Τέσσερις προτάσεις προκειμένου να μετατραπούν τα Βαλκάνια από «αέναο μήλον της έριδος» σε μια «καλοκατασκευασμένη πλατφόρμα συνεργασίας» παρουσιάζει το Ρωσικό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων. Τα σχέδια της Βρετανίας και η στάση της ΕΕ.



Γράφει ο Τάκης Σουβαλιώτης

 Κυρώθηκε και από τη δική μας βουλή η συμφωνία των Πρεσπών, με το βροντερό ναι που είπαν σε αυτή 153 βουλευτές. Με αυτή τη πολιτική πράξη τους οι κυβερνώντες μας δεν έδωσαν μόνο στους Σκοπιανούς τη νομική δυνατότητα, τη νομική ευχέρεια να προωθήσουν πιο αποφασιστικά τις γνωστές αλυτρωτικές τους ιδέες σε βάρος της Μακεδονίας μας.



Από τις τρελές σπατάλες της δεκαετίας του 1980 στη μόνιμη προειδοποίηση της Κομισιόν τα τελευταία χρόνια για παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παράνομες κρατικές ενισχύσεις σε βάρος των φορολογουμένων

Του Δημήτρη Στεργίου

Πριν από 33 χρόνια, σε μια μεγάλη έρευνά μου που δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (24 Ιουλίου 1986) τόνιζα ως εισαγωγή τα εξής: «Δεν μας σώζει τίποτε. Δεν πρόκειται να σώσουν την ελληνική οικονομία ούτε τα γνωστά μέτρα λιτότητας και ούτε άλλα ενδεχομένως πιο σκληρά που αναγκαστικά θα ληφθούν, αν οι αρμόδιοι θα εξακολουθήσουν σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης να σπαταλάνε  τα εθνικά κεφάλαια για  προκλητικές σκοπιμότητες ή να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε αδίστακτες παραβάσεις διατάξεων της ελληνικής νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών…».



Γράφει ο Ρωμανός Οικονομίδης

Αναμφισβήτητα η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένας ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο, ο οποίος δε στέκεται μόνο, αλλά τρέχει προκαλώντας σεισμικές δονήσεις μεγάλης έντασης. Τον τελευταίο καιρό πολλά άρθρα γράφτηκαν και πολλές εκδηλώσεις διοργανώθηκαν εκατέρωθεν από τους υπερασπιστές και τους αντιπάλους της Συμφωνίας. Στο κείμενο αυτό δεν επιδιώκω να αναλύσω τη Συμφωνία αυτή καθαυτή, εξάλλου το καλύτερο για κάποιον που ζητά να πληροφορηθεί είναι να αναζητήσει τα επιχειρήματα που διατυπώνονται από τους αρμόδιους επιστήμονες. Αυτό όμως που θα προσπαθήσω να κάνω μέσω αυτής της παρέμβασης είναι να θέσω ορισμένα ερωτήματα και να φωτίσω ορισμένες παράπλευρες πτυχές που δεν έχουν ακουστεί, αλλά έχουν ιδιαίτερη σημασία.



Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Η ​​κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης. Υστερα από μερικές ημέρες, το ένα από τα δύο συνθετικά της διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, ώστε να καταφέρει η κυβέρνηση που υποτίθεται πως ήταν η ίδια με αυτήν που πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης να κερδίσει μια δεύτερη κρίσιμη, και μάλλον κρισιμότερη ψηφοφορία για τη συμφωνία των Πρεσπών. Θύμα της δεύτερης αυτής ψηφοφορίας ήταν και το Ποτάμι.


                      
Του Νίκου Καρατουλιώτη{*}
                          
Η γεωστρατηγική θέση της περιοχής ως το σταυροδρόμι τριών ηπείρων (Ασία, Ευρώπη, Αφρική), και δύο υψίστης  γεωπολιτικής σημασίας θαλασσών (Εύξεινος Πόντος, Μεσόγειος), είχε σαν αποτέλεσμα τον συνεχή ανταγωνισμό των εμπλεκομένων δυνάμεων στην αέναη σύγκρουση Ανατολής – Δύσης. Εδώ συναντήθηκε και συγκρούστηκε ο περσικός επεκτατισμός με την Δύση (η μάχη του Μαραθώνα), καθώς και ο ελληνικός με τον ρωμαϊκό πολιτισμό για να επικρατήσει ο δεύτερος μόνο αφού κατέλαβε την Βαλκανική.



Η αδυναμία των ηγετών της ΕΕ να προβλέψουν ουσιαστικές δημοσιονομικές παρεμβάσεις σε μία μη βέλτιστη νομισματική ένωση έχει σήμερα τριπλάσιο κόστος  από αυτό που θα είχε αν είχαν γίνει οι σχετικές προβλέψεις πριν μία εικοσαετία!!

Του Αθανανάσιου  Χ. Παπανδρόπουλου

Θυμάται κανείς την περίφημη έκθεση MacDougall του 1977 σχετικά με την δημοσιονομική οργάνωση της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας; Η απάντηση σίγουρα είναι αρνητική. Και όμως, η περίφημη αυτή έκθεση στην ουσία υπήρξε η αφορμή για την μετέπειτα πορεία του ευρωπαϊκού μορφώματος προς την οικονομική και νομισματική του ένωση.



Του Χρήστου Χωμενίδη

Είχα, φίλες και φίλοι, τις προάλλες μια πρωτόγνωρη εμπειρία, την οποίαν δεν ξέρω καν πώς ακριβώς να ονομάσω. Ας την πω "στον αυτόματο πιλότο".

Βρισκόμουν στα εγκαίνια μιας έκθεσης ζωγραφικής. Μη με ρωτήσετε για την ποιότητα των έργων - συμφωνήστε ότι οι νέοι αξίζουν την άνευ όρων υποστήριξή μας, ιδίως όταν αγαπούσαμε τον μακαρίτη πατέρα τους. Περιφερόμουν ανάμεσα στους πίνακες με ένα κρασί στο χέρι και πάσχιζα να αντισταθώ στις λιχουδιές, σε κάτι ιδίως τραγανά μπιφτεκάκια που μού έγνεφαν από τον μπουφέ. Είχα ήδη δώσει τα συγχαρητήριά μου στον καλλιτέχνη και στην μήτερα του - εκείνος τα δέχθηκε με μπλαζέ ύφος και πολύ καλά έκανε, εκείνη αντιθέτως απαιτούσε να τής εγκωμιάσω δια μακρόν το ταλέντο τού κανακάρη της, "πρέπει να φύγω δυστυχώς! με περιμένει η κόρη μου να τη βάλω για ύπνο!" χρησιμοποίησα σαν ασπίδα τη δική μου γονεϊκότητα.