Εκτύπωση
Άρθρα - Απόψεις
Εμφανίσεις: 841


Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Όλες οι δημοσκοπήσεις και οι έρευνες κοινής γνώμης δείχνουν ότι η πραγματική πολιτική και κοινωνική σύγκρουση στην χώρα μας είναι αυτή του χθες με το αύριο…  Φαινόμενο που αποκτά ωστόσο και διεθνή χαρακτήρα



Μια ματιά στις πιο αποδοτικές εταιρίες του κόσμου και στην φύση της δραστηριότητας τους, λέει πολλά για το τι συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία και όχι μόνον. Όλες δραστηριοποιούνται στο χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας και πρώτη ύλη τους είναι η γνώση. Επίσης οι περισσότερες από αυτές ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ και ιδιαίτερα από την Σίλικον Βάλευ. Έφτασαν δε στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης σε χρόνο ρεκόρ, που σημαίνει ότι η παραγωγή πλούτου σήμερα υπακούει σε νόμους που έχουν σχέση με την ταχύτητα. Οι νόμοι αυτοί όμως συνδέονται άμεσα και με τα εκπαιδευτικά συστήματα μιας χώρας, στα οποία υπάρχουν και οι βάσεις της παραγωγής γνώσεων. Όλες οι παραπάνω διαστάσεις του παγκόσμιου γίγνεσθαι που αποτελούν και την αιτία ανάπτυξης του λαϊκισμού,τον πρωθυπουργό μας δεν τον συγκινούν ιδιαιτέρως. Το αντίθετο θα λέγαμε ότι συμβαίνει. Έναν άνθρωπο που αναρριχήθηκε στην εξουσία καταδιώκοντας τη γνώση, τελευταία είναι εχθρός του. Διότι γνώση σημαίνει ύπαρξη κριτικού πνεύματος και αυτό  ο κ.Τσίπρας και οι συν αυτώ, το θεωρούν “αστικό κατάλοιπο”. Οι άνθρωποι δεν θέλουν απέναντι τους πολίτες αλλά υπηκόους. Το δε αύριο το γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια.  Οι σκοπιμότητες άσκησης και παραμονής στην εξουσία σε καμία περίπτωση δεν είναι συμβατές με το αύριο και το μέλλον. Παρ’ όλα αυτά, τα γεγονότα και οι εξελίξεις τρέχουν και σε κάποια στιγμή θα εισέλθουν ορμητικά και στην ζωή του «πιο έξυπνου λαού του κόσμου». Ας δούμε, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα και τί μέλλει γενέσθαι.
   

Όταν οι γνώσεις στις οποίες έχει σήμερα πρόσβαση ο άνθρωπος διπλασιάζονται κάθε πέντε με έξι χρόνια, είναι σαφές ότι πολλοί από εμάς είμαστε οι αναλφάβητοι του αύριο. Αν δε στον γνωστικό αναλφαβητισμό προσθέσουμε και τον αντίστοιχο ψηφιακό, τότε η κατάσταση προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα –το οποίο έχει έντονα αποσταθεροποιητικό χαρακτήρα από κοινωνικής πλευράς και η αντιμετώπισή του δεν είναι ούτε απλή, αλλά ούτε και έχει άμεσο χαρακτήρα.
Υπό αυτή την έννοια, στην σημερινή ελληνική κοινωνία, και όχι μόνον σε αυτήν, υπάρχει ένα σοβαρότατο θέμα πολιτιστικού, οικονομικού και κοινωνικού δυϊσμού το οποίο προκαλεί σοβαρότατα ρήγματα στον κοινωνικό ιστό και, πιστεύουμε, στην ουσία αποτελεί και την πεμπτουσία της σημερινής κρίσης. Συνεπώς, έχουμε να κάνουμε με μία κρίση που υπερβαίνει τα παραδοσιακά μακροοικονομικά και μικροοικονομικά πλαίσια και επεκτείνεται στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχολογίας, άρα και συμπεριφοράς. Το γεγονός αυτό την κάνει πολύ πιο περίπλοκη και προσδίδει στην αντιμετώπισή της μεσο-μακροπρόθεσμο χαρακτήρα.   


Από την άποψη αυτή, υπάρχουν στην χώρα μας ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία που μιλούν από μόνα τους. Για παράδειγμα, ενώ η χρήση του Διαδικτύου γενικεύεται, στην Ελλάδα τέσσερις Έλληνες στους δέκα δεν το χρησιμοποιούν καθόλου. Επίσης, ένα 25% του ενεργού πληθυσμού δηλώνει ψηφιακά αναλφάβητο –γεγονός που συνεπάγεται ευρύτατες κοινωνικές επιπτώσεις. Στον εργασιακό χώρο, παρά την υψηλή ανεργία, ένα 20% των θέσεων εργασίας παραμένει κενό διότι δεν υπάρχουν στην χώρα άνθρωποι με τις απαραίτητες δεξιότητες για να τις καλύψουν. Είναι δε πολύ πιθανόν αυτοί που υπήρχαν να έχουν φύγει από την Ελλάδα αναζητώντας καλύτερη επαγγελματική τύχη εκτός αυτής.


Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), από τα 1.300.000 ανέργους, οι 300.000 περίπου είναι αδήλωτοι διότι προτιμούν να αναζητούν καλύτερη τύχη στην μαύρη αγορά εργασίας, φαινόμενο που έχει αρνητικές ασφαλιστικές επιπτώσεις. Επίσης, υπολογίζεται ότι ένα 40% από τους δηλωμένους ανέργους, ήτοι κάπου 320.000, επειδή είναι κατά κανόνα γόνοι ευκατάστατων οικογενειών, δεν «φλέγονται» να εργαστούν και αναζητούν τους καλύτερους δυνατούς όρους. Οι άνεργοι αυτοί έχουν καλό επίπεδο γνώσεων και σαφώς υπερτερούν έναντι μιας άλλης κατηγορίας νέων κυρίως ανέργων με ελάχιστες γνώσεις και δεξιότητες, οι οποίοι στην ουσία είναι τα υποπροϊόντα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που παράγει …δημοσίους υπαλλήλους. Για να εκδικηθεί δε το «σύστημα», μεγάλο μέρος των παραπάνω ανέργων εμπλουτίζει τις τάξεις της Χρυσής Αυγής και εν μέρει της άκρας αριστεράς. Τα ανθρωποειδή που έχουν καταλάβει τα Εξάρχεια, επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Και έπεται συνέχεια.


Σοβαρά προβλήματα επίσης αντιμετωπίζει και το αντιπαραγωγικό στην χώρα μας σύστημα της προσοδοθηρίας, το οποίο για μια μακρά περίοδο στηριζόταν στην φούσκα των ακινήτων και στις «προσόδους» που αποφέρουν συγκεκριμένες θέσεις στο Δημόσιο (ιατροί, μηχανικοί σε πολεοδομίες, τελωνειακοί και άλλοι). Από πολιτικής πλευράς, οι πιο ευνοημένοι προσοδοθήρες στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα ότι τα ρολόγια στην Ελλάδα θα πάνε κάποτε προς τα πίσω. Παράλληλα, οι προσοδοθήρες εκδικούνται και το Κίνημα της «αλλαγής», το οποίο θεωρούν υπεύθυνο για τις όποιες απώλειες εσόδων έχουν.


Ωστόσο, απέναντι σε αυτή την Ελλάδα –την βαθύτατα αντιευρωπαϊκή και αντιδραστική– υπάρχουν και κάποιοι άλλοι Έλληνες που, παρά την κρίση, αγωνίζονται να βγουν από το τέλμα. Πρόκειται για όλους αυτούς τους συμπατριώτες μας που δοκιμάζουν την τύχη τους ιδρύοντας νεοφυείς επιχειρήσεις, κυνηγούν ευκαιρίες εντός και εκτός Ελλάδας, καινοτομούν σε προϊόντα και υπηρεσίες, μορφώνονται και ενημερώνονται και, όντες ανήσυχοι, προσπαθούν όχι μόνον να καταλάβουν σε ποιον κόσμο ζουν σήμερα αλλά και σε ποιον θα κληθούν να επιβιώσουν αύριο.



Αν και μειοψηφία και με ισχυρά εμπόδια απέναντί τους, αυτοί οι Έλληνες, ενάντια στην γραφειοκρατία και την διαφθορά της, την ακινησία και τον σκοταδισμό της, και την απίστευτη ιδιοτέλεια των βολεμένων, αποτελούν στην σημερινή Ελλάδα την μοναδική της ελπίδα για το αύριο. Στην ουσία, αυτοί είναι που θα αντιπαρατεθούν στην άρνηση και στον σκοταδισμό. Θα τα καταφέρουν; Έχουν δύσκολο έργο μπροστά τους και από πολιτικής πλευράς είναι κατακερματισμένοι. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που χρειάζεται η χώρα να εμπλουτιστεί πολιτικά με έναν μεγάλο πολιτικό σχηματισμό ικανό να ενώσει τους ανθρώπους του αύριο, στην αντιπαράθεση τους με το χθες του σκότους και της αρπαγής. Η περίπτωση του Εμμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία δεν μας λέει κάτι;



   
   




Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Author: Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος, γόνος επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής οικογένειας των Πατρών (Νεολόγος Πατρών, 1879-1973), γεννήθηκε στο Ψυχικό το 1941 και φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας. Οικονομολόγος και ειδικός σε θέματα επικοινωνίας, έχει τιμηθεί με 42 δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Εργάστηκε 30 χρόνια στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και σε άλλα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και συνεργάστηκε με γνωστές εφημερίδες και εξειδικευμένα περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες Εστία, Ναυτεμπορική και είναι σύμβουλος στο περιοδικό Μάνατζερ της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Επίσης, παρουσιάζει την εκπομπή «Δρόμοι της Ανάπτυξης» στο οικονομικό τηλεοπτικό κανάλι Sbc. Επίσης διαδικτυακά, αρθρογραφεί στο Εuro2day.gr,στο EBR και στο αγγλόφωνο European Business Review. Είναι επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και διοικητικός πρόεδρος του ελληνικού τμήματός της, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Συντακτών Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και χρημάτισε επί εξαετία πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου. Από το 2002 είναι μέλος της Γερουσίας για την Ένωση της Ευρώπης, από την οποία και τιμήθηκε για τα άρθρα του περί ομοσπονδιακής Ευρώπης.

BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS