To μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης που φέρει ο Αλέξη Τσίπρας αφορά τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κυβέρνηση, τις επιλογές του στα συνέδρια, οπότε δινόταν το δικαίωμα σε κάθε περαστικό από την Κουμουνδούρου, έναντι δύο ευρώ, να επιλέγει τον πρόεδρο του ΣYΡΙΖΑ, αλλά και το πώς πορεύτηκε, δημιουργώντας ένα εντελώς αρχηγικό κόμμα.
Γιάννης Παντελάκης
Ένας από τους θεατές του πολιτικού και εξοντωτικού reality είναι και ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο κάποιοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να θεωρούν ηγέτη.
ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπουν περισσότερο σε ένα κακόγουστο και βαρετό reality παρά σε διεργασίες ενός πολιτικού κόμματος, που μάλιστα αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό. Μοιάζει σαν ένα από τα τηλεοπτικά παιχνίδια όπου παίκτες έχουν κλειστεί εθελοντικά σε ένα σπίτι και με τον καιρό ένας ένας τίθεται εκτός. Μεταξύ τους γίνεται ένας εξοντωτικός πόλεμος για την επικράτηση, ακούγονται έμμεσες ή άμεσες απειλές, συμβαίνουν πολλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ίντριγκες και χαμηλού επιπέδου διάλογοι.
Στο τέλος ο νικητής θα πάρει ένα βραβείο, ένα έπαθλο που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα κόμμα που φέρνει τον τίτλο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ένας ιστορικός τίτλος με μεγάλη ιστορία, ένα κτίριο, οργανώσεις και, καθόλου αμελητέο, κρατική επιχορήγηση. Ο νικητής έχει πολλαπλά οφέλη.
Αυτά συμβαίνουν, ενώ η κοινωνία, αλλά ιδιαίτερα οι άνθρωποι που για χρόνια είχαν επενδύσει ελπίδες και προσδοκίες σε αυτό το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα τα παρακολουθούν σχεδόν άφωνοι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψεις ότι το διαφορετικό πολιτικό ήθος και το αξιακό φορτίο της αριστεράς που κουβαλούσε κάποτε ως ισχυρά πλεονεκτήματα απέναντι σε δοκιμασμένα για πολλά χρόνια κόμματα εξουσίας έχουν εκπέσει τόσο στις μέρες μας και εκφράζονται από πρόσωπα του επιπέδου του Κασσελάκη, της Τζάκρη, του Αντώναρου και μερικών άλλων εξίσου πολιτικά ανερμάτιστων προσώπων.
Τα πρόσωπα που βρίσκονται πλάι στον Κασσελάκη ακόμα και τώρα, και τα οποία με το πολιτικό τους στίγμα γέρνουν περισσότερο στην παραπολιτική και τη γραφικότητα, είναι πρόσωπα της επιλογής Τσίπρα.
Ένας από αυτούς τους θεατές του πολιτικού και εξοντωτικού reality είναι και ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο κάποιοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να θεωρούν ηγέτη και κυρίως μια «χρυσή εφεδρεία» για το κόμμα αλλά και ευρύτερα για την κεντροαριστερά. Αυτός, μετά την τελευταία αναποτελεσματική και αποτυχημένη παρέμβασή του σε μια συνεδρίαση της κεντρικής του κόμματος, όπου έκαψε ένα κομμάτι από το κεφάλαιό του, παραμένει σιωπηλός απέναντι σε όσα συμβαίνουν.
Επιμένει για κοινή πορεία με το ΠΑΣΟΚ η «φρουρά του Τσίπρα»
Μοιάζει να μιμείται τον επονομαζόμενο «Βούδα» της Ραφήνας Κώστα Καραμανλή, με τον οποίο είχε εξαιρετικές σχέσεις από το παρελθόν. O Καραμανλής, αφού οδήγησε τη χώρα στα βράχια με τις οικονομικές του επιλογές, προτίμησε τη σιωπή, και αυτός που έχει ουσιαστικές ευθύνες για την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ τον μιμείται σε απόλυτο βαθμό.
Ο άλλοτε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει να ευτελίζεται καθημερινά ο πολιτικός διάλογος στο εσωτερικό του κόμματός του, να κυριαρχούν η παραπολιτική, οι ίντριγκες και το χαμηλό επίπεδο, αλλά αποφεύγει να μιλήσει δημόσια. Κάποιοι λένε πως εκφράζεται έμμεσα με διάφορα πρόσωπα που άλλοτε ήταν στενοί συνεργάτες του, δηλαδή μιλάνε γι’ αυτόν, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία και πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί την ένοχη σιωπή του.
Και είναι ένοχη γιατί ο ίδιος φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας στον ΣΥΡΙΖΑ – το μεγαλύτερο. Δεν είναι μόνο ότι τοποθέτησε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, παρότι ήταν ένας άγνωστος ομογενής, δεν είναι μόνο ότι του άνοιξε τον δρόμο της διαδοχής όταν δεν υπήρχε κανένα πολιτικό εχέγγυο για την πολιτική και ιδεολογική συγκρότησή του· η ευθύνη του Τσίπρα για όλα αυτά είναι δεδομένη. Υπάρχουν περισσότερα όμως.
Τα πρόσωπα που βρίσκονται πλάι στον Κασσελάκη ακόμα και τώρα, και τα οποία με το πολιτικό τους στίγμα γέρνουν περισσότερο στην παραπολιτική και τη γραφικότητα, είναι πρόσωπα της επιλογής Τσίπρα.
Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους *
Αυτός, για παράδειγμα, επέμενε και έδωσε μάχη για να τοποθετηθεί η κ. Τζάκρη στα ψηφοδέλτια, αυτός είδε ότι με την κ. Ακρίτα θα ενίσχυε το αριστερό πρόσημο του κόμματος. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόσωπο που βρίσκεται γύρω από τον Κασσελάκη που να μην ήταν επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Ο έκπτωτος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε στην Κουμουνδούρου όλα τα πρόσωπα που σήμερα στηρίζουν και αποτελούν την αυλή του.
Όμως, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης του Αλέξη Τσίπρα αφορά τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κυβέρνηση, τις επιλογές του στα συνέδρια, όπου δινόταν το δικαίωμα σε κάθε περαστικό από την Κουμουνδούρου, έναντι δύο ευρώ, να επιλέγει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το πώς πορεύτηκε, δημιουργώντας ένα εντελώς αρχηγικό κόμμα. Ο Κασσελάκης βρήκε ένα κόμμα έτοιμο να αλωθεί από τον οποιονδήποτε, συνεργάτες που ήταν συνεργάτες του προκατόχου του και ακολούθησε λογικές Μεσσία με τις οποίες ακριβώς λειτουργούσε και ο Τσίπρας.
Το έδαφος για να εμφανιστεί στη χώρα μας ένας εκφραστής της μεταπολιτικής, και να βρει πολλούς πρόθυμους να τον ακολουθήσουν, ήταν καιρό στρωμένο και ο Αλέξης Τσίπρας είχε βάλει το χέρι του σε αυτό. Tώρα βλέπει το κόμμα του να καταρρέει και παραμένει σιωπηλός. Προφανώς έχει την (ψευδ)αίσθηση πως ό,τι θα ακολουθήσει θα είναι ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο.
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS