Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«​​Μια φυλή που ταυτίζει το αίσθημα της ελευθερίας με την ανυπακοή στους νόμους και το αίσθημα της ισότητας δεν την αφήνει να αναγνωρίσει αξίες που ξεχωρίζουν εντός των ορίων της κοινότητας». Το απόσπασμα αυτό δεν ανήκει σε κείμενο των τελευταίων δέκα ετών. Το έχει γράψει ο Εντμόν Αμπού, δημοσιογράφος και μυθιστοριογράφος, που επισκέφθηκε τη χώρα μας στα μέσα του 19ου αιώνα. Ηρθε στην Ελλάδα το 1852 και έμεινε έως το 1854. Προϊόν των περιηγήσεών του είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Η Ελλάδα του Οθωνα» σε εξαιρετική νέα μετάφραση από την Αριστέα Κομνηνέλλη (εκδόσεις Μεταίχμιο). Οι παλαιότεροι γνωρίζουν και το μυθιστόρημά του «Ο βασιλεύς των ορέων», με πρωταγωνιστή λήσταρχο ο οποίος επιδιώκει να γίνει υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας.


Γράφει ο Ευ. Βενιζέλος

Η τυχοδιωκτική επιλογή της κυβέρνησης να διαχειριστεί το ζήτημα του ονόματος της πΓΔΜ με όρους τρέχουσας εσωτερικής πολιτικής και να επιχειρήσει να μεταφέρει το πρόβλημα της διαφωνίας των κυβερνητικών εταίρων στην αντιπολίτευση έφερε στην επιφάνεια το θεμελιώδες ζήτημα του τόπου που είναι η ιδιοσυστασία και η στάση της κοινωνίας των πολιτών. Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι κυρίαρχες τάσεις στην κοινή γνώμη, τάσεις που καταγράφονται δημοσκοπικά και πολλαπλασιάζονται επικοινωνιακά. Η άλλη όψη του θεμελιώδους αυτού ζητήματος είναι η βαθιά κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης της κοινωνίας λόγω της απαξίωσης και της συνακόλουθης κρίσης αυτοπεποίθησης του πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα φοβούνται διαρκώς μήπως βρεθούν σε απόκλιση με τις κυρίαρχες τάσεις της κοινής γνώμης και κληθούν να καταβάλουν πολιτικό κόστος που μειώνει το εύρος του πολυσυλλεκτικού ή του κοινωνικά και ιδεολογικά  στοχευμένου ακροατηρίου τους.


Γράφει ο Νίκος Κωνσταντάρας


Ο Ντόναλντ Τραμπ κατέχει την τέχνη του θεάματος. Από τηλεοπτικές παραγωγές ριάλιτι, όπως τα «Apprentice» και «Miss America Pageant», έως τον ωμό τρόπο που απευθύνεται σε φίλους και εχθρούς ως πρόεδρος των ΗΠΑ, συνδυάζει την αυτοπεποίθηση του μεγιστάνα με τη λαϊκή αμεσότητα του σόουμαν, γεγονός που προκαλεί, αντιστοίχως, άμεση αντίδραση – είτε θετική, είτε αρνητική, είτε συγχυσμένη. Γι’ αυτό, η απρόσμενη παρουσία του κ. Τραμπ στο Νταβός προκαλεί παγκόσμιο ενδιαφέρον και πολλά ερωτήματα. Ο πρόεδρος, που το σύνθημά του είναι «Πρώτα η Αμερική», μετέβη στο άντρο της παγκοσμιοποίησης για να χλευάσει, για να υπογραμμίσει αυτοπροσώπως την αντίθεσή του σε όσα εκπροσωπούν, σε όσα πρεσβεύουν οι υπόλοιποι παρόντες; Ή θα εμφανιστεί σαν ένας απ’ αυτούς, ένας πλούσιος επιχειρηματίας ο οποίος, όπως και αυτοί, επωφελείται τα μέγιστα από τη φορολογική μεταρρύθμιση που προσφάτως θέσπισε; Σε κάθε περίπτωση, τα μέλη της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ πρέπει να αναρωτηθούν ποιον ακριβώς εξυπηρετεί η παγκοσμιοποίηση. Τους ίδιους ή τους πολλούς; Προασπίζονται τις συνθήκες που καταργεί ο κ. Τραμπ ή τα προσωπικά τους συμφέροντα;



Το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ συνδέεται- και ορθά- με την ανάγκη να εξαλειφθούν οι κάθε είδους αλυτρωτικές εξαγγελίες και συμπεριφορές προκειμένου να διασφαλισθεί, σε μόνιμη και διαρκή βάση, ο σεβασμός των υφιστάμενων συνόρων, η περιφερειακή σταθερότητα και η σχέση καλής γειτονίας.


Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Μαύρα κοστούμια, σκούρα εν πάση περιπτώσει, άσπρα πουκάμισα χωρίς γραβάτα εννοείται, χαλαρά σώματα που τα άδειασε το βάρος της ψυχής τους στις πολυθρόνες τους. Κοιλίτσες που ταλαιπωρούν ελαφρώς τα υποκάμισα. Κάτω άκρα ανοικτά, ακόμη πιο χαλαρά. Ο μεν έχει τα χέρια του ακουμπισμένα στους βραχίονες του καθίσματος, ο δε αναπαύει το αριστερό του στον μηρό του. Το χαμόγελο και του μεν και του δε δηλοί διάθεση φιλική του μεν προς τον δε. Θα μπορούσαν να είναι ιδιοκτήτες επιτυχημένων ψητοπωλείων που έβαλαν τα κυριακάτικά τους για να ενώσουν τις δυνάμεις τους, αντί να τσακώνονται. Το στιγμιότυπο θα μπορούσε να απαθανατίζει την επιτυχημένη κατάληξη του προξενιού ανάμεσα σε δύο οικογένειες αποφασισμένων να τελειώνουν με τη βεντέτα τους. Ο γαμπρός συναντιέται με τον αδελφό της νύφης και συζητούν τις λεπτομέρειες. Ολα θα πάνε καλά, αρκεί να κλείσει και η υπόθεση με το αυθαίρετο. «Θα το νομιμοποιήσω», διαβεβαιώνει ο αδελφός τον γαμπρό.


Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη

Ιερό δικαίωμα το σιγάν, αλλά ούτε με δημόσια παρουσία συνάδει, ούτε βεβαίως με την κοινοβουλευτική ιδιότητα την οποία έχει ανανεώσει σε πέντε εκλογές έως τώρα. Η σιωπή είναι ένα από τα λίγα προνόμια εκείνων που ιδιωτεύουν. Για τους βουλευτές μας προβλέπονται πολλά άλλα. Αλλά όχι αυτό


Πάω στοίχημα πως θα ‘χετε δει κάποια από εκείνες τις απίθανες αγγελίες για την «καλύτερη δουλεια στον κόσμο». Συνήθως είναι μια θέση εργασίας σε κάποιον εξωτικό παράδεισο, με ελάχιστες αρμοδιότητες, καμία ευθύνη, ελεύθερο ωράριο και πολύ καλά χρήματα. Κάθε φορά που διαβάζω κάτι αντίστοιχο τα τελευταία χρόνια λοιπόν, ο νους μου αναπόφευκτα τρέχει σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να τους αναφέρω όλους. Θα σταθώ –δεδομένης και της συγκυρίας– μονάχα σε έναν.


Γράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης

Ο Τσίπρας επιστρέφοντας από το Νταβός βρίσκει κλειστές τις πόρτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης και αναγκάζεται να ενημερώσει τη Βουλή για τις πρωτοβουλίες του στο Σκοπιανό

Ο Πρωθυπουργός ψάχνει «άλλοθι» για τη μυστική διπλωματίαΒόλτα στο χιονισμένο Νταβός για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Κοτζιά, με το ωραίο καπέλο...


Γράφει ο Παντελής Καψής

Την περίοδο της Ενετοκρατίας, στα νησιά του Αιγαίου υπήρχαν πολλοί ξεπεσμένοι αριστοκράτες απομεινάρια της ακμής της Γαληνοτάτης. Δεν είχαν να φάνε, αυτό όμως που περισσότερο τους ένοιαζε ήταν να διατηρήσουν την τιμή τους, να μην εκτεθούν στα μάτια του κόσμου.