Γράφει ο Φάνης Ζουρόπουλος

Πολλή κουβέντα έγινε τελευταία (λόγω της ψήφισης του αντιρατσιστικού από την Βουλή) για την Γενοκτονία, την σύνθετη ελληνική λέξη εκ του “γένους” και “κτείνω” (σκοτώνω): Εβραϊκό ολοκαύτωμα, Γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, Αρμένικη Γενοκτονία και οι αντιδράσεις της Τουρκίας απέναντι σε ξένα κοινοβούλια που την αναγνωρίζουν. Αρνητές γενοκτονιών, νομοσχέδια που προβλέπουν την ποινικοποίηση της άρνησης μιας γενοκτονίας -έννοια απόλυτα συνυφασμένη με τον ταραγμένο 20ο αιώνα- η οποία μας ακολουθεί ακόμα. Πώς όμως και πότε ακριβώς προέκυψε ο όρος;

 

Του Φάνη Ζουρόπουλου*

Το απόγευμα της εορτής του Αγίου  Φιλίππου, στις 14 Νοεμβρίου, αναχωρούσαν από τα χωριά τους, Αγία Βαρβάρα, Σόλο, Περιστέρα, Μεσορρούγι, Χαλκιάνικα της Ανατολικής Αιγιάλειας οι Κλουκινοχωρίτες μαστόροι, λαϊκοί κτίστες της Αχαΐας, για να περιοδεύσουν σε πόλεις και χωριά του Μωριά κτίζοντας σπίτια, εκκλησίες, δημόσια κτίρια, σχολεία κ.α. με την σπάνια δική τους τέχνη και αρχιτεκτονική που προσαρμοζόταν στον περιβάλλοντα χώρο και χρησιμοποιούσε σαν βασικό υλικό την πέτρα. 

Tου Φάνη Ζουρόπουλου

74 χρόνια  συμπληρώθηκαν (16-17 Οκτωβρίου) από ένα σπουδαίο αντιστασιακό γεγονός που διαδραματίστηκε στην περιοχή της Αιγιάλειας, στην διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, που έμελλε να παίξει μεγάλο ρόλο στα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν και είχαν σαν κορύφωση τις γνωστές τραγικές συνέπειες για τους αμάχους Καλαβρυτινούς.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Του Φάνη Ζουρόπουλου*

Η διαμόρφωση και η ανάπτυξη της πόλης του Αιγίου τον 19ο αιώνα, δηλαδή η μετατροπή της από τουρκική κωμόπολη σε σύγχρονη πόλη με σαφώς διαχωρισμένες διοικητικές και οικονομικές λειτουργίες, δεν μπορεί να εννοηθεί χωρίς την αναφορά στην ανάδειξη της ευρύτερης περιοχής ως βασικού κέντρου παραγωγής και εμπορίας σταφίδας.

Η «χαρτογράφηση» της παραλιακής  ζώνης του Κορινθιακού από Δερβένι μέχρι  Λαμπίρι από τον Αρχιδούκα  Ludwing Salvator

Του Φάνη Ζουρόπουλου*

Ο Αυστριακός Αριστοκράτης Ludwing Salvator, φιλομαθής φυσιοδίφης, περιοδεύων ερευνητής, άοκνος εθνογράφος, δεξιότατος ιχνογράφος και ζωγράφος, πολύγλωσσος, δεινός θαλασσοπόρος και πολυγραφότατος συγγραφέας  γεννήθηκε το 1847 στο Palozzo Pitti της Φλωρεντίας. Ήταν τρίτος γιός του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης Λεοπόλδου Β’ και της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας Αντωνέτας του γένους των Βουρβώνων. Μετά τη ενοποίηση της Ιταλίας και την εκδίωξη των Αμβούργων από την Τοσκάνη το 1859 ο Λεοπόλδος εγκαθίσταται με την οικογένειά του στον οικογενειακό πύργο, στο Brandeis anderElbe, βόρεια της Πράγας.