Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου


Αποτελεί κανόνα. Πολιτικοί νάνοι φαντασιώνονται ότι ψηλώνουν επιχειρώντας να κοντύνουν πολιτικά αναστήματα με τα οποία αδυνατούν να συγκριθούν.

Τέσσερα είναι τα καθοριστικά στοιχεία που συνθέτουν το πολιτικό σχεδιασμό της επιχείρησης «καθαρά χέρια» με τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προετοιμάζει την απόδρασή της από την εξουσία.



Του Θανάση Διαμαντόπουλου

Ελλείψει επαρκούς χώρου στα σωφρονιστικά καταστήματα η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία αποφυλάκισε αναρίθμητους εγκληματίες, που κινούνται έκτοτε ελεύθεροι ως περιφερόμενες ωρολογιακές βόμβες. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού το μέτρο υπήρξε οριζόντιο, χωρίς να συνεκτιμάται η κοινωνική επικινδυνότης του κάθε αποφυλακιζόμενου. (Θα μπορούσαν, βέβαια, να αποφυλακιστούν κατά προτεραιότητα καταδικασμένοι για αδικήματα όπου η υποτροπή είναι απίθανη, άρα η κοινωνική επικινδυνότητά τους είναι μικρή: τραπεζικοί που υπεξαίρεσαν χρήματα, πλοίαρχοι που προκάλεσαν ναυάγια, οδηγοί υπεύθυνοι για πολύνεκρα ατυχήματα, ακόμη και καταχραστές δημοσίου χρήματος. Οπωσδήποτε όχι δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, βιαιοπραγήσαντες με εξαιρετική αγριότητα, έμποροι ναρκωτικών κλπ). Δεδομένου, λοιπόν, του εξ αρχής προβλέψιμου του πλήθους των εγκλημάτων που θα διέπρατταν τέτοιου είδους αποφυλακισθέντες δια του νόμου Παρασκευόπουλου, οι πολιτικοί που τον εισηγήθηκαν και αυτοί που τον υιοθέτησαν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν- ίσως όχι με νομική ακριβολογία, αλλά επί της ουσίας- ως ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων αυτών. Ή ότι τα προκάλεσαν με ενδεχόμενο δόλο.



Ένα μανιφέστο σκέψης, προβληματισμού και αναζήτησης από το περιοδικό «TheEconomist», που φέτος γιορτάζει τα 175 χρόνια κυκλοφορίας του. Σημαντική η συμβολή του Athens Review of Books (ARB). 

Του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου

Το αφιέρωμα του ARB στον φιλελευθερισμό του 21ου αιώνα, όπως αυτός παρουσιάστηκε σε ειδική επετειακή έκδοση του περιοδικού «TheEconomist», χρήζει μεγάλων επαίνων. Διότι σε μια Ελλάδα όπου η πολιτική κάθε μέρα κατεβαίνει – σκοπίμως κατά τη γνώμη  μου - όλο και πιο χαμηλά, κάποιοι πολίτες και δημοσιογράφοι – εκδότες, αρνούνται τον κατήφορο. Επιδιώκουν έτσι να φέρουν προς δημόσια συζήτηση σοβαρά θέματα του σήμερα και του αύριο, τα οποία ο χυδαίος λαϊκισμός και η καλλιέργεια της ευήθειας που τον ακολουθεί, προσπαθεί να αμαυρωσει και να εξοβελίσει από τη γόνιμη δημόσια συζήτηση. 



Του Δημήτρη Καμπουράκη

Επισκέπτης από την αλλοδαπή με τον οποίον έτυχε να μιλήσω χθες, μου ζήτησε διευκρινήσεις για την ιστορία του εκκλησιαστικού. Το θεωρούσε πολύ σοβαρό, αλλά είχε απορίες. Δεν μπορούσε με τίποτα να καταλάβει την υπόθεση των κληρικών που είναι δημόσιοι υπάλληλοι, θα φύγουν απ’ το δημόσιο, θα συνεχίσουν όμως να πληρώνονται από το δημόσιο, αλλά θα αδειάσουν και δέκα χιλιάδες θέσεις του δημοσίου για νέες προσλήψεις.



Του Κώστα Στούπα

1) Που θα κριθούν οι επόμενες εκλογές...

Καθώς η πολιτική αντιπαράθεση έχει τεθεί σε προεκλογική τροχιά με επικρατέστερο σενάριο τις πρόωρες εκλογές τον Μάη μαζί με τις Ευρωεκλογές και τις περιφερειακές-δημοτικές, η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στην αδιευκρίνιστη ψήφο που κινείται μεταξύ 18-20% και κατά το μεγαλύτερο μέρος προέρχεται από τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ.

 


Γράφει ο Λάμπρος Γ. Ροϊλός

Την 21-8-2018 ο πρωθυπουργός κ.Τσίπρας ως άλλος Οδυσσέας, όπως ουσιαστικά αυτοαποκαλέστηκε, δήλωσε ότι οδήγησε την Ελλάδα εκτός μνημονίων στο λιμάνι της Ιθάκης. Φαίνεται ότι συνεχίζοντας αυτή την φαντασίωση, ως «πολυμήχανος» πλέον, κατασκεύασε Δούρειο Ίππο για να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο να ανοίξει τις πύλες της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας.



Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

​Μίσος ή φθόνος; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, θα μου πείτε. Ή μάλλον συνήθως το ένα προϋποθέτει το άλλο. Μισούν γιατί φθονούν τον χώρο που τους προστατεύει. Ζητούν την προστασία του για να μπορούν να ξεσπάσουν πάνω του το μίσος τους. Και δεν αναφέρομαι στα ντουβάρια και στα σιδερένια κιγκλιδώματα. Δεν μισούν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Μισούν τους χρήστες τους, τους φοιτητές και τους καθηγητές τους.



Η επικαιρότητα ενός μικρού δοκιμίου που αναφέρεται σε μία πραγματεία του Τζόναθαν Σουΐφτ, που γράφτηκε πριν 285 χρόνια!

Του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου

Το βρήκα μάλλον τυχαία, σε ένα συμπαθητικό βιβλιοπωλείο στο Νέο Ψυχικό. Είναι ένα πολύ καλά επιμελημένο βιβλίο 70 σελίδων που φέρει τον τίτλο Η Τέχνη της Πολιτικής Ψευδολογίας (εκδόσεις Άγρα) και την υπογραφή του Jonathan Swift (1667-1765), Αγγλο-Ιρλανδού συγγραφέα, δοκιμιογράφου και σατιρικού σχολιαστή, γνωστού κυρίως από τα Ταξείδια του Γκιούλιβερ. Σε κείμενο που τού αποδίδεται, με έτος συγγραφής το 1733, το οποίο σχολιάζει εισαγωγικά ο καθηγητής Jean-Jacques Courtine, ο Swift πραγματεύεται σε δύο τόμους την πολιτική ψευδολογία –στην οποία σπεύδουμε να υπογραμμίσουμε ότι δεν αποδίδει μόνον αρνητικές συνέπειες. Αυτός είναι και ο λόγος που τον οδηγεί να διατυπώνει συμβουλές για το πώς πρέπει να λέγεται το ψέμμα και ποια χρειάζεται να είναι η σύνθεσή του ώστε …να πείθει!