυο Τούρκους υπουργούς για την παρατεινόμενη κράτηση του Αμερικανού πάστορα Άντριου Μπράνσον.

Η δικαστική όμως περιπέτεια του Αμερικανού ιερωμένου που κατηγορείται από τις τουρκικές αρχές για κατασκοπία, συνωμοσία για ανατροπή του πολιτεύματος και σχέσεις με την τρομοκρατική (σύμφωνα με την τουρκική κυβέρνηση) οργάνωση του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ Φετουλάχ Γκιουλέν, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στη ρίζα της μείζονος αυτής αμερικανοτουρκικής κρίσης βρίσκονται οι γεωπολιτικές κινήσεις του Τούρκου Προέδρου Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, ιδίως μετά την εγκατάλειψη του δόγματος Νταβούτογλου το 2014, η προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία σε ενεργειακό και στρατιωτικό επίπεδο, οι κεκαλυμμένες σχέσεις της Άγκυρας με το Ιράν και οι κινήσεις παράκαμψης των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και η στήριξη της τουρκικής κυβέρνησης στη Χαμάς.



Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά πρέπει να δώσουμε ένα δίκιο στον κ. Χριστόφορο Βερναρδάκη. Μέσα στον προπαγανδιστικό του οίστρο υπονόησε μια μεγάλη αλήθεια: ας προσέχαμε! Το πρόβλημα που αναδείχθηκε και σε αυτή τη μεγάλη καταστροφή δεν ήταν η νεότης του πρωθυπουργού, τα 44 του χρόνια, όπως είπε ο ίδιος. Ηταν η παντελής έλλειψη εμπειρίας στη διαχείριση. Και ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο πριν αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Του δώσαμε να οδηγήσει λεωφορείο (με όλους εμάς ως επιβάτες) ενώ δεν είχε πιάσει ούτε τιμόνι ποδηλάτου. Οπως είχε πει και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για έναν άλλο πρωθυπουργό, έπρεπε να τον είχαμε κάνει έστω υφυπουργό πριν του δώσουμε τα ηνία της χώρας. Ετσι θα κατανοούσε το σύνθετο των προβλημάτων: αφενός δεν θα μας ζάλιζε με μαγικές υποσχέσεις, ότι θα διορθώσει τα πάντα με έναν νόμο κι ένα άρθρο, και αφετέρου θα ήταν πιο ταπεινός στις κρίσεις. Θα έλυνε προβλήματα αντί να τα σκεπάζει με επικοινωνιακά σόου...



Της Ρέα Βιτάλη

Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ μας εγκάλεσε –«εσείς που ουρλιάζετε νυχθημερόν με ευκαιρία να πλήξετε την κυβέρνηση»... Και έπειτα μας αμφισβήτησε: «Εχετε άραγε βιώσει την οδυνηρή, βίαιη, απροσδόκητη απώλεια;» Διακρίνω την αγωνία (της) για την απώλεια. Για κάποια επαγγελματικά στρωμένα τραπέζια...



Γράφει ο Βασίλειος Γρηγ. Παπαδάκης

Τριακόσιοι είκοσι πολίτες αριστεροί – προοδευτικοί εκμυζητές του κοινοβουλευτισμού, τα «εσκαπμπό» των εκάστοτε πρωθυπουργών, υπέγραψαν δήλωση υπέρ της άξιας εμπτυσμού συμφωνίας των Πρεσπών, 17 Ιουνίου 2018.

Περιθωριοποιημένοι λόγω πολιτικής ασχεσίας καταβάλλουν στο γέρμα της ζωής ύστατη προσπάθεια να ενταχθούν σ’ ένα νέο πολιτικό μαγεριό: (Κνίτες, αριστεροί, κομμουνιστές, μαρξιστές-λενινιστές, διανοούμενοι προοδευτικοί, απ’ όλα έχει ο μπαξές). Διαγκωνίζονται για τη λείξη της εξουσίας υπό την κουδούνα του τράγου που σέρνει την αγέλη σ΄ένα πρωτεϊκό πολιτικό σχήμα της κεντροαριστεράς.



Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Είναι δύσκολο να μείνεις ασυγκίνητος όταν βλέπεις έναν τόσο νέον άνθρωπο τόσο προβληματισμένο. Οταν τον παρακολουθείς να περιφέρεται στην ερημιά της καμένης γης, σαν λαγωνικό που θέλει να οσφρανθεί την τραγωδία. Κάθε τόσο στέκει. Υψώνει το χέρι του, δείχνει ένα σημείο και κάτι λέει. Τι να λέει άραγε; Δεν ακούμε τι λέει. Η ευειδής κυρία του υπουργείου Υποδομών τού εξηγεί ότι η παραλία σε πολλά σημεία δεν έχει πρόσβαση. Συνοφρυώνεται ακόμη περισσότερο και κουνάει σκεπτικά το κεφάλι του. Τι να τον βασανίζει άραγε; Μήπως η αποκάλυψη ότι το Μάτι δεν έχει τη ρυμοτομία του Μανχάταν και γι’ αυτό εγκλωβίστηκαν τόσα αυτοκίνητα και τόσοι άνθρωποι στα στενά δρομάκια και τα αδιέξοδα; Αν ήμασταν στο Μανχάταν, τώρα δεν θα θρηνούσαμε θύματα. Αυτός όμως είχε την ατυχία να είναι πρωθυπουργός στο Μάτι και όχι στο Μανχάταν. Δεν είναι ζωή αυτή. Είπαμε να γίνω πρωθυπουργός, αλλά όχι κι έτσι. Αλλοι στην ηλικία μου τέτοια εποχή κάνουν διακοπές με την οικογένειά τους.