Γράφει ο Θανάσης Κ.

Το πρόβλημα που πρέπει να απαντήσουμε ως κοινωνία ΔΕΝ είναι αν οι καταλήψεις είναι «καλό» ή «κακό» πράγμα…

Ούτε αν οι καταχρηστικές διαδηλώσεις κάθε μέρα, που παραλύουν την οικονομική και κοινωνική ζωή των πόλεων, είναι «καλό» ή «κακό» πράγμα…

Ούτε αν η παρανομία και η διάχυτη βία είναι «καλά» ή «κακά» πράγματα.



Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Αν τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν, πράγματι, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, τότε όλο και κάποιος πρόθυμος θα έβγαινε μπροστά για να εισπράξει την προβολή και τη συγκρότηση μηχανισμού. Προέχουν όμως οι προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης

Ο Πρωθυπουργός ελπίζει ότι τις προσεχείς ημέρες θα έχει ένα μεγάλο όνομα για να μας δώσει ως υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων. Οι διαρροές από το κόμμα αναφέρουν ότι ο κ. Τσίπρας καταβάλλει προσπάθεια ώστε να πείσει το εν λόγω πρόσωπο. Ταυτόχρονα, όμως, επιβεβαιώνουν και τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει κόμμα και ηγεσία.



Του Χρήστου Χωμενίδη

Μία καλοκαιρινή νύχτα με πολύ δυνατούς αέρηδες, το μακρινό 1987, πρωτογνώρισα εντελώς τυχαία τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Εικοσάχρονος εγώ φοιτητής της Νομικής, είχα ξεμείνει από λεφτά στην Τζιά και -μαζί με την τότε αγαπημένη μου- λαγοκοιμόμασταν σε ένα παγκάκι, περιμένοντας να ξημερώσει για να πάρουμε το πλοίο για Ραφήνα. Αίφνης μάς φώτισαν οι προβολείς ενός αυτοκινήτου. Βγήκε από μέσα μία κεφάτη παρέα με επικεφαλής έναν πληθωρικό τύπο που τραγουδούσε μιά άρια από την "Άιντα" του Βέρντι. Μάς λυπήθηκαν μάλλον -έτσι όπως ήμασταν πεινασμένοι και ατσίγαροι- και μάς κάλεσαν στο σπίτι τους. Μάς κέρασαν μεζέδες και κρασί, ο Πάγκαλος είχε μεγάλα κέφια - ίσως να τον ενέπνευσε και η φρεσκαδούρα μας- μάς διηγήθηκε μέχρι σχεδόν να βγει ο ήλιος ένα σωρό ιστορίες, ευτράπελες και σοβαρές.



Γράφει ο Νίκος Ανδρουλάκης

Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, παρά την κρίση την οποία διέρχεται τα τελευταία χρόνια, αποτελεί μία πλούσια σε πολιτικά ρεύματα παράταξη, που ακόμα και σήμερα συμβάλλει ουσιαστικά στην προσπάθεια πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι παραμένει ελκυστική καθώς οι ιδέες της υιοθετούνται κατά περίπτωση από πολιτικές δυνάμεις συγγενείς όπως είναι οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι.



Του Δημήτρη Καμπουράκη

Άκουσα στην Βουλή τον πρωθυπουργό με ευλάβεια. Έχει πάψει πια από καιρό να με εξοργίζει, απλώς τον παρακολουθώ προσεκτικά για να καταλάβω μέχρι που μπορεί να φθάσει αυτός ο άνθρωπος. Με τα ίδια ακριβώς μέσα που κάποτε πήρε την εξουσία, τώρα δίνει ξανά τον υπέρ πάντων αγώνα του για να παραμείνει παίχτης και μετά την ήττα. Τι να σχεδιάζει άραγε για εκείνους τους μακρινούς καιρούς;



Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

«Γ​​​​ια το κοινό συμφέρον ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ... και τα συμφέροντα που στήνουν εθνικούς πολέμους και εμφύλιους σπαραγμούς… κτλ. κτλ». Σύντομο απόσπασμα από την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ για τις καταλήψεις σχολείων στη Βόρειο Ελλάδα από μαθητές που διαμαρτύρονται για τη συμφωνία των Πρεσπών. Η οποία συμφωνία έγινε ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ. Οι υπέροχοι συνδικαλιστές, όμως, δεν υποστέλλουν τη σημαία της ιδεολογίας τους. Και δημοσιεύουν μια ανακοίνωση σε άψογη τριτοδιεθνιστική διάλεκτο. Κυρία δε, μέλος του Δ.Σ. του ευαγούς σωματείου τους, δηλώνει ότι οι καταλήψεις είναι μια νόμιμη μορφή αγώνα, αρκεί να αποφασίζονται με δημοκρατικές διαδικασίες και όχι μέσω SMS ή Facebook. Οπου αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα στη Μέση Εκπαίδευση δεν είναι ούτε τα κόμματα, όποια κι αν είναι αυτά, ούτε οι μαθητές, ενδεχομένως δε ούτε οι γονείς. Είναι οι διδάσκοντες, στον βαθμό εννοείται που εκπροσωπούνται από το συνδικάτο τους και αυτό δεν καταχράται την εκπροσώπηση του πολυπληθέστερου κλάδου των δημοσίων υπαλλήλων.


                                   
Του Γιαννη Ρούντου{*}
 
7:28 μμ 2/12/2018Πρόσφατα, διάβασα ένα άρθρο του Μπρετ Στέφενς, δημοσιογράφου των New York Times, με θέμα την «αφέλεια» του Facebook. ‘Ενα κείμενο εμπνευσμένο, με το οποίο ο  Στέφενς διακοινωνεί τον προβληματισμό του για την ισοπεδωτική χρήση αυτής της «τεχνολογικής κατάκτησης» στην επικοινωνία. Ο προβληματισμός φαίνεται μεν επίκαιρος από τις σύγχρονες καταστάσεις και τα γεγονότα, αλλά -όπως αναδεικνύεται από την παραβολή στην οποία στηρίζεται: μία αφήγηση του Σωκράτους στον «Φαίδρο» του Πλάτωνος, 2.400 χρόνια πριν- είναι διαχρονικός.



Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο Α. Τσίπρας ανάμεσα στα πολλά φληναφήματα που έλεγε στο φιλοθεάμον κοινό, ήταν και το παραμύθι των 100.000 προσλήψεων στο δημόσιο.