Του Τάκη Σουβαλιώτη

 Κάποτε εδώ στα χωριά μας, όταν μια κοπέλα δημιουργούσε ερωτικές σχέσεις με έναν νέο, η θέση της γινόταν πάρα πολύ δύσκολη. Γιατί όλοι την αντιμετώπιζαν απαξιωτικά. Την αντιμετώπιζαν σαν μία κοπέλα που είχε διαπράξει ένα φοβερό αμάρτημα. Ένα ασυγχώρητο ηθικό ολίσθημα. Την ίδια αρνητική στάση συναντούσε μία ερωτευμένη κοπέλα και στην οικογένειά της. Ούτε οι γονείς της, ούτε και τα αδέρφια της της φέρονταν με κάποια κατανόηση.

Όλοι τους χρησιμοποιούσαν σε βάρος της τα πιο σκληρά, τα πιο ταπεινωτικά λόγια. Γιατί πίστευαν, ότι τους είχε ντροπιάσει. Αυτό ήταν τότε το κοινωνικό αλλά και το οικογενειακό κλίμα για την κάθε κοπέλα, που ακολουθούσε τις επιλογές που προέρχονταν από την καρδιά της. Γι’αυτό και κάποιες από αυτές που δεν την άντεχαν αυτή τη μαρτυρική κατάσταση γίνονταν μοναχές. Ενώ κάποιες άλλες που ήταν στα αζήτητα, έμεναν ανύπαντρες. Γιατί πολύ σπάνια οι άντρες παντρεύονταν τότε με ‘κουβεντιασμένα’ κορίτσια. Το ποιους άντρες θα έκαναν συζύγους τους τα κορίτσια εκείνα τα χρόνια, ήταν μία υπόθεση που την αναλάμβαναν πάντα οι πατεράδες τους. Οι οποίοι προτιμούσαν συνήθως για γαμπρούς τους, μόνο τους ευκατάστατους άντρες. Και ας ήταν και κάποιοι από αυτούς πραγματικά σκιάχτρα. Δηλαδή, κουασιμόδοι. Είναι νομίζω περιττό να πω περισσότερα για το πόσο δύσκολα, για το πόσο καταπιεστικά ήταν εκείνα τα χρόνια για τις χωριατοπούλες.

Author: Το Βήμα της Αιγιάλειας

Ανεξάρτητη eφημεριδα άποψης.