Γράφει ο Φάνης Ζουρόπουλος

Κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα χρόνια τώρα,  αλλά κανένας από  τους τοπικούς δημοσιογραφούντες εκείνη την εποχή δεν έκατσε να ψάξει και να γράψει την ιστορία της Κατσιφάρας, παρ' όλο που ήταν πρόσωπο επώνυμο και πασίγνωστο στην πιάτσα.... Κάτι σαν τον Πανάγο ή  τον Γιώργο τον καλλιτέχνη στα νεώτερα  χρόνια.  Η Κατερίνα ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι εκεί κατά το τέλος της δεκαετίας του 1920, από καλή οικογένεια, που τελικά βρήκα το όνομα της αλλά δεν το γράφω σεβόμενος την .....παράδοση.  Μελαχρινή με πράσινα μάτια και λυγερό κορμάκι της άρεσε η φύση και πήγαινε συχνά στο κτήμα του πατέρά της στο Ζευγολατιό για να μαζέψει λουλούδια. Ένα αρχοντόπουλο παλικάρι και αυτό την είχε βάλει στο μάτι και της την έστησε ένα Ανοιξιάτικο μεσημέρι στην γέφυρα στις Παλιοκαμάρες και με τα πολλά την κατάφερε....

Μετά το πλουσιόπαιδο έκανε πως δεν ήξερε τίποτα και όταν η Κατερίνα έμεινε έγκυος την έδιωξαν  από το σπίτι και μόνη και έρημη έφερε το παιδί της στον κόσμο, ένα αγοράκι. Με μεροδούλι  -μεροφάι το ανέθρεψε, αλλά όλοι  σε τούτη την πόλη δεν τον φώναζαν με το όνομά του αλλά ''μούλο'' και έδειχναν την Κατερίνα σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Με τα πολλά το παιδί αφού είδε και από είδε και έβγαλε το Γυμνάσιο, σηκώθηκε  έφυγε και εξαφανίστηκε, χωρίς να πει τίποτα. Αυτό ήταν το τελικό κτύπημα για την Κατερίνα. Τότε την ονόμασαν Κατσιφάρα, κάνεις δεν έμαθε από που βγαίνει το όνομα, ίσως από την απλυσιά.... Το έριξε στο ποτό, της έστριψε έλεγαν οι παλιοί πήρε μια γίδα και άραξε  σε μια τρώγλη πίσω από το Μεσσηνεζέϊκο  αρχοντικό. Πούλαγε γάλα όταν δεν το έπινε η ίδια, ζητιάνευε, έτρωγε από τα αποφάγια που της έδιναν κάποιες φιλεύσπλαχνες νοικοκυρές και τα βράδια γύριζε στα κρασοπουλειά και τις ταβέρνες και έπινε κρασί, που της έδιναν άφθονο οι ταβερνιάρηδες.... Ποτέ δεν είπε τίποτα για την ιστορία της, ποτέ δεν ξαναπλησίασε το αρχοντόπουλο, τον πατέρα του χαμένου παιδιού της. Όταν την πείραζαν τα παιδιά , έβριζε χυδαία, τα πετροβολούσε και τα βλαστήμαγε.... Ήταν μια γραφική φιγούρα μέσα στην πόλη με την γίδα της που όλοι την ήξεραν και αν δεν την πείραζαν μπορεί να της έδιναν και ένα κομμάτι ψωμί. Τα βράδια που γύριζε σκνίπα στο μεθύσι στην παράγκα της την άκουγαν να μιλάει και να λέει ακαταλαβίστικα, ενώ κάποιες φορές τραγουδούσε, πάλι ακαταλαβίστικα... Και η γίδα  εκεί πιστή σύντροφος, κοιμόσαντε αγκαλιά. Ώσπου μια ημέρα δεν φάνηκε, δεύτερη επίσης, ανησύχησε η αγορά έβγαινε και μια περίεργη μυρωδιά από την παράγκα, ειδοποίησαν την Χωροφυλακή, έτρεξαν οι χωροφύλακες την βρήκαν τούμπανο και την γίδα αλαφιασμένη. Επίλογος. Ένα ξύλινο κουτί μια κουβέρτα από πάνω, το κάρο του Δήμου, ο παπά - Ηρακλής με το λιβανιστήρι και ένας νεκροθάφτης, ολοκλήρωσαν στα  αζήτητα του νεκροταφείου την τελευταία  τελετή της Κατσιφάρας !... Μέσα στην καλύβα βρήκαν μια κουρελού, ένα μπότι, δυο κλωνιά μαραμένο μαϊντανό και κάποια μουχλιασμένα φύλλα μάπας. Το μοναδικό της φόρεμα της το έβαλαν μαζί της... Εκεί στην στροφή του Γιανακλη την ώρα που πέρναγε το κάρο ένας γεροντάκος σταυροκοπήθηκε και είπε:  ''Στο καλό Κατσιφάρα, στο καλό. Αν και εσένα έπρεπε να σε θάψουν στις Παλιοκαμάρες εκεί που γνώρισες εκείνον τον παλιάνθρωπο, που σε εγκατέλειψε''!...

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι επ. εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.

Author: Φάνης Ζουρόπουλος