Από το Βήμα της Αιγιάλειας
46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ένα ακόμα βιβλίο. ''Όλη νύχτα εδώ'' του Ιάσονα Χανδρινού ερευνητή του Παν/μιου του Ρένγκενσμπουργκ της Βαυαρίας, με 84 μαρτυρίες συμμετεχόντων στην εξέγερση, εντός και εκτός του κτιρίου. Τόσα χρόνια λόγω της μυθοποιημένης διάστασης, πολλοί δεν ήθελαν να μιλήσουν, ίσως και σωστά. Όμως η γενιά άρχισε.... ''να την κάνει'' σιγά - σιγά και ήρθε η ώρα να ανοίξουν τα στόματα, κυρίως για να μπορούν οι ιστορικοί του μέλλοντος να έχουν βιωματικές μαρτυρίες. Σε αυτή την λογική κινούμενο και tovimatisaigialeias δημοσιεύει αντί άλλου επετειακού, την αυθεντική μαρτυρία του Φάνη Ζουρόπουλου, αυτόπτη μάρτυρα του τελευταίου 3ημερου, ιδωμένη και σαν.... ρεπορτάζ, που έδωσε στην δημοσιότητα - και στην ιστορική έρευνα - μόλις φέτος... Την αναδημοσιεύουμε από την στήλη του ''Επωνύμως'', όπου την κατέθεσε με αφορμή το βιβλίο του φωτορεπόρτερ Σαρρηκώστα, του μοναδικού που βρέθηκε δίπλα στα γεγονότα και διέσωσε συγκλονιστικές εικόνες και που μαζι με το φιλμάκι του Ολλανδού Αλμπέρτ Κοράντ, είναι το μοναδικό οπτικό υλικό των τελευταίων 12 ωρών:
«….ΕΙΔΑ τον βετεράνο φωτορεπόρτερ Αριστοτέλη Σαρρηκώστα στην ΕΡΤ να διηγείται πως φωτογράφισε τις τελευταίες στιγμές πριν το τανκ ορμήσει στο Πολυτεχνείο το βράδυ της 17ης Νοέμβριου 1973, και μου ξύπνησαν πάλι μνήμες: Από νωρίς το απόγευμα μαζί με τον Ολλανδό δημοσιογράφο Αλμπερτ Κοραντ, ο οποίος με είχε πάρει σαν βοηθό του από την σχολή δημοσιογραφίας που τότε φοιτούσα, βρισκόμαστε γύρω από το Πολυτεχνείο καταγράφοντας τα γεγονότα. Ο Αλμπερτ είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο με θέα προς το Πολυτεχνείο, στο ξενοδοχείο ‘’Ακροπόλ’’ που ήταν απέναντι επί της Πατησίων , γιατί είχε πληροφορίες ότι η αντίστροφη μέτρηση για την βίαιη εκκένωση είχε αρχίσει. Είχε μεταφέρει κάμερες και μαγνητόφωνα και από εκεί μετέδιδε στα ξένα μέσα που συνεργαζόταν. Γύρω στις 7 το απόγευμα με πήρε και πήγαμε στο σπίτι του Σπύρου Μαρκεζίνη που είχε ορκιστεί πρωθυπουργός, στην οδό Λυκαβηττού και Σόλωνος για να του πάρουμε μια δήλωση για τα γεγονότα. Ο Μαρκεζίνης δήλωσε άγνοια, δεν είχε καμιά ενημέρωση από πουθενά… Το παιχνίδι παιζόταν πια από τον Ιωαννίδη και τους σκληρούς, που ετοίμαζαν την ανατροπή τoυ Παπαδόπουλου και της κυβέρνησης Μαρκεζίνη. Γυρίσαμε στο Πολυτεχνείο, είχε νυχτώσει και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα δακρυγόνα και τις φωτιές... Ο Αλμπερτ πήγε στο ‘’ΑΚΡΟΠΟΛ’’ και έστησε την κάμερα, εγώ προτίμησα να μπω μέσα, όπου η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Ο ραδιοφωνικός σταθμός εξέπεμπε ακόμα αλλά η απόφαση είχε ληφθεί. Μια ομάδα με τον Λαλιώτη και τους άλλους είχε ήδη διαπραγματευτεί την αναίμακτη έξοδο, με τον αστυνομικό διευθυντή Δασκαλόπουλο και τον επικεφαλής της ΑΣΔΕΝ.... Γύρω στις 12.30 πήδηξα από τα κάγκελα στην Τοσίτσα και μαζί με άλλους πήγαμε στην γωνία Αλεξάνδρας και Πατησίων... Στην ταράτσα του Μεγάρου του ΟΤΕ κάποιος πυροβολούσε αδέσποτα, τρέξαμε στην πρώτη πολυκατοικία δεξιά που ήταν ανοικτή η πόρτα και μπήκαμε μέσα. Δίπλα μου κάποιος έφαγε μια σφαίρα στο πόδι και έπεσε, τον βάλαμε μέσα και τον ξαπλώσαμε… Από την Αλεξάνδρας ακουγόταν τα τανκς να κατεβαίνουν, όπως μάθαμε κατέβηκαν και από την Πανεπιστημίου… Μπαίναμε και βγαίναμε από την πολυκατοικία, στο υπόγειο της οποίας έμενε μια φοιτήτρια που μας έδινε νερό και ότι είχε για τα μάτια που έτσουζαν από τα δακρυγόνα... Σε κάποια φάση έξω από την ΓΣΕ, είμαστε μια ομάδα, 10 – 15 ατόμων άγνωστοι μεταξύ μας και μας πλησίασε κάποιος άγνωστος και μας ρώτησε τι θα κάνουμε και αν θα προβάλουμε αντίσταση... Αν θέλετε, μας είπε υπάρχουν όπλα μπορώ να σας πάω να πάρετε. Φαινόταν παλιός αριστερός, διακρινόταν και από την φρασεολογία του... Του είπαμε δεν υπάρχει λόγος, αντίσταση στα τανκς κάνεις μόνο με μπαζούκας... άλλωστε απέναντι είναι οργανωμένος στρατός. Μάταιος κόπος, και έφυγε... Σε κάποια φάση προσπάθησα να πάω προς το ‘’Ακροπόλ’’ να βρω τον Αλμπερτ, αλλά στην Πατησίων υπήρχαν μόνο αστυνομικοί που πυροβολούσαν και άνοιγαν κεφάλια με μακριά λοστάρια. Όλοι είχαν εξαφανιστεί. Φαινόταν ότι ‘’καθάριζαν’’ το έδαφος για να μπει το τανκ, δεν ήθελαν να υπάρχει κανείς γύρω για να μην υπάρξουν μάρτυρες... Παρατεταγμένοι αστυνομικοί προχωρούσαν προς την Πατησίων. Δεν είχαμε οπτική επαφή πλέον με το Πολυτεχνείο… Η ώρα ήταν πια 2.00 με 2.30 και με έναν άγνωστο που ήθελε να πάει στο Κολωνάκι, αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε να φύγουμε. Μέσω της οδού Μετσόβου και ψηλά στην Μπουμπουλίνας, πέσαμε στα Εξάρχεια και χωρίσαμε στην Α. Μεταξά όπου ήταν το σπίτι μου. Αυτός ανέβηκε την Διδότου και έφτασε Κολωνάκι. Μου τηλεφώνησε μόλις έφτασε, είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα, ήταν το μόνο που κάναμε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ, ούτε θυμάμαι το όνομά του... Άρχισα τα τηλεφωνήματα, κανείς δεν απαντούσε… Ήταν η ώρα που ο Σαρρηκώστας ήταν έξω από το Πολυτεχνείο και τράβηξε τις μοναδικές αυτές φωτογραφίες, σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα και ο Αλμπερτ από το παράθυρο του ‘’Ακροπολ’’ το πασίγνωστο αυτό φιλμάκι... ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ δεν θα υπήρχε καμιά εικόνα από την τραγικότερη νύχτα της Χούντας... Εκτός από την δική μας μαρτυρία που δεν είναι και σίγουρο ότι θα μιλούσαμε. Παράδειγμα, εγώ τα γράφω σήμερα για πρώτη φορά μετά από 46 χρόνια. Αριστοτέλη μου θύμισες, την νύχτα της Αποκάλυψης που ζήσαμε μερικοί τυχεροί... Όσο για τον Αλμπερτ τον ‘’Δημοσιογράφο’’ με ‘’ κεφαλαίο Δ, τον ξαναείδα το 1974 στο σπίτι του Γιάννη Κουτσοχέρα στην Σκουφά, που προβάλαμε το φιλμ και πριν 3 χρόνια έμαθα ότι πέθανε στο Άμστερνταμ... Ίσως έπρεπε να τα γράψω έστω και αργά. Γιατί η ιστορία έχει αργούς ρυθμούς, τους δικούς της ρυθμούς και όσοι βρεθήκαμε κοντά σε τέτοια γεγονότα ΟΦΕΙΛΟΥΜΑΙ να τα καταγράφουμε …».
ΥΓ. Σε μια από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που έκανε η αστυνομία προσπαθώντας να διώξει τον κόσμο από την Πατησίων χρησιμοποιώντας δακρυγόνα, το απόγευμα της Πέμπτης είδα σωριασμένο στον δρόμο τον αρχιτέκτονα (φοιτητή τότε του ΕΜΠ) Τάκη Λαλιώτη ζαλισμένο από τα δακρυγόνα… Τον σήκωσα και τον μετέφερα σε μια φωτιά που έκαιγε (από αυτές που άναβαν οι φοιτητές για να διαλύονται τα δακρυγόνα). Συνήλθε και εξαφανίστηκε προς την 3η Σεπτεμβρίου. Για την ιστορία …
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS