Ενώ χάκερς και κυβερνοπειρατές οργιάζουν, οι ειδικοί ασφαλείας του κυβερνοχώρου είναι λιγοστοί αν και καλοπληρωμένοι

Του Αθανάσιου Χ.Παπανδρόπουλου

Ο Άλεκ Ρος είναι κατηγορηματικός, «Ο κυβερνοχώρος», μας λέει, «έχει ανάγκη από ειδικούς σε θέματα ασφάλειας. Προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος από αυτό που κάνουν, κερδίζουν εξαψήφιο νούμερο σε δολλάρια το χρόνο και είμαι βέβαιος ότι τα προσεχή 20 χρόνια δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο να βρεθούν χωρίς δουλειά».Ο συνομιλητής μου δεν έχει άδικο. Όντως η δουλειά που κάνει σήμερα και που θα συνεχίζει αύρι οέχει τεράστια ζήτηση. Είναι από τις δουλειές που έχουν μέλλον και που αναπτύσσεται, σ΄έναν ψηφιακό κόσμο ο οποίος με τη σειρά του,ανατρέπει όλα τα δεδομένα των προηγούμενων βιομηχανικών εποχών.



Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Είναι γεγονός ότι η επιβολή δικτατορικών καθεστώτων δεν είναι πλέον εφικτή πουθενά στην Δύση ή σε άλλες χώρες που προσπαθούν να ενταχθούν στην σφαίρα επιρροής της. Ο «ήπιος ολοκληρωτισμός» όμως μπορεί να επιβληθεί με άλλα μέσα, πιο «δημοκρατικά» και αποδεκτά από την νόρμα της πολιτικής φιλοσοφίας. Έχουμε ήδη πολλά δείγματα, όπως του Όρμπαν, του Ερντογάν και του Πούτιν.



Η χαμηλή παραγωγικότητα του τριτογενούς τομέα,μαζί με τις άυλες υπηρεσίες,  είναι η μεγαλύτερη απειλή για τις αναπτυγμένες οικονομίες και κυρίως για την ελληνική καί τον πελατειακό της χαρακτήρα

Tου Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου

Ο αείμνηστος Πήτερ Ντράκερ,  μεγάλος φιλόσοφος του μάνατζμεντ και όχι μόνον, είχε γράψει ότι για ένα έθνος ή για μία επιχείρηση, η παραγωγικότητα είναι η πραγματική πηγή της ανταγωνιστικότητάς τους. Πάνω απ’ όλα δε, αυτή είναι που επιτρέπει την αύξηση των εισοδημάτων και κατ’ επέκταση την κοινωνική σταθερότητα. Στον σημερινό αναπτυγμένο κόσμο, έτσι, η άνοδος της παραγωγικότητας στα εργοστάσια επέτρεψε την εισοδηματική άνοδο των πληθυσμών και άμβλυνε στο έπακρο τις κοινωνικές συγκρούσεις.Αυτή εξάλλου δημιούργησε και τις περίφημες πλεον μεσαίες τάξεις, γιά τις οπίες πολύςλόγος γίνεται εσχάτως. Είναι λοιπόν ζωτική ανάγκη η παραγωγικότητα να μεγαλώνει, αν θέλουμε να αποφύγουμε στο μέλλον μία κατά Μάρξ νέα πάλη των τάξεων,που αυτή τη φορά θα έχει διαφορετικό κοινωνικό περιεχόμενο.

 

Του Κώστα  Χριστίδη  *

Η λιτότητα είναι η ιδιότητα του λιτού, δηλ. του έχοντος μόνο τα απαραίτητα, χωρίς πολυτέλεια, του απλού και απέριττου. Σπατάλη είναι η αντίθετη ιδιότητα, δηλ. του πολυδάπανου και πολυέξοδου, η υπερβολική και χωρίς μέτρο κατανάλωση. Ανέκαθεν, από την εποχή του Αριστοτέλη, η λιτότητα εθεωρείτο αρετή και η σπατάλη ελάττωμα, καθόσον η πρώτη οδηγεί σε ένα πιο ισορροπημένο τρόπο ζωής αλλά και σε οικονομική σταθερότητα ενώ η δεύτερη σε κακή διαχείριση χρόνου, ενέργειας και χρημάτων, σε διαρκές άγχος και, συχνά, σε οικονομική καταβαράθρωση.


Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέατρο του παραλόγου καλά κρατεί. Όχι δεν πρόκειται για κάποια θεατρική παράσταση, ούτε για το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε». Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα υπουργικό συμβούλιο όπου άλλα λέει ο ένας ότι ελέχθησαν και άλλα ο άλλος ότι είπε.

 


Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος

Το πρόβλημα με τον Τζορτζ Οργουελ δεν είναι ότι είναι διαχρονικά επίκαιρος, αλλά ότι, ειδικά τελευταία, γίνεται υποχρεωτικός για την κατανόηση της υπάρχουσας πολιτικής πραγματικότητας. Το μυθιστόρημα «1984» και το δοκίμιο «Η πολιτική και η αγγλική γλώσσα» δεν είναι μόνο απαραίτητα αναγνώσματα για την κατανόηση των κυβερνώντων, αλλά γενικά για το σύστημα της Μεταπολίτευσης.



Γράφει ο Τάσος Γοαννίτσης

Οι ριζικοί μετασχηματισμοί στήν οικονομία καί στίς κοινωνικές δομές φέρνουν στό προσκήνιο καί νέα προβλήματα


Η έννοια της ανισότητας αναφέρεται, συνήθως στην ανισότητα στο εισόδημα και την περιουσία, και, σε δευτερεύοντα βαθμό σε ανισότητες σε άλλα πεδία (εκπαίδευση, αμοιβές μεταξύ φύλων κ.α.). Ωστόσο, υπάρχουν πολύ πιο σημαντικές ανισότητες, όπως οι ανισότητες στην πρόσβαση σε εργασία, σε προοπτικές ζωής, ανισότητες απέναντι στην κλιματική αλλαγή, ανισότητες στη συλλογική ευφυία μεταξύ των κοινωνιών (collective intelligence) και στην ικανότητα ή την ανικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις  εκάστοτε προκλήσεις και κινδύνους.



Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ο Οργουελ ξεχωρίζει τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό. Παραθέτω από μνήμης τους ορισμούς. Εθνικισμός, λέει, είναι η λατρεία των συμβόλων, περιχαρακώνει τη σκέψη και τα αισθήματα σε μια άκαμπτη πραγματικότητα η οποία ακυρώνει τη ζωή και την Ιστορία. Είναι ένα υπερεγώ που δεν ανέχεται την κρίση, και τις κρίσεις. Εθνικιστής, ας πούμε, είναι όποιος λέει «όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα εσείς τρώγατε βαλανίδια». Εθνικιστής είναι όποιος, ας πούμε, ταυτίζει τον Κολοκοτρώνη με τον Θεμιστοκλή, επειδή και ο μεν και ο δε ήσαν Eλληνες. Ο Θεμιστοκλής και η Αθήνα του στη Σαλαμίνα υπέγραψαν την ιδρυτική πράξη ενός ολόκληρου πολιτισμού.