Γράφει Λεωνίδας Γ.Μαργαρίτης Επίτ.Δικηγόρος
Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ.Ελλάδος
Κάποια από τις λίγες μέρες που πήγαινα στο VERDE KAFE λόγω των περιοριστικών της κυκλοφορίας μέτρων, εξ αιτίας του κορονοιού, περιήλθε στα χέρια μου, μέσω κοινής με το συγγραφέα φίλης, το πρώτο βιβλίο, του έγκριτου Δημοσιογράφου και για 45 χρόνια Εκδότη, Συντάκτη και Διευθυντή της εφημερίδας της πόλης του Αιγίου με τον τίτλο: «TO ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΊΑΣ» «φίλου» Φάνη Ζουρόπουλου με τον τίτλο «Ο ναύτης του Αιγίου».
Το συγγραφέα αποκαλώ φίλο με εισαγωγικά, γιατί προσωπικά ,αν και γνωστός στη δημόσια ζωή μας, δεν τον γνωρίζω εκτός από δημοσιογράφο. Ίσως να είχαμε ανταμώσει στον ίδιο χώρο, στο γνωστό μας τότε τυπογραφείο «Ζερβας-Φλαμής-Καρκάντζος» στην Καραϊσκάκη αρχικά και στη Φιλοποίμενος αργότερα όταν εκείνος τύπωνε στο εκεί τυπογραφείο τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ» και εγώ την «ΗΛΙΔΑ» και αργότερα τον «ΠΟΛΥΤΕΚΝΟ» και να είχαμε απλά ανταλλάξει μια καλημέρα.
Το βιβλίο του συνοδεύονταν με μια αρκετά φιλόφρονα αφιέρωση, για την ταπεινότητά μου. Στο σημείο της σελίδας που έγραψε και την αφιέρωσή του χειρόγραφα, υπάρχει και η έντυπη αφιέρωσή του, «Στην Λία για την υπονομή της». Ασφαλώς πρόκειται για αφιέρωση στη σύντροφο της ζωής του, αναγνωρίζοντας της, ένα από τα προτερήματα της προσωπικότητάς της, για την υπομονή της, πρώτη προφανώς, των αρετών που της αναγνωρίζει ο συγγραφέας. Και φυσικά δεν πρέπει να έχει άδικο, μια και το πολυδιάστατο του χαρακτήρα και της δραστηριότητας του συγγραφέα, θα ήταν το πρώτο χαρακτηριστικό γνώρισμα που την έκανε να είναι τόσα, πόσα; χρόνια συνοδοιπόρος της. Είναι ευτύχημα τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον γράφοντα ο χρόνος της έκδοσης και της κυκλοφορίας του βιβλίου του. Για το συγγραφέα που λόγω του κορονοιού και της αδυναμίας-του φόβου για ταξίδια του καλοκαιριού, βρήκε το χρόνο να γράψει το βιβλίο, που σήμερα παρουσιάζουμε όσο και για μένα που στη ζωή μου δεν είχα ποτέ όπως σ’ αυτό το χρονικό διάστημα περισσότερο χρόνο διαθέσιμο, κι έτσι μπορούσα να το διαβάσω και να γράψω δύο λόγια για να το παρουσιάσω στους φίλους μου. Ο συγγραφέας το έγραψε όπως και ο ίδιος σημειώνει μέσα στο καλοκαίρι του λήγοντος έτους κι εγώ παρά το ότι κατά κανόνα τα βιβλία που λαβαίνω από φίλους και γνωστούς συγγραφείς ,ρίχνω μια πρώτη αρχική ματιά με πρόθεση να τα διαβάσω όταν θα πάρει το καθένα τη σειρά του, στο «Ναύτη του Αιγίου» έκανα την εξαίρεση και παρά τις συνήθεις ενασχολήσεις μου με τα της καθημερινότητας, άρχισα να το διαβάζω συστηματικά την ημέρα του εορτασμού του Πολυτεχνείου και το τελείωσα σχεδόν αμέσως. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, όταν το πήρα στα χέρια μου διάβασα αμέσως το κείμενο «Αντί προλόγου», και από τα επί μέρους κεφάλαια «Τα μεγάλα «Τζάκια» και το Κεφάλαιο με τίτλο: «ΜΗΠΩΣ Ο ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΒΕΛΟΥΧΙΏΤΗ EΊΧΑΝ ΔΙΚΙΟ;…
Aρχικά αναρωτήθηκα που και πως θα μπορούσα να κατατάξω το βιβλίο του φίλου πλέον Φάνη. Αυτοβιογραφία δεν είναι. Δοκίμιo δεν είναι. Χρονογραφήματα δεν είναι. Αφηγήματα κάπως ταιριάζουν. Ιστορία αποκλειστικά δεν είναι αν και περιέχονται πολλά σημαντικά ιστορικά στοιχεία για πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.
Στο ερώτημά μου δίνει ο ίδιος απάντηση με τις σημειώσεις του στην αρχή του βιβλίου του: «ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ».
Μας λέει εξομολογητικά «…σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να καταγραφεί ένας τρόπος ζωής ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την χειραγώγηση από κόμματα, πολιτικούς ούτε παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης π.χ. τηλεόραση. Σκέφτηκα ότι 45 χρόνια στο «κουρμπέτι» της δημοσιογραφίας δεν θα ήταν άσχημο να ξεσκονίσω την μνήμη μου και να γράψω συνταρακτικά γεγονότα(ναι συνταρακτικά…) που έζησα στην περιοχή που…έδρασα, αλλά και πανελλαδικά γιατί το τοπικό πάντα συνδέεται με το γενικό και αντίθετα. Σκέπτομαι ,τονίζει, επίσης να μιλήσω για ανθρώπους οι οποίοι χωρίς να είναι πλούσιοι ή διάσημοι, έχουν μια αξιοπρόσεκτη προσωπική ζωή στην κόψη του ξυραφιού κυριολεκτικά…Όλοι αυτοί που περιγράφω είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς, άνθρωποι των media, άνθρωποι που έχουν σχέση με την τέχνη, που την ασκούν χαμηλόφωνα η καθόλου, σπάνια στην πρώτη γραμμή. Σ’ αυτούς εστιάζω και με αυτούς έκανα παρέα. Μπήκα λοιπόν στον πειρασμό να προσπαθήσω να περιγράψω την ανεπίσημη ιστορία:……» Τελικά μας λύνει ο ίδιος ο συγγραφέας του «Ναύτη του Αιγίου» τι πραγματεύεται στο βιβλίο του και που θα πρέπει ο αναγνώστης ή ο κριτικός να το εντάξει. Είναι βέβαιο πως ο συγγραφέας εξ αιτίας της μακροχρόνιας ενασχόλησής του με την μελέτη της τοπικής ιστορίας αλλά και με τη βιωματική του μαρτυρία των σύγχρονων γεγονότων που έζησε ο ίδιος κι ακόμη και από όσα πληροφορήθηκε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των ιστορικών γεγονότων και με το μάτι του αντικειμενικού κριτή των ιστορικών ντοκουμέντων μας παραθέτει με αντικειμενικότητα και σαφήνεια τα όσα κατέγραψε ο δημοσιογραφικός του φακός και η ενδελεχής έρευνα για ιστορικά πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα και μας τα παραδίδει με αντικειμενικότητα και θάρρος πολλές φορές για να αποτελέσουν οδηγό και φάρο ως «κτήμα ες αει» όπως χαρακτηρίζει ο Θουκυδίδης την Ιστορία του τόπου του.
Είναι γεγονός ότι απολαύσαμε τις περιγραφές και τα συμπυκνωμένα και τεκμηριωμένα κείμενα του φίλου Ζουρόπουλου και συγκινηθήκαμε ιδίως με την ενασχόλησή του τόσο με την αναφορά του στη Μυστική Συνέλευση της Βοστίτσας, την εναρκτήρια σπίθα- Απόφαση Ελευθερίας όπως την χαρακτήρισα σε ομιλία μου, με τον τίτλο «Σύναξη Βοστίτσας, Απόφαση Ελευθερίας» που δόθηκε στο πλαίσιο των κατά Τετάρτη ομιλιών στη Διακίδειο Σχολή Λαού Πατρών την 26η Ιανουαρίου 2005. Επίσης δεν μπόρεσα να κρύψω την ξεχωριστή συγκίνησή μου στην αναφορά της προσφοράς στα γράμματα και στην τοπική μας ιστορία του συναδέλφου μου στη Δικηγορία και τη συγγραφή αειμνήστου Ανδρέα Μαγκλάρα και των επίσης αξιόλογων ποιητών-λογοτεχνών μελών της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος Κώστα Ριζόπουλου αειμνήστου, και Γιάννη Ανδρικόπουλου που τελευταία βρέθηκα στο Αίγιο κατά τη διάρκεια τιμής του από το Δήμο και Πνευματικά Σωματεία της πόλης του ο οποίος και μόνο με την πνευματική του παρουσία πλουτίζει ακόμη την πνευματική ζωή του Αιγίου και όχι μόνον.
Είναι αλήθεια πως θα πρέπει να έχεις πολύ διαθέσιμο χρόνο για να γράψεις ολίγα, για το βιβλίο του φίλου Φάνη Ζουρόπουλου γι’ αυτό θα περιοριστώ να παραθέσω ολόκληρο το τελευταίο κείμενο του βιβλίου του με τον τίτλο : «ΑΡΩΜΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ»
Νομίζω πως και όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν θα μπορέσουν να διαβάσουν το βιβλίο του Φάνη Ζουρόπουλου και μόνο το τελευταίο μέρος του βιβλίου του θα τους ωφελήσει και θα βρούν τρόπο και χρόνο να το εξασφαλίσουν και να το διαβάσουν. Τούς το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Στο φίλο Φάνη Ζουρόπουλο θα διατυπώσω από αυτή τη θέση τα θερμά μου συγχαρητήρια και να του δηλώσω πως το Καλοκαίρι που μας πέρασε θα τον σημαδεύσει ανεπανόρθωτα στη συνείδηση των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων πως ήταν το πλέον καρποφόρο καλοκαίρι της ζωής σου. Προσέφερες πολλές υπηρεσίες στον ιστορικό του μέλλοντος για την αντικειμενική και αδέκαστη συγγραφή της τοπικής μας ιστορίας. Εύγε φίλε Φάνη. Παραθέτω το τελευταίο κείμενο με τίτλο :
ΑΡΩΜΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ
Άρα τίποτα καλύτερο να κλείσεις με ένα άρωμα αισιοδοξίας. Κάθε μέρα είναι διαφορετική και ποτέ δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο.
Το να είναι κανείς αισιόδοξος είναι ανάγκη ως αντίδοτο καθημερινά, στα υπαρξιακά του αδιέξοδα. Επιπλέον είναι μία μορφή τέχνης. Η τέχνη δεν αλλάζει τα πράγματα της καθημερινότητας. Είναι όμως ικανή να δώσει δύναμη, θάρρος και κουράγιο να δει κανείς με μία αισιόδοξη ματιά την κοινωνία και να κάνει υπέρβαση.
Αποτελεί μεγάλη ανοησία να επινοείς αρνητικά επιχειρήματα και να παραιτείσαι από αυτονόητες αξίες και ευλογίες της ζωής. Άρα η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Έτσι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας την ηττοπάθεια. Εάν παραιτηθούμε από τις πνευματικές μας συγκρούσεις για τα ανώτερα, αυτόματα θα γίνουμε υλιστές και αμοραλιστές.
Με την αισιοδοξία διατηρούμε σήμερα την ελπίδα ζωντανή. Αν τη χάσουμε, μας περιμένει ο πνευματικός θάνατος. Ο σωματικός έτσι κι αλλιώς, με τη φθορά του χρόνου είναι αναπόφευκτος.
Η αισιοδοξία ξεκινά από τα απλά και απέριττα πράγματα όπως να προσεγγίζεις έναν ξένο τόπο και να αισθάνεσαι τους ήχους και τις μυρωδιές του.
Με την αισιοδοξία νικάς τον φόβο και ανοίγεις ένα παράθυρο στην ψυχή σου, με χαμόγελο. Έτσι με το χαμόγελο μπορεί κανείς να συνεχίσει και να υπάρχει, να σκέπτεται και να κάνει πράγματα μέχρι τα βαθιά γεράματα, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να αφεθεί στην αίγλη του παρελθόντος που συνήθως παγιδεύει τους ανθρώπους και τους ακινητοποιεί.
Αλλά μέσα από την αισιόδοξη ματιά για το μέλλον μπορεί να αντιδρά, να τρέφεται από την πραγματικότητα και να ανανεώνει συνεχώς τα ερωτήματά του γύρω από τη ζωή και τις εκφάνσεις της.
Όποιος το συνειδητοποιήσει νωρίς μπορεί να έχει μία μακρόχρονη όμορφη ζωή μακριά από πρόσκαιρες ματαιώσεις.
Όταν δε τυγχάνει να είναι επώνυμος, καλλιτέχνης ή δημόσιο πρόσωπο, τότε μεγαλώνοντας τρέφεται με φρέσκιες ανάσες αισιοδοξίας που τον αναζωογονούν και επί της ουσίας και μέσα από την εμπειρία της ζωής παίρνει απαντήσεις σε όλα τα υπαρξιακά του ερωτήματα. Π.χ. Τι είναι ζωή; Είναι χρήσιμος ο έρωτας; Είναι απαραίτητος ο θάνατος; Και πιο είναι το πραγματικό νόημα της Δημιουργίας και της παρουσίας μας στον πλανήτη Γη;
Εάν λοιπόν η αισιοδοξία είναι μονόδρομος τότε η ψίχα της είναι ψωμί, έρωτας, ελευθερία. Μέσα από αυτό το τρίπτυχο αντικατοπτρίζονται οι ανάγκες του παλιού αλλά και του συγχρόνου ανθρώπου, πριν καταλήξει στον πόλεμο για το νερό στα επόμενα χρόνια.
Κατά γενική παραδοχή η αισιοδοξία δεν είναι κάτι το εξωτερικό. Είναι μέσα μας. Είναι ένα είδος κρυμμένης δύναμης, την οποία έχουμε τη δυνατότητα να την επιλέγουμε και να την χρησιμοποιήσουμε σε καθημερινή βάση, αλλά και στις μεγάλες και αναπάντεχες ανατροπές της τύχης.
Ακόμα κι όταν δρα παρασκηνιακά μέσα από το υποσυνείδητο δημιουργεί την ελκτική δύναμη των θετικών στοιχείων που υπάρχουν μέσα μας και που, αν συναντηθούν ακόμα και με τα αρνητικά ή εξωτερικά, προσπαθεί να τα εξουδετερώσει, πάντα για το καλό του φορέα της
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS