stoupas

Του Κώστα Στούπα

Την εμπειρία του από τις προσπάθειες μεταρρύθμισης της Ρωσίας ανέπτυξε χθες στην ομιλία του στην Αθήνα ο Αντρέι Ιλαριόνοφ, οικονομικός σύμβουλος του προέδρου Πούτιν στην αρχή της περασμένης δεκαετίας.

Η πρώτη υπόσχεση που έδωσε ο Ιλαριόνοφ στον Πούτιν όταν του ζήτησε να αναπτύξει τις απόψεις του, ήταν πως αν πάρει μέτρα απελευθέρωσης της οικονομίας σε πέντε με δέκα χρόνια θα καταφέρει να διπλασιάσει το ΑΕΠ.

Μια από τις πρώτες αποφάσεις που συμβούλεψε την κυβέρνηση της Ρωσίας να κάνει ήταν να αντικαταστήσει τους δεκάδες διάσπαρτους φόρους με 4-5 νέους χαμηλότερους. Π.χ. για τα φυσικά πρόσωπα κλίμακες 10,25 και 35% τις προσάρμοσε σε ένα ενιαίο συντελεστή 13% και τα έσοδα σε ένα χρόνο διπλασιάστηκαν.
Στη δεκαετία που πέρασε η Ρωσία όντως υπερδιπλασίασε το ΑΕΠ. Αλήθεια είναι όμως πως στο δεύτερο μισό της περασμένης δεκαετίας οι ρυθμοί μεγέθυνσης μειώθηκαν. Ο Ιλαριόνοφ παραιτήθηκε στα μέσα της δεκαετίας και οι μεταρρυθμίσεις ατόνησαν και αναστράφηκαν.

Panagiwtis Pikramenos

του Παναγιώτη Οθ. Πικραμμένου

Η Δικαιοσύνη δεν απειλείται από κανέναν, αν η ίδια δεν τείνει ευήκοον ους στις εξωθεσμικές παρεμβάσεις και πιέσεις. Απειλείται, συνεπώς, μόνον από τον κακό εαυτό της

    Τον τελευταίο καιρό η Δικαιοσύνη βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας και, ως εκ τούτου, προκαλεί καθημερινά την δημοσίευση άρθρων, σχολίων, αναλύσεων, αλλά και πολιτικούς και κοινωνικούς τριγμούς.

Αν θέλουμε να αναλύσουμε την όλη κατάσταση θα πρέπει, πριν απ’ όλα, ως Δικαιοσύνη να εννοήσουμε το σύστημα απονομής και τους ανθρώπους που την υπηρετούν. Απειλείται, λοιπόν, πράγματι η Δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της από εξωγενείς και εξωθεσμικούς παράγοντες, όπως είναι οι παρεμβάσεις πολιτικών ή οι πιέσεις από οικονομικά και άλλα συμφέροντα; Μπορούν άραγε οι παράγοντες αυτοί, με τις παρεμβάσεις τους, να επηρεάσουν την απονομή της σε τέτοιο βαθμό ώστε η εφαρμογή του νόμου στην συγκεκριμένη υπόθεση να μην γίνει κατά τρόπον αντικειμενικό και αμερόληπτο αλλά κατά τρόπο μονομερή και ενέχοντα διάκριση;



του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Οι χειροκροτητές των Βαλλώνων του Βελγίου αγνοούν τα πάντα από την πολιτική και οικονομική τους ιστορία

    Ο υπογράφων έζησε 15 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στην Βαλλωνία, ήτοι στο γαλλόφωνο Βέλγιο. Εκεί σπούδασε, εκεί παντρεύτηκε, εκεί απέκτησε το παιδί του, εκεί ξεκίνησε επαγγελματικά και εκεί έζησε ως δημοσιογράφος κορυφαίες στιγμές της περιοχής αυτής. Μία περιοχή την οποία θεωρεί δεύτερη πατρίδα του και την αγαπά ως τέτοια.

Καρδιά του βιομηχανικού Βελγίου το πάλαι ποτε, η Βαλλωνία –με βιομηχανικά κέντρα την Λιέγη δίπλα στην Γερμανία και το Σαρλερουά κοντά στην Γαλλία και με πνευματική πρωτεύουσα την Μονς, που είναι και η πιο γαλλική πόλη του Βελγίου– στα πρώτα πενήντα χρόνια του 20ου αιώνα ήταν η περιοχή που έδινε στο Βέλγιο άνθρακα, χάλυβα, μπύρα και υφαντουργικά προϊόντα. Διέθετε επίσης δύο γνωστά Πανεπιστήμια και ένα διεθνούς κύρους Πολυτεχνείο, το δε βάρος της από πολιτικής πλευράς ήταν τεράστιο. Κυρίαρχη πολιτική παράταξη ήταν το βελγικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ), το οποίο και υπηρετούσαν ισχυρά ονόματα της βελγικής πολιτικής ιστορίας (Βάντερβελντ, Σπάακ, Κολλάρ, Ντυμπουά, κ.α.).

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διανύει δύσκολους καιρούς

του Giles Merritt*

Πολιτικές διαφωνίες μεταξύ των μελών της -άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε όχι-, διχογνωμία για τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις σχετικά με την διακυβέρνηση της ευρωζώνης καθώς και έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, που έχει ενταθεί ακόμη περισσότερο από την απόφαση του Brexit, κυριαρχούν στους κόλπους της Ένωσης.

Αυτοί που πηδώντας από το πλοίο του Γ.Α.Παπανδρέου ανέβασαν το δίδυμο Τσίπρα-Παππά στην εξουσία, σήμερα δεν βλέπουν με καλό μάτι τις υπερεξουσίες του και κάποια άλλα…

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Η μάχη πλέον θα είναι σκληρή. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ –αυτό που φέρει πρωτογενώς τεράστια ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας– είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως, αλλά ούτε και ενδιαφέρεται για μάθηση. Αυτή είναι για τους … άλλους! Σήμερα, όμως, παίζει τα τελευταία του χαρτιά. Και αυτό εγκυμονεί κινδύνους.
Το βαθύ ΠΑΣΟΚ ήταν κυρίαρχο στους αρμούς της εξουσίας την πρώτη πενταετία Ανδρέα Παπανδρέου –τότε που η χώρα, από 6 δισεκατομμύρια δολλάρια εξωτερικό χρέος το 1981, έφθασε το 1989 να χρωστά 80 δισεκατομμύρια δολλάρια.