Ο άνθρωπος που διεκδικεί την εκπροσώπηση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με αυτήν και την ιστορία της.

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Σοσιαλδημοκρατία δεν υπήρξε στην Ελλάδα, γιατί η χώρα δεν γνώρισε ποτέ δυτικού τύπου βιομηχανική επανάσταση και άρα δεν είχε ποτέ στους κόλπους της ένα ισχυρό εργατικο κίνημα. Δυστυχώς δε, ο κόσμος της εργασίας στη χώρα μας, στα πρώτα του βήματα,στην μετά οθωμανική Ελλάδα, ομηροποιήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, το οποίο μοναδικό του στόχο είχε την κατάληψη της εξουσίας, δια της βίαιης και πραξικοπηματικής  λενινιστικής τακτικής.

Στο πλαίσιο αυτό, υπήρξαν στην Ελλάδα σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων πολιτικοί, όπως ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου για παράδειγμα, πλην όμως από ιδεολογικής πλευράς, η αντίληψη αυτή εκπροσωπηθηκε από τον Βενιζελισμό, ο οποίος ουσιαστικά, ήταν φορέας αστικού φιλελευθερου εκσυγχρονισμού. Ας σημειωθεί ότι όπως επισημαίνει και ο Σ. Καλύβας στο βιβλίο του «Καταστροφές και Θρίαμβοι» (εκδόσεις Παπαδόπουλος), «όταν το 1918 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος, η εργατική τάξη αποτελούσε αμελητέο μέγεθος, κατ' αντιστοιχία με τη μικροσκοπική βιομηχανική βάση της χώρας. Το νεοπαγές κόμμα προσχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνή το 1920 και αποδέχτηκε το πλήρες κομμουνιστικό πρόγραμμα το 1924, μετονομαζόμενο σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ). Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το ΚΚΕ άρχισε να ελκύει προς το μέρος του ένα μικρό κομμάτι των προλεταριοποιημένων προσφύγων, απειλώντας εκλογικά το βενιζελικό στρατόπεδο. Το 1929, η βενιζελική κυβέρνηση ψήφισε τον Νόμο περί Ιδιωνύμου με το οποίο διώκονταν όσοι επεδίωκαν στην εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας». Ακολούθησε ένα εκτεταμένο κύμα καταστολής και πολλά στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν. Παρά τις διώξεις αυτές,το  ΚΚΕ όχι μόνο επιβίωσε αλλά και αναπτύχθηκε, καθώς εξελίχθηκε σε ένα μικρό μεν, αλλά εξαιρετικά πειθαρχημένο κόμμα με περίπου 15.000 μέλη και εκατοντάδες στελέχη, εκπαιδευμένα να δρουν παράνομα και να υπομένουν τις διώξεις. Όταν μάλιστα αναδιοργανώθηκε υπό την κηδεμονία της Σοβιετικής Ένωσης και τέθηκε υπό την ηγεσία του εκπαιδευμένου στην ΕΣΣΔ Νίκου Ζαχαριάδη, μετατράπηκε σε ένα άριστα οργανωμένο μπολσεβίκικο κόμμα.

Ο μεγαλύτερος εχθρός του ΚΚΕ ήταν η πολιτική κουλτούρα και η κοινωνική διάρθρωση της χώρας. Το εκλογικό σώμα είχε ισχυρές ταυτίσεις με τα δύο μεγάλα πολιτικά στρατόπεδα, στενές σχέσεις με τα υπάρχοντα τοπικά δίκτυα πελατειακών σχέσεων, έντονη καχυποψία απέναντι σε σύγχρονες, απρόσωπες γραφειοκρατικές δομές και σαφή προσκόλληση στην αξία της ατομικής ιδιοκτησίας. Επιπλέον, το ΚΚΕ προξένησε μεγάλη ζημιά στον εαυτό του υιοθετώντας την εξαιρετικά αντιδημοφιλή θέση για μια «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία» λόγω των πιέσεων του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στο οποίο διέθεταν ιδιαίτερη επιρροή τα βαλκανικά κομμουνιστικά κόμματα.

Ιστορικά λοιπόν, η αριστερά στην Ελλάδα υπήρξε κομουνιστογενής, ολοκληρωτική και ηταν ευτύχημα που ο Ιωσήφ Στάλιν δεν την στήριξε στην προσπάθειά της, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο να καταλάβει την εξουσία.

Αυτή η αριστερά, σε μεγάλο βαθμό,μετά την εμφύλια σύγκρουση,που η ίδια προκάλεσε,  εξ ανάγκης προσχώρησε σε αρχές της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τις οποίες ακόμα και σήμερα, ελπίζει κάποια στιγμή να καταργήσει.

Γνήσιον τέκνον της αριστεράς αυτής αυτής είναι και ο Αλέξης Τσίπρας, για τον οποίον ο κεντροαριστερός χώρος δεν είναι  όχημα προόδου και μεταρρυθμίσεων, αλλά μέσο άσκησης εξουσίας, ει δυνατόν όσο πιο πολύ γίνεται ολοκληρωτικής.

Author: Αθανάσιος Παπανδρόπουλος

Ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος, γόνος επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής οικογένειας των Πατρών (Νεολόγος Πατρών, 1879-1973), γεννήθηκε στο Ψυχικό το 1941 και φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας. Οικονομολόγος και ειδικός σε θέματα επικοινωνίας, έχει τιμηθεί με 42 δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Εργάστηκε 30 χρόνια στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και σε άλλα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και συνεργάστηκε με γνωστές εφημερίδες και εξειδικευμένα περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες Εστία, Ναυτεμπορική και είναι σύμβουλος στο περιοδικό Μάνατζερ της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Επίσης, παρουσιάζει την εκπομπή «Δρόμοι της Ανάπτυξης» στο οικονομικό τηλεοπτικό κανάλι Sbc. Επίσης διαδικτυακά, αρθρογραφεί στο Εuro2day.gr,στο EBR και στο αγγλόφωνο European Business Review. Είναι επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και διοικητικός πρόεδρος του ελληνικού τμήματός της, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Συντακτών Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και χρημάτισε επί εξαετία πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου. Από το 2002 είναι μέλος της Γερουσίας για την Ένωση της Ευρώπης, από την οποία και τιμήθηκε για τα άρθρα του περί ομοσπονδιακής Ευρώπης.