Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Ένα βιβλίο-ύμνος της Andrea Marcolongo, ελληνίστριας, αποφοίτου του Πανεπιστημίου του Μιλάνου

Τα χαρτιά του πολιτισμού, της πολιτισμικής κληρονομιάς μας, της ανακαλύψεως του ορθού λόγου από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους μας, και της γλώσσας μας, αποτελούν κορυφαία συγκριτικά πλεονεκτήματα στον σημερινό κόσμο της παγκοσμιοποίησης, της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης. Αρκεί κάποιοι να το καταλάβουν και να κάνουν τις απαραίτητες προσπάθειες για να τα αξιοποιήσουν.



Γράφει ο  Λουκάς  Γεωργιάδης*

Βγαίνουμε από το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν λεφτά για τέταρτο. Και τα λεφτά που θα χρειαστούμε για να ξαναγίνουμε μια κανονική χώρα, δεν γίνεται να τα βρούμε πουθενά αλλού, παρά μόνο εκεί που βρίσκεται το χρήμα: στις αγορές.

Η σημερινή κυβέρνηση ποντάροντας στο εναπομείναν ποσοστό του… ηρωικού ΟΧΙ που εξακολουθεί να τρέφει… αυταπάτες, θα επιχειρήσει να βαφτίσει το ψάρι ως κρέας! Είναι το τελευταίο αποκούμπι ενός γελοίου αφηγήματος που ξεκίνησε με το… σκίσιμο των μνημονίων και επεκτείνεται τώρα στην… καθαρή έξοδο! Δυστυχώς, το ψέμα είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνων των ανθρώπων που έχουν μέσα τους την αήθεια και την ανηθικότητα.


Του Τάσου Παπαδόπουλου

Ο Α. Τσίπρας ανοίγοντας το Σκοπιανό, αντί να διαβουλευθεί πριν με τα κόμματα, προκειμένου να εξασφαλίσει μια υποτυπώδη συναίνεση, επιχείρησε να εμβολίσει τη Νέα Δημοκρατία. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκλωβισθεί σε συνομιλίες με εξαιρετικά αβέβαιο αποτέλεσμα.

Η Ν.Δ. δεν υπέστη ρωγμές και τα δύο μεγαλειώδη συλλαλητήρια, που από τον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκαν ακροδεξιές συνάξεις, απέδειξαν ότι η πλειοψηφία της κοινής γνώμης αρνείται λύση, που θα εμπεριέχει την λέξη Μακεδονία στο όνομα της γειτονικής χώρας


Ευάγγελος Βενιζέλος

Για όσους νομίζουν ότι σε ένα νομοσχέδιο όπως αυτό που ρυθμίζει την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια που συνδέονται με σύμφωνο συμβίωσης, μπορεί να κριθεί κοινοβουλευτικά η αντοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σημειώνω τα εξής:



Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

​Ηταν λίγο μετά τη δικτατορία όταν ο Μάνος Χατζιδάκις περνώντας έξω από μία από τις ιστορικές ταβέρνες στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι άκουσε κάποιον νέο που τον φώναξε «φασίστα». Κοντοστάθηκε, πλησίασε στο τραπέζι όπου καθόταν η παρέα από όπου είχε έρθει η φωνή και ρώτησε ποιος τον είπε φασίστα. Εννοείται ότι κανείς δεν αντέδρασε. Εκείνος τότε τους είπε ότι δεν τον νοιάζει αν τον θεωρούν «φασίστα», ή αν είναι φασίστας, αρκεί να μην είναι σαν αυτόν που τον αποκάλεσε έτσι. Τη γνωστή αυτή ιστορία θυμήθηκα ακούγοντας τους κυβερνητικούς να υποστηρίζουν ότι οι διαμαρτυρίες των κατοίκων της Λέσβου υποκινήθηκαν από «φασιστοειδή στοιχεία». Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι οι κάτοικοι ενδέχεται να έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο απελπισίας με τη διάρρηξη των ιστών της καθημερινότητας από τους μετανάστες και τις οικονομικές, αλλά και ψυχολογικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται, ώστε να μην τους νοιάζει πια αν κάποιος ή κάποιοι τους αποκαλούν «φασιστοειδή». Αρκεί να μην είναι σαν και αυτούς που τους απευθύνουν τον χαρακτηρισμό.