Στα δέκα χρόνια ύφεσης και απαισιοδοξίας, η χώρα έχει συσσωρεύσει ένα τεράστιο δυναμικό αξίας, που περιμένει να γίνει αναπτυξιακή βολίδα

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Όσοι θεωρούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ δε ακολούθησαν αριστερή πολιτική τα τέσσερα και πλέον χρόνια που πέρασαν πλανώνται, πλάνην οικτρά.



Του Αντώνη Κεφαλά

Το κρίσιμο ερώτημα για την χώρα εστιάζεται στο μίγμα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που θα πρέπει να ακολουθηθεί την επομένη των εκλογών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Το 2004 ακολουθήθηκε η καταστρεπτική επιλογή της «ήπιας προσαρμογής», δηλαδή, ουσιαστικά της απραξίας. Από την «επανίδρυση του κράτους» και την «μηδενική ανοχή στην διαφθορά», φτάσαμε έτσι με περίσσεια ευκολία στο «λεφτά υπάρχουν» και την χρεοκοπία. Σήμερα, μηδενικά είναι μόνο τα περιθώρια για λάθη.



Του Χρήστου Χωμενίδη

Η παρακάτω ομιλία εκφωνήθηκε πριν από έξι μήνες στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στην παρουσίαση του βιβλίου "Η Δημοκρατία μεταξύ Συγκυρίας και Ιστορίας". Σήμερα -που ενώ οι απόψεις τού Ευάγγελου Βενιζέλου καρποφορούν, ο ίδιος μένει για πρώτη φορά ύστερα από τρεις δεκαετίες εκτός Βουλής- αποκτά, νομίζω, καινούργιο ενδιαφέρον.  

 

Σε έναν Μητσοτάκης έλαχε πάλι ο κληρος να διαχειριστεί τα αδιαχειριστα.

Και εκπλήσσεται κανείς που η Νέα Δημοκρατία  δεν έχει κάνει αυτό το μείζον θέμα  προεκλογικό «φλάμπουρο» με συγκεκριμένα στοιχεία. Καθως είναι σίγουρο ότι μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ μετά το 1989, επί κυβερνήσεως Μητσοστάκη  (1991-1993),  θα διαλαλεί και θα οδύρεται ότι για την αύξηση του χρέους θα φταίει ο … Κυριάκος και όχι τα … «βερεσέδια» του!!!

Του Δημήτρη Στεργίου

Η πιθανότητα να επαναληφθεί μετά τις 8 Ιουλίου 2019 η ιστορία του 1991, του 1992 και του1993, ως τραγωδία, είναι μεγάλη, με τη διαφορά ότι ο Μαρξ, στον οποίο ανήκει αυτή η διαπίστωση , δεν είχε προβλέψει πως «πρωταγωνιστές»  της θα ήταν «σύντροφοί» του («σοσιαλιστές», «μαρξιστές») και θύμα …



ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ

Αυτές τις μέρες κάνουμε απολογισμούς όπως τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς

Η Σώτη Τριανταφύλλου επιχειρεί έναν απολογισμό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της ιδεολογίας του
Αυτές τις μέρες κάνουμε απολογισμούς όπως τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς. Δεν θέλω να χαλάσω τη γιορταστική ατμόσφαιρα όσων περιμένουν τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ – άλλωστε δεν μπορώ· η ατμόσφαιρα είναι ενθουσιώδης· επικρατεί ανυπομονησία. Μπορώ μονάχα να συμμετέχω στον απολογισμό.



Η τελευταία Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας, ήταν ένα εντυπωσιακό φεστιβάλ καινοτόμου σκέψης και προοδευτικής θεώρησης της πραγματικότητας.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Η τελευταία Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, πρέπει να ήταν η 40η  ανοικτή στο κοινό και η 40η που προσωπικά παρακολούθησα. Με μια λέξη, ήταν εντυπωσιακή. Και από πολλές πλευρές, καινοτομική και πρωτοποριακή. Σκέφθηκα ετσι,οτι αν ζούσε ο μεγάλος Γιόζεφ Σουμπέτερ{1882-1952}, ο Αυστριακός οικονομολόγος και θεωρητικός της «δημιουργικής  καταστροφής», σίγουρα θα χαιρόταν βλέποντας τους βιομηχάνους να επιβεβαιώνουν τη θεωρία του περί της οικονομικής και κοινωνικής τους   πρωτοπορίας.Μιά πρωτοπορία,που η παγκόσμια πλεον αναπτυξη της εννοιας του επιχειρειν επιβεβαιώνει κάθε μέρα.Και με ποικίλους τρόπους σε πολλαπλά επίπεδα.




Του Κώστα Χριστίδη   *

        
 Η διαχείριση της απόδοσης συνίσταται σε ένα σύνολο συστημάτων και διαδικασιών που αποβλέπουν στην επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων εντός συμφωνημένου πλαισίου στόχων, προδιαγραφών και αναγκαίων ικανοτήτων. Πρόκειται για αρχές διοίκησης βασισμένες περισσότερο σε συμφωνία και παρακίνηση και λιγότερο σε εντολές για την επίτευξη συλλογικών αλλά και ατομικών στόχων, εστιάζοντας στην υποβοήθηση των ανθρώπων να πράττουν τα σωστά πράγματα με τον σωστό τρόπο.



Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Αν ανατρέξει κανείς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μισού και πλέον αιώνα, θα διαπιστώσει πανομοιότυπες επιθετικές κινήσεις των γειτόνων μας, σε στιγμές που στην χώρα μας υπήρχαν εσωτερικά προβλήματα.

Η Τουκία βγήκε περίπου ατσαλάκωτη από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αυτό γιατί έμεινε ουδέτερη σε όλη την διάρκειά του και μόλις λίγες ημέρες πριν την λήξη του, με σίγουρή την εικόνα της κατάληξής του, βρέθηκε στο πλευρό των Συμμάχων.