Γράφει ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης  

Η Ευρώπη εναγκαλίζεται τον Αλ Τσίπρα με τελευταία εκδήλωση την απόφαση  για  μη περικοπή των συντάξων , πράξη που σαφώς αποβλέπει να τον διευκολύνει εκλογικα Και όποιος επιχειρεί να κατανοήσει το  γιατί κυρίως οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες ( σε Ευρωπαικό Κοινοβούλιο και χώρες μέλη ΕΕ)  υιοθετούν αυτή την στάση  βρίσκεται μπροστά σε διλήμματα που δύσκολα απαντώνται με στοιχειώδη κλασσική σοσιαλδημοκρατική λογική.



Του Γιώργου Κούρου

Δεν γνωρίζω εάν το νέο μνημόνιο της κυβέρνησης, αυτό με τον λαό, θα είναι το βασικό σύνθημα της μακράς προεκλογικής περιόδου στην οποία έχουν ήδη μπει. Σίγουρα όμως θα είναι και αυτό ένα μνημόνιο το οποίο θα το πληρώσει και πάλι… ο λαός. Ή, πιο συγκεκριμένα, το κομμάτι εκείνο του λαού το οποίο την τελευταία οκταετία σήκωσε και τα βάρη των προηγούμενων μνημονίων.



Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ο υπολογιστής ήταν και πριν από το Διαδίκτυο ένα ισχυρό εργαλείο μάθησης. Δεν υπήρχε βέβαια ο σημερινός πλούτος της γνώσης, αλλά με ένα αξιοσέβαστο για την εποχή ποσό (50.000-100.000 δρχ.), μπορούσες να αγοράσεις μια «ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια» και να έχεις στην άκρη των δακτύλων σου περισσότερα απ’ όσα είχε η εικοσιτετράτομη τότε «Δομή» ή η ακόμη μεγαλύτερη «Britannica». Αλλά και η αγορά του υπολογιστή δεν ήταν φθηνή υπόθεση. Για παράδειγμα, ο πρώτος Macintosh με μνήμη 128 kilobytes βγήκε στην ελληνική αγορά στην τιμή του ενός εκατομμυρίου δραχμών. Με λίγα παραπάνω αγόραζες τότε αυτοκίνητο...



Τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα αντιμέτωπη με μια νέα οικονομική κρίση αν δεν λυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες με τα «κόκκινα» δάνεια, επισημαίνει το πρακτορείο Bloomberg και αναφέρεται στα σχέδια που επεξεργάζονται Αθήνα και Τράπεζα της Ελλάδος.



Η εγχώρια τηλεοπτική βιοτεχνία (μεγέθους επαρχιακού εργαστηρίου για λουκάνικα) έχει μια ιδιόμορφη αποκλειστικότητα, που δεν τη συναντά κάποιος ούτε στην τηλεοράση της Ζουαζιλάνδης: Μεγάλο μέρος του προγράμματος των καναλιών δεν είναι πρωτογενές, αλλά έντεχνα (κακότεχνα) κλεμμένο, αφού πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα και απογευματινάδικα, 7 μέρες την εβδομάδα μηρυκάζουν («αναμασούν,» ανόητε, πάψε να ρωτάς για τις άγνωστες λέξεις) τη δική τους τροφή αλλά και την ήδη μασημένη άλλων καναλιών.

Γράφει ο Νίκος Μαστοράκης

Κατσίκες και αγελάδες των τρίωρων δεν παράγουν παρά μόνο 10 λεπτά πρωτογενούς υλικού (κατά κανόνα κάποιο ανόητο και βαρύτατα μεταχειρισμένο θέμα ρεπορτάζ ή κάποια συμπτωματική συνέντευξη με δήθεν celeb στα ξεφτιλέ εγκαίνια ή επίδειξη ενός τριτοκοσμικού που πληρώνει ξεπεσμένους celeb για να έχει κάλυψη από τα εξίσου ξεφτιλέ προγράμματα)



Του Παντελή Καψή

Λίγο πριν από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στις ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ, για να φανατίσει τους οπαδούς του, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την πορεία μερικών χιλιάδων απελπισμένων νοτιοαμερικανών, οι οποίοι αναζητούσαν δουλειά και προστασία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τους αποκάλεσε εγκληματίες και τρομοκράτες, χαρακτήρισε την πορεία τους «εισβολή» και κινητοποίησε μονάδες του στρατού για να τους αντιμετωπίσει.



Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου


Αποτελεί κανόνα. Πολιτικοί νάνοι φαντασιώνονται ότι ψηλώνουν επιχειρώντας να κοντύνουν πολιτικά αναστήματα με τα οποία αδυνατούν να συγκριθούν.

Τέσσερα είναι τα καθοριστικά στοιχεία που συνθέτουν το πολιτικό σχεδιασμό της επιχείρησης «καθαρά χέρια» με τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προετοιμάζει την απόδρασή της από την εξουσία.



Του Θανάση Διαμαντόπουλου

Ελλείψει επαρκούς χώρου στα σωφρονιστικά καταστήματα η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία αποφυλάκισε αναρίθμητους εγκληματίες, που κινούνται έκτοτε ελεύθεροι ως περιφερόμενες ωρολογιακές βόμβες. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού το μέτρο υπήρξε οριζόντιο, χωρίς να συνεκτιμάται η κοινωνική επικινδυνότης του κάθε αποφυλακιζόμενου. (Θα μπορούσαν, βέβαια, να αποφυλακιστούν κατά προτεραιότητα καταδικασμένοι για αδικήματα όπου η υποτροπή είναι απίθανη, άρα η κοινωνική επικινδυνότητά τους είναι μικρή: τραπεζικοί που υπεξαίρεσαν χρήματα, πλοίαρχοι που προκάλεσαν ναυάγια, οδηγοί υπεύθυνοι για πολύνεκρα ατυχήματα, ακόμη και καταχραστές δημοσίου χρήματος. Οπωσδήποτε όχι δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, βιαιοπραγήσαντες με εξαιρετική αγριότητα, έμποροι ναρκωτικών κλπ). Δεδομένου, λοιπόν, του εξ αρχής προβλέψιμου του πλήθους των εγκλημάτων που θα διέπρατταν τέτοιου είδους αποφυλακισθέντες δια του νόμου Παρασκευόπουλου, οι πολιτικοί που τον εισηγήθηκαν και αυτοί που τον υιοθέτησαν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν- ίσως όχι με νομική ακριβολογία, αλλά επί της ουσίας- ως ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων αυτών. Ή ότι τα προκάλεσαν με ενδεχόμενο δόλο.