Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Πέθανε χθες, 25 Νοεμβρίου 2016, ο ηγέτης της κουβανέζικης Επανάστασης και, μετέπειτα, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Κούβας για 49 χρόνια. Στην Ελλάδα είναι είδωλο για πολλούς. Τι ήταν όμως ο Φιντέλ, και τι το καθεστώς του, πίσω από τη βιτρίνα της μυθολογίας;


 Του Γιάννη Πανούση

Η επανάσταση έγινε κόμμα.


Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου

Στη συζήτηση με τον Θανάση Διαμαντόπουλο, τον Παναγιώτη Πικραμμένο και τον Ανδρέα Λοβέρδο, με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του Θανάση Διαμαντόπουλου «Θεσμοί. Κρίση και Ρήξη»

Θα μου επιτρέψετε, επειδή μιλάμε πάρα πολύ για τα τρέχοντα, για τη συγκυρία, μιλάμε πάρα πολύ με όρους κομματικούς και δημοσιογραφικούς να αρχίσω αυτή την παρέμβασή μου με μία αναδίφηση της δογματικής βάσης του ζητήματος που συζητάμε.


Του Κώστα Κούρκουλου

Λένε ότι το κοινό μίσος ενώνει. Κι αυτό, γιατί «μολύνει» τους ανθρώπους με ένα πρωτόγονο «αίσθημα κοινής συγγένειας», που φτιάχνει δεσμούς αίματος. Πράγμα που σημαίνει πως όσα δεν μπορεί να πετύχει η χριστιανική αγάπη, τα πετυχαίνει το κοινό μίσος. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν μαζικά κινήματα χωρίς την πίστη σε ένα θεό, αλλά ποτέ χωρίς ένα σατανά, που να συγκεντρώνει πάνω του το κοινό μίσος. Μάλιστα, για το «μεγαλείο» του μίσους, ο ιδανικός σατανάς πρέπει να είναι αλλοδαπός ή έστω πράκτορας των ξένων εχθρών.



Του Σάκη Μουμτζή

Το Κυπριακό όταν επανεμφανίσθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘50, έφερε σε όλα τα στάδια του το στοιχείο του μαξιμαλισμού, καθώς ως τέτοιος μπορεί να χαρακτηρισθεί ο στόχος της «Ένωσης».