Εκτύπωση
Άρθρα - Απόψεις
Εμφανίσεις: 308



Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος φέρνει στο προσκήνιο ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της Ευρώπης που είναι το μεταναστευτικό και οι ποικίλες προεκτάσεις του.

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Στα τελευταία «Νέα Σαββατοκύριακο», ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, πρώην υπουργός και φιλελεύθερος διανοούμενος, με λίγα αλλά μεστά σε περιεχόμενο λόγια θέτει ένα πρόβλημα με δυό σκέλη. Πρώτον αυτό της λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη και της λαϊκής τους αποδοχής και δεύτερον αυτό της μετανάστευσης και των εποπτωσεων της στην πορεία του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Συγκεκριμένα στο άρθρο του, ο πρώην υπουργός γράφει:



«…Οι τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές χτύπησαν εκκωφαντικά καμπανάκια ώστε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και Βρυξέλλες να νιώσουν τα έντονα σκιρτήματα του ευρωσκεπτικισμού. Φοβάμαι πολύ όμως πως το μήνυμα δεν ελήφθη. Η άθλια περιφρόνηση της λαϊκής ψήφου στην παρασκηνιακή διαδικασία για επιλογή νέων ευρωπαίων αξιωματούχων (κυρίως της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) το δείχνει καθαρά.


Και δεν είναι το μόνο δείγμα περιφρόνησης κι αλαζονείας. Ενώ στις ΗΠΑ π.χ. έχουν διαδικασίες ανάκλησης αξιωματούχων που απογοητεύουν εκλογείς (π.χ. Καλιφόρνια), στην Ευρώπη επιβιώνουν πρόσωπα που χωρίς ντροπή ομολογούν εξαπάτηση κοινωνικής τους βάσης. Παράδειγμα η παρέα του Γιούνκερ. Που ομολόγησε τακτική “θολώνω τα νερά” (“Παίρνουμε μια απόφαση, περιμένουμε λίγο να δούμε αντιδράσεις, διαπιστώνοντας πως δεν έχει συνειδητοποιηθεί τι έγινε, αρχίζουμε σιγά – σιγά εφαρμογή. Σε λίγο δεν υπάρχει επιστροφή”).

Κλασικό παράδειγμα η ανοχή ή κι ενθάρρυνση μετανάστευσης. Κι έγκριση του σχετικού συμφώνου. Κι έγκριση του σχετικού συμφώνου. Επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως τους συμφέρει. Με κριτήρια καθαρά οικονομικά. Αγνοώντας λαϊκές ανησυχίες. Στη λογική υποστήριξης “θεμελιωδών φιλελεύθερων ευρωπαϊκών αξιών”. Από πού όμως προκύπτει αυτό;

Στην ιστορία της πολιτικής φιλοσοφίας δεν υπάρχει πουθενά νομιμοποίηση μετακινήσεων από χώρα σε χώρα. Φιλόσοφοι όπως ο Bentham, ο Stewart Mill, ο John Lock πουθενά δεν ομιλούν για διασυνοριακούς πολίτες. Ακόμα κι ο Immanuel Kant, που αναφέρθηκε σε δικαιώματα ξένων, μιλούσε μόνο για όσους έκαναν εμπορικές συναλλαγές και κατοχύρωνε δικαίωμα χώρας υποδοχής να επιβάλει σκληρές κυρώσεις αν παραβίαζαν κάποιους κανόνες της (Perpetual Peace).

Αλλά επειδή κι ο πιο σύγχρονος John Rawls, θεωρητικός της ισότητας και της δικαιοσύνης, αποσαφηνίζει πως αναφέρεται στους ενταγμένους σε μια ορισμένη κρατική οντότητα (A Theory of Justice). Οι υποστηρικτές του ελάχιστου κράτους (Robert Nozick), αν κι αποτελούν ανάθεμα για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αρνούνται βέβαια στο κράτος κάθε δικαίωμα ελέγχου συνόρων.

Επιμένουν, όμως, ως οι ξένοι οφείλουν να σέβονται θεσμούς και νόμους, την ατομική ιδιοκτησία των άλλων και να καταδικάζουν βανδαλισμούς και τρομοκρατία (“Libertarianism and Imnugration”. Mises Institule). Ισχύουν αυτά για μουσουλμάνους μετανάστες;
Και κάτι άλλο. Ακατανόητο. Σε Μέση Ανατολή και Αφρική σφάζονται χριστιανοί από μουσουλμάνους κι έρχονται σαν “πρόσφυγες” μόνο μουσουλμάνοι! Μπορεί να το εξηγήσει κανείς; Ο επίτροπος;
Η Επιτροπή: Οι φιλεύσπλαχνοι καλωσοριστές;

Οι ευρωπαϊκές ελίτ καθυβρίζουν και ειρωνεύονται τον πρόεδρο Τραμπ. Ενώ όμως οι χώρες τους τσαλαβουτούν στα αδιέξοδα στην Αλαμπάμπα, στο Άρκανσο, στο Νιου Τσέρσεϊ και στο Τέξας η ανεργία έπεσε στα ιστορικά χαμηλότερα, ενώ στο Μετν, στη Β.Ντακότα, στην Πενσυλβανία και στο Βερμόντ ακολουθεί σταθερά πτωτική πορεία.

Σεβασμός, λοιπόν, στις ανησυχίες των λαών. Αυτές θα πρέπει να οδηγούν ευρωπαϊκές ηγεσίες. Για να επιβιώσει αύριο η Ευρώπη…».  
Και για να γνωρίζουμε για τι μιλάμε, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στη σημερινή Ε.Ε. νομίμως και παρανόμως κατοικούν πάνω από 60 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, οι οποίοι το 2060 θα είναι περί τα 150 εκατομμύρια, και θα αντιπροσωπεύουν το 30% αν όχι και παραπάνω του συνολικού πληθυσμού. 

Την ίδια περίοδο, η Ένωση και γενικά η Ευρώπη, θα είναι περικυκλωμένη από ένα δισεκατομμύριο μουσουλμανικούς πληθυσμούς, οι οποίοι θα έχουν γερές αρθρώσεις και στην καρδιά της.

Αν όλα αυτά δεν είναι επαρκείς πηγές προβληματισμού τουλάχιστον, για τις ευρωπαϊκές θεσμικές ηγεσίες, τότε καλά θα κάνουμε να αρχίσουμε να… χαιρετάμε πλατάνους.

Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Author: Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος, γόνος επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής οικογένειας των Πατρών (Νεολόγος Πατρών, 1879-1973), γεννήθηκε στο Ψυχικό το 1941 και φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας. Οικονομολόγος και ειδικός σε θέματα επικοινωνίας, έχει τιμηθεί με 42 δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Εργάστηκε 30 χρόνια στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και σε άλλα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και συνεργάστηκε με γνωστές εφημερίδες και εξειδικευμένα περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες Εστία, Ναυτεμπορική και είναι σύμβουλος στο περιοδικό Μάνατζερ της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Επίσης, παρουσιάζει την εκπομπή «Δρόμοι της Ανάπτυξης» στο οικονομικό τηλεοπτικό κανάλι Sbc. Επίσης διαδικτυακά, αρθρογραφεί στο Εuro2day.gr,στο EBR και στο αγγλόφωνο European Business Review. Είναι επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και διοικητικός πρόεδρος του ελληνικού τμήματός της, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Συντακτών Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και χρημάτισε επί εξαετία πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου. Από το 2002 είναι μέλος της Γερουσίας για την Ένωση της Ευρώπης, από την οποία και τιμήθηκε για τα άρθρα του περί ομοσπονδιακής Ευρώπης.

BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS