Του Καθηγητή Πέτρου Γρουμπού, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών.
 

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να διακρίνει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στην ιστορία. Τις ειρηνικές περιόδους διαδέχονται πόλεμοι. Κάποιοι μπορούν να πουν ότι ειρήνη είναι το διάλειμμα μεταξύ πολέμων. Κάποιοι άλλοι μπορούν να δουν την ιστορία των ανθρώπων σαν μια σειρά από συνεχείς πολέμους, με τα όπλα να αλλάζουν από εποχή σε εποχή.    

 
Ζούμε σε μια ενδιάμεση περίοδο, με πολέμους στη γειτονιά μας, με τα σύννεφα να μαζεύονται και πάνω από την πατρίδα μας. Με  τη σημερινή κατάσταση στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και μία επιθετική Τουρκία που κουνά το οθωμανικό σπαθί, ένα παλιό ερώτημα γίνεται επίκαιρο: «ποιες δυνάμεις κυβερνούν τον κόσμο; Το σπαθί ή το πνεύμα;»

Την απάντηση στο ερώτημα μας τη δίνει ο Ναπολέων Βοναπάρτης: «στον κόσμο υπάρχουν δύο δυνάμεις. Το σπαθί και το πνεύμα. Το σπαθί κερδίζει πρώτο αλλά προσωρινά, το πνεύμα κερδίζει δεύτερο αλλά οριστικά: το σπαθί νικιέται πάντοτε από το πνεύμα».  Δεν είναι ανάγκη κάποιος να θυμίσει στους πάντες ότι καμιά αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να υποτάξει λαούς αιωνίως. Ο κατακτητής πάντα έφευγε από τα εδάφη που κατέκτησε με το ξίφος και τη βία.

Όλες οι Αυτοκρατορίες είχαν ακμή και νομοτελειακά περιέπεσαν σε παρακμή  και στις περισσότερες η ιστορία επεφύλαξε πλήρη κατάρρευση και εκμηδένιση.
Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Και ίσως τελικά κατανοήσουμε καλύτερα τη γενικότερη έννοια του «σπαθιού» και όχι τη στενή του όπως την εννοεί ο Μέγας Ναπολέων. Ίσως και να είναι και παρεξηγημένο!

Αν μελετήσουμε την ιστορία και την παράδοση της ανθρωπότητας, παρατηρούμε ότι ο πόλεμος αποτελεί μία από τις κύριες της δραστηριότητες. Μέσα σε αυτήν την πλούσια πολεμική παράδοση, που η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων, o πολεμιστής χρησιμοποίησε διάφορα μέσα για να πετύχει το σκοπό του, την εξουδετέρωση του εχθρού. Ένα από αυτά τα μέσα αποτελούν τα «όπλα», τα οποία εξελίσσονται και τελειοποιούνται μαζί με την εξέλιξη της τεχνολογίας και του ίδιου του πολιτισμού. Σήμερα χρησιμοποιείτε και ο «οικονομικός πόλεμος» για την υποδούλωση Λαών. Το «οικονομικό σπαθί» δε, είναι πολύ χειρότερο από το «πολεμικό σπαθί».

Άξιο μελέτης είναι το «σπαθί». Ένα από τα πιο αποτελεσματικά και πολυχρησιμοποιημένα όπλα στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι το «σπαθί», του οποίου η προέλευση μας διαφεύγει στις ομίχλες του παρελθόντος. Δεν αρκεί όμως μόνο η πρακτική σημασία που αναμφισβήτητα  έχει το σπαθί. Για να αντιληφθούμε την πραγματική του αξία ως ένα όπλο αρχέτυπο και να διεισδύσουμε στην ουσία του, θα πρέπει να εμβαθύνουμε στους διάφορους συμβολισμούς που αυτό πήρε μέσα από τους μύθους και θρύλους πολλών παραδοσιακών πολιτισμών.

Στην Βρετανία, στο μύθο του βασιλιά Αρθούρου. Είναι ο μόνος που κατέχει την αγνή αρετή μπορεί να το βγάλει από το βράχο στον οποίο ήταν καρφωμένο.
Το σπαθί σαν σύμβολο δεν λείπει και από τη χριστιανική παράδοση. Ο παράδεισος φυλάσσεται από αγγέλους με πύρινα σπαθιά, οι οποίοι κρατούν  μακριά το κακό και αποτελούν ένα εργαλείο αφιερωμένο στο θέλημα του Θεού.

Σε αυτές τις περιπτώσεις και άλλες όπως για τους Ιππότες των ευρωπαϊκών ταγμάτων του μεσαίωνα, το σπαθί αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό και ξεκάθαρο σύμβολο του Πνεύματος, το οποίο είναι δεσμευμένο στην αδρανή ύλη- βράχο ή ξύλο. Μόνο αυτός που κατέχει την αρετή της Βούλησης, Σοφίας και Αγνότητας είναι ικανός να τραβήξει το σπαθί από το βράχο και απελευθερώσει το Πνεύμα από τα δεσμά και μέσω «Αυτού» να εκτελέσει κατορθώματα στην υπηρεσία της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας, κατατροπώνοντας τις δυνάμεις του κακού και επαναφέροντας την τάξη και την ευημερία στους ανθρώπους.
 
Ποιο λοιπόν είναι σήμερα το ζητούμενο για την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών, κατανοώντας πλήρως τη πραγματική σημασία του «σπαθιού»;

Αυτά που «πρεσβεύει» ένα σπαθί με τη συμβολική του όψη είναι αρχές και αξίες ξεχασμένες στο δικό μας πολιτισμό, που στέκονται μακριά από την δική μας αντίληψη και τρόπο ζωής. Όμως είναι μεγάλη ανάγκη αυτές οι αξίες να ξυπνήσουν ξανά  στις καρδιές των ανθρώπων και κυρίως των Κυβερνόντων. Είναι μεγάλη ανάγκη, ειδικά σήμερα στους δύσκολους καιρούς που περνούν όλοι οι Λαοί του πλανήτη, να ξαναγυρίσουμε σε έναν ηρωικό τρόπο ζωής. Το σπαθί πρέπει για άλλη μία φορά να τραβηχτεί από το «Βράχο», όχι από κάποιον μυθικό ήρωα, αλλά από εμάς τους ίδιους και κυρίως από τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων ολόκληρου του πλανήτη, και πρέπει να μεταλλάξουμε τους εαυτούς μας σε κάτι καλύτερο. Να ανυψώσουμε το Πνεύμα μας, να το απελευθερώσουμε από την ύλη στην οποία είναι δεσμευμένο, έτσι ώστε να έρθει και πάλι η Δικαιοσύνη στους εαυτούς μας και στον κόσμο.

Να το πούμε ξεκάθαρα. Αυτό που διακυβεύεται σήμερα  δεν είναι τίποτα λιγότερο από το αν η ανθρωπότητα  θα αντέξει τη δοκιμή του «πολιτισμού» υπό το βάρος  του ερωτήματος ποιες δυνάμεις την κυβερνούν: το «κακό σπαθί» ή το «ανθρώπινο πνεύμα»; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο τέλος, το "ανθρώπινο πνεύμα» θα θριαμβεύσει. Το «ανθρώπινο πνεύμα» οπλισμένο με χιλιάδες «σπαθιά» που θα φλέγονται από τη Δύναμη, την Επαγρύπνηση και την Τιμή του πολεμιστή, την Ανδρεία και την Υπηρεσία του απέναντι στη Δικαιοσύνη και το Θεό, τις αρετές της Τιμής, Βούλησης, Σοφίας, Αγνότητας και του Καθήκοντος των ηγετών απέναντι στην ανθρωπότητα. Όσοι δεν το αποδεχθούν θα είναι υπόλογοι για τα δεινά που θα έλθουν στην ανθρωπότητα. Η Ιστορία όμως θα τους τιμωρήσει και θα μείνουν οι ηγέτες και μεγάλες δυνάμεις με μελανά στίγματα όπως και οι προηγούμενοι που είχαν στη φαρέτρα των τα κακά «σπαθιά».

Author: Το Βήμα της Αιγιάλειας

Ανεξάρτητη eφημεριδα άποψης.