Του Χρήστου Χωμενίδη
Το 1972 ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε τέτοιον αέρα στα πανιά του, ώστε η επανεκλογή του φάνταζε απολύτως εξασφαλισμένη. Συνήθως άλλωστε οι πρόεδροι των ΗΠΑ υπηρετούν για δύο θητείες. Για οχτώ χρόνια. Η υποψηφιότητα των Δημοκρατικών, ο Τζορτζ Μακ Γκόβερν αποτελούσε μάλλον μια επιλογή έντιμης ήττας. Στις 7 Νοεμβρίου του 1972, τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν. To 60,7% της λαϊκής ψήφου στον Νίξον, 37,5% στον Μακ Γκόβερν.
Τι χρειαζόταν η διάρρηξη στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος, στο κτήριο γραφείων Γουότεργκεϊτ, πέντε μήνες πριν, στις 17 Ιουνίου 1972; Ποιον λόγο είχε ο Νίξον να τη διατάξει ή να τη χρηματοδοτήσει από μυστικά κονδύλια ή έστω να την ανεχθεί; Γιατί -όταν τα γεγονότα ήρθαν στο φως χάρη σε δύο δημοσιογραφικά τσακάλια- να προσπαθήσει να καλύψει τους ενόχους, να θολώσει τα νερά, να μπει ο ίδιος σε έναν κυκεώνα ψεμμάτων που τον εξέθεταν καθημερινά ολοένα και περισσότερο και τελικά τον οδήγησαν στην ατιμωτική παραίτηση;
"Επί προεδρίας Κέννεντι και Τζόνσον συνέβαιναν τα ίδια και χειρότερα…", είπε κάποια στιγμή ο Νίξον σε έναν στενό του συνεργάτη. "Πιθανόν κύριε" του απάντησε εκείνος. "Μόνο που εκείνους δεν τους έπιασαν…".
Μιλάω εν παραβολαίς για το θέμα των ημερών; Όχι. Την Πέμπτη απλώς το βράδυ -πείτε το και σατανική σύμπτωση- είδα την ταινία "The Final Days”, η οποία αφηγείται συναρπαστικά το τελευταίο διάστημα του Νίξον στον Λευκό Οίκο.
Τι διδάσκει η ταινία; Πόσο ευμετάβλητος είναι ο πολιτικός καιρός. Πόσο εύκολα, από τη μια στιγμή στην άλλη, το μελτεμάκι γίνεται θυελλώδης άνεμος. Ξεσπάει η τέλεια καταιγίδα. Ένα χαλίκι που σκαλώνει σε ένα γρανάζι μπορεί να καταστρέψει την πιο καλορυθμισμένη μηχανή. Τα δραματικότερα γεγονότα έχουν συχνά ασήμαντες, γελοίες αφετηρίες. "…Καντεύθεν αρχή του πολέμου κατερράγη Έλλησι πάσιν εκ τριών λαϊκαστριών…", λέει ο Αριστοφάνης στους "Αχαρνής". Στα νέα ελληνικά: "Έτσι ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που άφανισε όλη την Ελλάδα. Για τρεις σκατοπουτάνες!".
Για τις παρακολουθήσεις τώρα… Υπάρχει ένα διασκεδαστικότατο, πολύ πικρό κατά βάθος, τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους του Βολφ Μπίρμαν. "Αισθήματα έχω αδελφικά για της Ασφάλειας τα φτωχά λαγωνικά που με χιόνια και βροχές να με φυλάνε έχουν διαταγές. Μικρόφωνα βάζουν για να ακούν όσα από το στόμα μου περνούν… Λόγια που αλλιώς θα είχαν χαθεί στα μαγνητόφωνα σας έχουν γραφτεί… Και για ύπνο όταν πάτε, τα τραγούδια μου ξέρω τραγουδάτε… Ευχαριστώ για αυτό πολύ, συνεργάτες μου πιστοί!". Ο Βόλφ Μπίρμαν γεννήθηκε στη Δυτική Γερμανία και μετανάστευσε στην Ανατολική, τη "Λαοκρατική Δημοκρατία", για ιδεολογικούς λόγους. Σύντομα κατάλαβε τι λόγης καθεστώς ήταν εκείνο που εξ αποστάσεως είχε λατρέψει. Εξέφρασε ευθαρσώς την αντίθεσή του στον "εφαρμοσμένο σοσιαλισμό". Αποτέλεσμα; Τον τσουβάλιασαν και τον έστειλαν από εκεί που είχε έρθει.
Για την Ανατολική Γερμανία, όπου σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε οικογένεια σχεδόν, υπήρχε κι ένας πράκτορας της Στάζι, τα ξέρουμε. Τα είδαμε και στο αριστουργηματικό φιλμ "Οι Ζωές των Άλλων". Μα στην Ελλάδα;
"Σε δύο χώρες δεν φτουράει με τίποτα η κατασκοπεία. Στην Ιαπωνία και στην Ελλάδα. Στη μεν Ιαπωνία δεν μιλάει κανείς, ποτέ. Στην Ελλάδα μιλάνε όλοι, ακατάπαυστα, ακατάσχετα". Η φράση αποδίδεται σε κάποιο Βρετανό πράκτορα ή σε έναν Αμερικανό διπλωμάτη. Ισχύει στο ακέραιο. Στη χώρα του αέναου κουτσομπολιού, στη φίλτατη πατρίδα μας, ποιος ο λόγος να χρησιμοποιείς μικρόφωνα και κάμερες και υψηλή, πανάκριβη τεχνολογία; Αφού όλοι βγάζουν στη φόρα τα άπλυτά τους, θες στο κρεβάτι, θες στο καφενείο, θες πίνοντας τα με ένα παρεάκι όπου παρίσταται κι ένας "ξάδελφος" του "ξαδέλφου" - "χαίρω πολύ!" του κάνεις και συνεχίζεις την πάρλα σου χωρίς να έχεις ιδέα τι καπνό φουμάρει…
Να παρακολουθείς τον Νίκο Ανδρουλάκη ή οποιονδήποτε άλλον; Δεν το θέλει κι ο Θεός. Να ζαλίζεις τα αυτιά σου υποκλέπτοντας τις εκατοντάδες καθημερινά συνδιαλέξεις του με παράγοντες του Πασόκ στην τοπική αυτοδιοίκηση και στον συνδικαλισμό;
Εκτός και αν ο Νίκος Ανδρουλάκης ή ο οποιοσδήποτε άλλος υπονομεύουν έμπρακτα τα εθνικά συμφέροντα. Τότε όμως δεν υιοθετείς στάση απολογητική. Τον καλείς να εξηγήσει ο ίδιος για ποιους λόγους κίνησε το ενδιαφέρον της ΕΥΠ. Κι αν πάει να υπεκφύγει, τον κολλάς στον τοίχο.
Εκτός κι αν είσαι εσύ τόσο ανασφαλής, ώστε να αγωνιάς να τα μαθαίνεις όλα σε απευθείας μετάδοση. Μήπως και σου διαφύγει το παραμικρό που θα μπορούσε εν δυνάμει να σε απειλήσει. Συμβαίνει κατά κόρον στα ζευγάρια. Με ολέθρια αποτελέσματα. Η αγωνία μην σε κερατώσουν οδηγεί μαθηματικά στο κέρατο.
Τι έχουμε να δούμε και να ακούσουμε το επόμενο διάστημα! Τι αποκαλύψεις, αληθινές και μη, τι όργιο φημών εκατέρωθεν! Τι κλωτσοπατινάδα στα παρασκήνια, με τα αλληλοσυγκρουόμενα μπλοκ εξουσίας ή συμφερόντων να αλληλοσπιλώνονται και να αλληλοεκβιάζονται!
Όσοι έχουμε ζήσει το "βρώμικο" 1989, που ενώ η υφήλιος συνταρασσόταν από την πτώση του Τείχους και το ελληνικό κράτος κινδύνευε να χρεοκοπήσει, η κοινή γνώμη μας παθιαζόταν πότε με τον Κοσκωτά, πότε με τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη και τα ραδιόφωνα έπαιζαν νυχθημερόν υποκλαπείσες συνομιλίες, όσοι θυμόμαστε εκείνο τον ζόφο, φρίττουμε προκαταβολικά.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος;
Να ξεφύγουμε, για μιαν ακόμα φορά, από την αληθινή πολιτική. Αντί να ασχολούμαστε με ιδέες, με προγράμματα, με σχέδια για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας, να οδηγηθούμε προς τις κάλπες σε ένα κλίμα σκανδάλων και σκανδαλολογίας. Όπου το ένα κόμμα θα παριστάνει τον ηθικό κριτή του άλλου. Όπου αντί ως πολίτες να αναζητούμε τον ικανότερο, να ψάχνουμε με το φανάρι τον λιγότερο εμπλεκόμενο σε βρώμικες ιστορίες.
Για αυτό οφείλουν να δράσουν ακαριαία και αποτελεσματικά οι ανεξάρτητες αρχές. Για αυτό πρέπει να ακρωτηριαστούν από τη ρίζα τα όποια γαγγραινιασμένα μέλη. Ώστε τα υγιή να προχωρήσουν μπροστά.
Για να μην επιβεβαιωθεί ξανά ο Αριστοφάνης. Για να μην πάει η Ελλάδα κατά διαόλου εκ τριών λαϊκαστριών. Για τρεις σκατοπουτάνες.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3651760/ek-trion-laikastrion
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS