Του Παναγιώτη Κ. Παναγόπουλου
Ο πλανήτης Γη, αυτό το πολύτιμο κόσμημα του Σύμπαντος, έχει πεπερασμένες διαστάσεις, η έκτασή του δηλαδή δεν είναι άπειρη και συνεπώς, τόσο οι επί της Γης πληθυσμοί των έμβιων όντων, όσο και η παραγωγή δεν μπορούν να είναι το ίδιο άπειρα, ενώ εξ αντιθέτου η Παραγωγικότητα της Εργασίας αλλά και εκείνη του Κεφαλαίου, λόγω της Τεχνολογικής εξέλιξης ασφαλώς δεν είναι πεπερασμένες. Επικου-ρούντος μάλιστα του Οικονομισμού, του Σοσιαλιστικού τε και του Καπιταλιστικού, οι παραγωγικότητες αυτές, ιδίως σε συνθήκες συνετής ελεύθερης οικονομίας, τείνουν συνεχώς αυξανόμενες, με θεωρητικά νομοτελειακή κατάληξη την αέναη αύξηση της ανεργίας και τον σταδιακό εκμηδενισμό των επιτοκίων. Το τελευταίο, προς μεγάλη απογοήτευση του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος (Χ.Σ)και με αντίστοιχη ανακούφιση τoυ καθημερινού Πολίτη και των καθημαγμένων από την τοκογλυφία Επιχειρήσεων.
Αυτήν την κατάληξη την απεύχονται οι θεράποντες του Χ.Σ. και του Οικονομισμού, μεταξύ των οποίων και οι πολιτικοί, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, αφού το πλέον σύνηθες για εκείνους και κοινό μεταξύ τους γνώρισμα, είναι το ότι δεν επαγγέλλονται άλλο «επιτήδευμα». Όσο όμως, κι αν για λόγους ιδιοτελείς απεύχονται αυτήν την κατάληξη, η Τεχνολογία και ο Οικονομισμός, ο συνδυασμός των οποίων μέχρις εδώ προσέφερε στον άνθρωπο την τουλάχιστον θεωρητικά απόλυτη απελευθέρωσή του από κάθε ίχνος δικαιολογημένης δουλείας και που στο εγγύς μέλλον αυτή του η απελευθέρωση μπορεί να καταστεί και πρακτικά εφικτή για όλους, από εδώ και πέρα, ο κάθε είδους και υφής Οικονομισμός αποτελεί περιττό αδιέξοδο, έναντι του παραδείσου που τώρα προσφέρεται στον κατάφορα αδικημένο Ηomo sapiens. Δηλονότι η τόσο αυξημένη παραγωγικότητα έκανε εφικτή την αντικατάσταση του γενικότερου μοντέλου του Οικονομισμού, με το ειδικότερο μοντέλο της Σταδιακής Μεγιστοποίησης του Ελεύθερου Χρόνου, που θα αποτελέσει εκ του ασφαλούς λύση του προβλήματος της ανεργίας και μονοδρομημένη σωτήρια πλεύση, αρκεί να κατορθώσουμε να επανακάμψουμε στην Κοινή Λογική και στο Μέτρο!
Δηλαδή, μια όχι εύκολη υπόθεση, αφού αυτός ο ίδιος ο Οικονομισμός, κατά τη σύντομη διάρκεια της παμμέγιστης θετικής συμβολής του, (στο βραχύ διάστημα αυτής της ιλιγγιώδους αύξησης των ρυθμών της παραγωγικότητας), είτε λόγω των κατ’ άλλους «φυσιολογικών … εξελίξεων», είτε σύμφωνα με τις καθ’ ημάς «χρονικά, τυχαίως συγκλίνουσες συγκυρίες», όπως η ακμάζουσα τεχνολογία και η συγχρόνως (!) αναδυθείσα οικονομική επιστήμη, μαζί με τα άλλα, τα πολύ θετικά, ο οικονομισμός άνοιξε «φευ» και το κουτί, «την πυξίδα» της Πανδώρας. Στην προκειμένη δε περίσταση μεταξύ άλλων αρνητικών, διέσπειρε και τις πλέον διεστραμμένες μορφές διαφθοράς, λόγω του εκμαυλισμού, και των περισσότερο, και των λιγότερο ελαστικών συνειδήσεων, κυρίως με αφορμή τον εική και ως έτυχε, αναπάντεχο και ξαφνικό πλουτισμό. Πράγματα στα οποία οι πλέον προηγμένοι λαοί προβάλουν ακόμα σθεναρή, αλλά όχι ορθολογική αντίσταση. Έτσι, εάν δεν επανακάμψουμε εγκαίρως στην Κοινή Λογική και στο Μέτρο, «το τέλος της ημέρας» επιφυλάσσει τα χειρότερα, αφού πολύ καλά γνωρίζουμε, πως η «πυξίδα της Πανδώρας» δεν εκβάλει κρινολούλουδα και ότι, για την κατεύθυνση της πλεύσης μας ποτέ δεν ευθύνεται, η απολύτως άλλωστε οριζόντια, δηλαδή η μηδενική κλίση του Αιγιαλού!
Όλα αυτά τα αυτονόητα, που αποτελούν την «προπαίδεια» της Κοινωνιολογίας και της Οικονομικής επι-στήμης, είναι απορίας άξιο το ότι δεν συζητούνται σχεδόν καθόλου, ενώ γνωρίζουμε εξ αποτελέσματος, ότι λαμβάνονται εσπευσμένα, πρόχειρα, αλυσιτελή, και σαφώς μάταια, απάνθρωπα εν κατακλείδι μέτρα, και για να διατηρηθούν τα ιδιοτελή επιτόκια όσο το δυνατόν υψηλότερα, και για να αμβλυνθεί η εξόφθαλμα και προκλητικά πλέον αυξανόμενη ανεργία, με ασχεδίαστα και αναποτελεσματικά γιατροσόφια. Στοιχεία που ο συνδυασμός τους αποτελεί για τους ειδότες, κραυγαλέο επιστημονικό ολίσθημα και για τους μη ειδότες, την εις βάρος τους πανάθλια, Γκεμπελικού τύπου, έκφραση δημαγωγίας.
Να επιλέξει λοιπόν την κατεύθυνση και το είδος της τεχνολογικής προόδου επ’ ωφελεία του Χ.Σ., ο περατώσας την θητεία του Οικονομισμός και οι θεράποντές του, ή να κινητοποιηθούν νέες υγιείς κοινωνικές δυνάμεις προς την κατεύθυνση της επανάκαμψης στην Κοινή Λογική και στο Μέτρο, χωρίς σοβαρές αναταράξεις για τις οποίες δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια; Εν προκειμένω μια ήρεμη επανάσταση (révolution silencieuse), με ενδιάμεσο στόχο την αντικειμενική και αδιάβλητη πληροφό-ρηση, μήπως θα αποτελούσε την πλέον ορθολογική επιλογή;
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS