Γράφει ο Τάσος Παπαδόπουλος

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου ανήμερα του Αγίου Νικολάου. Βρέθηκα νωρίς το πρωί στην Ευελπίδων μάρτυρας σε μια δίκη δημοσίου συμφέροντος. Το κρύο ήταν τσουχτερό με την θερμοκρασία γύρω στους έξι βαθμούς.




Η συνειδητή καταστροφή της μεσαίας τάξεως και η παράλληλη συνολική φτωχοποίηση της χώρας, είναι πολύ πιθανόν να αποτελέσει ένα ευρύτερο σχέδιο πολιτικής εκτροπής.

Του Αθανάσιου  Χ. Παπανδρόπουλου

Πολύ αμφιβάλλω αν ο Αλέξης Τσίπραςέχει διαβάσει το άγνωστο στην Ελλάδα «Ο Λένιν στη Ζυρίχη» του…αείμνηστου. Αλέξανδρου Σολζενίτσιν. Θα άξιζε τον κόπο όμως να το κάνει. Για έναν πολύ απλό λόγο. Αυτόν της αποφυγής λαθών που ο Λένιν έκανε στο δρόμο του προς την εξουσία και την παραμονήσ΄αυτήν. Το κύριο δε λάθος του ήταν ότι κατέδειξε πως ένα σύστημα εξουσίας, βίαιο και διεστραμμένο μπορεί μονίμως…….. να στηρίζεται στην πολιτική απάτη. Αυτή η τελευταία, όπως εν γένει οι απάτες, έχει ημερομηνία λήξεως.  Από την άποψη αυτή, το βιβλίο του Αλέξανδρου Σολζενίτσιν έχει τεράστιο ενδιαφέρον γιατί φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από πρακτικές του Λένιν και πτυχές της προσωπικότητάς του, που ίσως φωτίζουν ορισμένες ελληνικές εξελίξεις 100 χρόνια από το πραξικόπημα των μπολσεβίκων στη Ρωσία.



Οι αντιδράσεις των ανθρώπων δεν εκπορεύονται πλέον από κοινωνικά, ταξικά, οικονομικά κριτήρια αλλά από το θυμικό τους

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης


Δηλώνω Ομπαμίτσα, κατά το Ρουβίτσα. Παρακολουθώ τις ομιλίες και τις δηλώσεις του, σημειώνω τα tweets του, ενίοτε ανατρέχω και σε highlights της θητείας του. Τα τελευταία τρία χρόνια παρατηρώ ό,τι επαναλαμβάνει, σχεδόν εμμονικά, περίπου το εξής: «Η ανθρωπότητα ποτέ δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι είναι σήμερα. Και αν ένας άνθρωπος μπορούσε να επιλέξει πού θα γεννηθεί, τότε θα έλεγε στον πελαργό να τον αφήσει κάπου στον δυτικό κόσμο». Στατιστικά έχει απόλυτο δίκαιο. Στον αιώνα μας οι άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, είναι πλέον λιγότεροι από αυτούς που σκοτώνει το φαγητό. Περισσότερους σκοτώνει η χοληστερίνη, παρά ο λιμός. Επίσης οι καιροί μας είναι γενναιόδωροι στις μεγάλες ευκαιρίες για όσους είναι καλά καταρτισμένοι και μπορούν να σηκώσουν ανάστημα σε ένα παγκοσμιοποιημένο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Ζούμε στην εποχή που κάποιος, μέσα σε μία τρύπα στον χάρτη της Κίνας, μπορεί να γράψει την εφαρμογή που την άλλη μέρα θα τον κάνει εκατομμυριούχο. Ενδεχομένως να μην είναι σύνηθες, αλλά δεν μπορούσε να συμβεί παλιά.



Κατάκτηση για τον Τσίπρα είναι ότι κυκλοφορεί στα πολιτικά σαλόνια χωρίς να φοράει γραβάτα. Το δήλωσε με υπερηφάνεια σε τηλεοπτικό κανάλι της Ρωσίας στο περιθώριο της επίσκεψης του  στη Μόσχα.



Αντί να του δώσουμε χρήματα ας του αγοράσουμε τις φρεγάτες κομμάτι-κομμάτι για να μην τα φάει σε μετακλητούς

Γράφει ο Νίκος Ζαχαριάδης

Φέτος αυτή η ειδική κατηγορία καλών ανθρώπων που αισθάνονται τη θετική ενέργεια όταν βοηθούν τον συνάνθρωπό τους, έχει να αντιμετωπίσει ένα αδυσώπητο δίλημμα: να δώσουν χρήματα από το υστέρημά τους στο Χαμόγελο του Παιδιού ή στον Πάνο Καμμένο; Δηλαδή, στις φρεγάτες που θα διαχειρίζεται ο Πάνος Καμμένος ως υπουργός Εθνικής Άμυνας. Με τον ίδιο τρόπο, μάλλον, που διαχειρίζεται και τα στρατιωτικά ελικόπτερα. Σαν προέφηβος κάγκουρας που δανείζεται το «εργαλείο» από τον «κολλητό» για μια βόλτα. Τα οποία ελικόπτερα, παρεμπιπτόντως, είναι και αυτά δικά μας. Αγορασμένα από έναν άλλο «έρανο». Υποχρεωτικό. Που ονομάζεται φορολογία.



Γράφει ο Θανάσης Κ.

Ο Τσίπρας είχε πει την περασμένη εβδομάδα ότι το σύνθημα των επόμενων εκλογών θα είναι:

--Εμείς με το λαό και η ΝΔ με την ελίτ!


Του Γιώργου Κράλογλου

Το 2022, που θα παραταθεί η Εποπτεία των δανειστών, εμάς θα μας αγοράζουν οι πρώην κομμουνιστές. Στη λίστα και τα Σκόπια. Ας δούμε πώς και γιατί.

Δεν χρειάζεται ειδική πληροφόρηση να καταλήξεις στο συμπέρασμα, ότι το 2022 θα είμαστε ίσως και χειρότερα από το 2018, ανεξαρτήτως πολιτικών εξελίξεων.

Ρεαλισμός χρειάζεται και παραδοχή της θλιβερής ελληνικής πραγματικότητας, που απεχθάνονται οι πρώην σοβιετικοί κομμουνιστές και όχι οι αριστεροί φελλοί των ελληνικών τσιπουράδικων... 



Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς

Οσο προχωρούμε προς τις εκλογές τόσο ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα διαβάζουν και θα ξαναδιαβάζουν το «Πιστεύω» της εποχής του 3%. Μπορεί να άλλαξαν στάση απέναντι στη Μέρκελ, στους Αμερικανούς ή στην ανάγκη προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων, αλλά σε ορισμένους τομείς παραμένουν αμετακίνητοι.