Του Χρήστου Χωμενίδη

Τα ευτράπελα περιστατικά αποτελούν το άλας της ειδησεογραφίας.

Δεν πάει, στο μέτωπο της πανδημίας, η Δέλτα να αρνείται να εξαφανιστεί, να στέλνει ανθρώπους στην εντατική και στον τάφο; Δεν πάει να κλιμακώνει η Τουρκία την επιθετικότητά της; Δεν πάει να βρίθει το αστυνομικό δελτίο από τραγικούς θανάτους και από ειδεχθείς εκδηλώσεις έμφυλης βίας; Το μάτι σου θα πέσει πρώτα στο πιο πρόσφατο κατόρθωμα του Παύλου Πολάκη. Με τίτλο "Ο Πολάκης στην Ταβέρνα". Θα ρουφήξεις τα καθέκαστα όπως τα εκθέτουν οι καταγγέλοντες. Θα εγκύψεις έπειτα στην εκδοχή του ίδιου τού πρωταγωνιστή. Όσο διαβάζεις, θα ευθυμείς. Θα έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς κωμωδία του Τσιφόρου, που έχει τις ρίζες της στο θέατρο σκιών ή στην κομέντια ντελ άρτε, το σπαρταριστό ιταλιάνικο είδος με τον Πιερότο, τον Αρλεκίνο και την Κολομπίνα. "Βρε τους μπαγάσες – πώς τα σκέφτονται!" θα θαυμάζεις. "Και με τι μπρίο τα κάνουν!"

Ας αναπλάσω -για όσους παραμελούν την ενημέρωση και την ψυχαγωγία τους- ό,τι  συνέβη προχθές στο όμορφο Μοσχάτο.

Βράδυ Παρασκευής. Το ψύχος ξυρίζει. (Έτσι δεν θα το ξεκινούσε ο Ζαμπέτας, με το χαρακτηριστικό του μπάσο σκώμμα, συνοδεία μπουζουκιού;) Σε μια ψαροταβέρνα με τραγανούς μεζέδες και φρεσκοπιασμένους ιχθύες, σε ένα τραπέζι πλάι σε ανοιχτό παράθυρο -ώστε να κάνει η διεύθυνση τα στραβά μάτια εάν κάποιος θεριακλής φουμάρει-, ντερλικώνει συντροφιά μερακλήδων με προεξάρχοντα μυστακοφόρο γίγαντα, ο οποίος δεν βάζει γλώσσα μέσα -και γιατί να βάλει; ως και τα διπλανά τραπέζια κρέμονται από το στόμα του. Διηγείται κυνηγετικά ανδραγαθήματα, φοιτητικές κινητοποιήσεις, κοινοβουλευτικές μάχες, όπου μονάχος του κατατρόπωσε λεφούσια πολιτικών αντιπάλων. Ο λόγος του γλαφυρότατος, ιδίως που τον καρυκεύει με εκφράσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα του, με εκείνη την τραγουδιστή κρητική προφορά. Η ώρα περνάει χάρμα.

Για όλους; Όχι. Ο ίδιος ο μυστακοφόρος γίγας αισθάνεται μια προϊούσα δυσφορία. Μέσα του σταδιακά μελαγχολεί. Πρόκειται για τη μοναξιά του ήρωα –για εκείνο το "lonely at the top” του Ράντι Νιούμαν, που το έχει έξοχα ερμηνεύσει και η Έλλη Πασπαλά; Κάθε άλλο. Δεν απειλείται ο γίγας μας από υπαρξιακές αναταράξεις, καμιά απολύτως αίσθηση ματαιότητας δεν θα τον αγγίξει ποτέ. Άλλο τον τρώει. Ότι απόψε οι δάφνες του πλάθονται αποκλειστικά από λέξεις. Αυτός όμως είναι παιδί της πράξης. Πώς να τού αρκέσουν τα έπεα πτερόεντα, τα λόγια φτερά; Λαχταρά να του παρουσιαστεί εδώ και τώρα μια ευκαιρία για να ορθώσει το ανάστημα του. Για να αποδείξει στην ομήγυρη -ενδεχομένως και στο πανελλήνιο- τη λεβεντιά του.

Ο Πανάγαθος εισακούει την προσευχή του.

Περίπολο αστυνομικών μπαίνει στην ταβέρνα για να ελέγξει ότι τηρούνται τα μέτρα προστασίας για τον κόβιντ. (Εάν ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης, θα επέλεγα ως επικεφαλής τους έναν δραματικό ηθοποιό – οι σοβαρές φυσιογνωμίες σε κωμικές καταστάσεις βγάζουν ακόμα περισσότερο γέλιο. Θα τον πλαισίωνα με έναν βοηθό στον τύπο τού δονκιχωτικού Σάνσο Πάντσα, του Κώστα Χατζηχρήστου έστω. Και με δύο νεαρές πικάντικες ένστολες και ας με κατηγορούσαν οι νεότεροι για ευκολία ή ακόμα και για σεξισμό...)

Οι αστυνομικοί ζητούν από τους παριστάμενους πιστοποιητικά εμβολιασμού, άντε νόσησης. Ο Σάντσο Πάντσα-Χατζηχρήστος βεβαιώνει εγγράφως, στο δελτίο συμβάντων, πως στο κατάστημα δεν ακούγεται μουσική ούτε καν ανθρώπινο σφύριγμα. Ο μυστακοφόρος μας γίγας έχει φερμάρει σαν λαγωνικό. Αδημονεί να παρέμβει. Η πιθανότητα ο έλεγχος να ολοκληρωθεί ομαλά τού φαίνεται εφιαλτική. Ακυρωμένος θα νοιώσει, ματαιωμένος -κάλλιο να μην ερχόταν απόψε στην ταβέρνα παρά να πάει για ύπνο ατσαλάκωτος... Τα ματς ευτυχώς κρίνονται ενίοτε στο τελευταίο λεπτό. Ή και στην παράταση. Ενώ η περίπολος καληνυχτίζει και κατευθύνεται προς την έξοδο, το γερακίσιο μάτι της μιάς αστυνομικίνας πέφτει πίσω από το ταμείο, όπου ένας υπάλληλος, ξεμάσκωτος, μασουλάει. (Υιοθετώ εδώ την εκδοχή Πολάκη - τη βρίσκω πιό ιλαρή.) Κάνουν μεταβολή οι ένστολοι, κυκλώνουν τον παραβάτη, τον επιπλήττουν αυστηρά, τού επιβάλλουν πρόστιμο.


Πώς θα αντιδρούσες εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, άμα βρισκόσουν εκεί; Ενδεχομένως να επιδοκίμαζες σιωπηλά τη στάση τής αστυνομίας, με το σκεπτικό ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται. Ίσως ωστόσο να τους έκρινες υπερβολικά τυπολάτρες, αναίτια αυστηρούς. Σε εκείνη την περίπτωση, θα προσπαθούσες να τους κατευνάσεις, ευγενικά, με το μαλακό. Εάν πάλι έτρεφες ιδιαιτέρως εγκάρδια αισθήματα προς τον υπάλληλο και το άντεχε η τσέπη σου, θα προσφερόσουν να επωμιστείς το πρόστιμο των τριακοσίων ευρώ.

Τι έκανε ο μυστακόφορος γίγας;

Πετάχτηκε όρθιος. "Ελεεινή και απαράδεκτη η συμπεριφορά σας!" ανέκραξε. "Αυταρχισμός το χαράτσι στον εργαζόμενο! Τίποτα δεν προσφέρει στην πανδημία! Στημένη η σκηνή, παρανοϊκή, μόνο και μόνο για να ξεπατώσετε τους φτωχούς εργαζόμενους!" Τον φαντάζεστε να ωρύεται, να απειλεί θεούς και δαίμονες, να παίρνει φόρα από την ίδια του τη φόρα; Να επικαλείται τη βουλευτική του ιδιότητα σαν ξόρκι - μπροστάρης να αισθάνεται μιάς στρατιάς ψηφοφόρων του; Να βγάζει από την τσέπη, δίκην όπλου, το κινητό του, να αποπειράται να επικοινωνήσει με τον αρχηγό της αστυνομίας, νυχτιάτικα, για να του καταγγείλει το φρικαλέο συμβάν; Το εάν πράγματι απείλησε τους αστυνομικούς με δυσμενή μετάθεση, ελάχιστη σημασία έχει. Το όλον παραμένει ξεκαρδιστικό και δίχως αυτή την -ομολογουμένως πολύ κακόγουστη- πινελιά...

Ό,τι επακολούθησε εντελώς αναμενόμενο. Μια ιστοσελίδα τον έβγαλε στα φόρα. Κάποιος δημοσιογράφος, με "αντισυστημικό" εννοείται εργοδότη, τον υπερασπίστηκε ως αυτόπτης μάρτυς. Ο ίδιος ο μυστακοφόρος γίγας άστραψε και βρόντηξε, κατά πως συνηθίζει, στο facebook, μη φειδόμενος κεφαλαίων και θαυμαστικών. Το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας επιχείρησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ο μυστακοφόρος γίγας αγγάρεψε δικηγόρο να συντάξει και να στείλει εξώδικο, στο ύφος του κλασσικού εκείνου "λαμπυριζούσης της σελήνης, εωράκαμεν τους ληστάς..." Η Νέα Δημοκρατία εξέδωσε ανακοίνωση, όπου βεβαίως αναφέρθηκε και στον Αλέξη Τσίπρα.

Κακώς, κατά τη γνώμη μου. Εάν εξαιρέσουμε τις ολέθριες αντιεμβολιαστικές παρεμβάσεις του, ο Παύλος Πολάκης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πολιτικός. Ούτε καν ως διαμορφωτής της κοινής γνώμης. Για μία φιγούρα πρόκειται, που επιβιώνει από πολύ παλιούς καιρούς. Που έχει το χάρισμα να στήνει γύρω της επιθεωρησιακά σκετς, διατηρώντας -στο κατώφλι των εξήντα χρόνων της- ατόφιο τον παιδισμό της.

Παρόμοιοι, θα μού πείτε, φανφαρόνοι κυβέρνησαν κάποτε και αιματοκύλησαν τις χώρες τους. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Ντόναλντ Τραμπ -θα μού θυμίσετε πιο πρόσφατα φρούτα- δεν διατηρούσαν πιο στενές σχέσεις με τη σοβαρότητα. Υπάρχει -το πιστεύω ακράδαντα- μια κρίσιμη διαφορά. Ο μυστακοφόρος γίγας μας δεν διαθέτει σχέδιο, στρατηγική. Φορτώνει, εκτονώνεται, ξεθυμαίνει. Ξαναφορτώνει και δώστου πάλι από την αρχή. Αυτοθαυμάζεται. Διάγει ευτυχής. Εγκάρδιος και αγαπητότατος στους γύρω του.

Στη γκρίζα εποχή που ζούμε, της σοβαροφάνειας, του νεοπουριτανισμού, των ψυχοφαρμάκων, τύποι σαν τον Παύλο Πολάκη είναι παραπάνω από καλοδεχούμενοι. Αρκεί στιγμή να μην ξεχνάμε τι ακριβώς χαρίζουν με την ύπαρξή τους στην κοινωνία.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Author: Το Βήμα της Αιγιάλειας

Ανεξάρτητη eφημεριδα άποψης.