Καθώς εντείνεται συνεχώς η αέναη, αδιάκοπη, στην Ελλάδα προεκλογική δραστηριότητα προς γνώσιν άμα και τέρψιν παρουσιάζω την οικονομική πολιτική του Περικλέους, του ηγέτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με την οποία η Αθήνα απέκτησε μεν "αίδια" (αθάνατα) έργα, ωστόσο λειτούργησε ως "καρκίνος", όπως εύστοχα επεσήμανε ο οικονομολόγος Γλάδστων προς τον Ιούλιο Φερρύ, τονίζοντας ότι "αι Αθήναι απέθανον λόγω της κακής αυτών οικονομίας". Πρόκειται για τον πρώτο παγκοσμίως "Πολιτειακό σοσιαλισμό", τον οποίο εισήγαγε ο Περικλής και με τον οποίο όλοι σχεδόν οι Αθηναίοι έγιναν ... δημόσιοι υπάλληλοι! Κι ενώ, λοιπόν, από αυτόν τον "Πολιτειακό σοσιαλισμό" πέθανε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αυτό δεν έγινε μάθημα και σε άλλες Δημοκρατίες και ιδιαίτερα στη σύγχρονη Ελλάδα, όπου όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα από τον πρώτο δικομματισμό που άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του 1870, επισώρευσαν και επισωρεύουν πάμπολλα δεινά, τα οποία καταμαρτυρούνται από τους επονείδιστους διεθνείς οικονομικούς ελέγχους, τις χρεοκοπίες και τα εφιαλτικά σημερινά Μνημόνια.
Όπως, λοιπόν, επισημαίνει ο μέγας οικονομολόγος, καθηγητής και ακαδημαϊκός αείμνηστος Ανδρέας Ανδρεάδης στο ογκώδες δίτομο έργο του "Η ιστορία της ελληνικής δημόσιας οικονομίας" (Εκδόσεις Δημήτρη Παπαδήμα, Αθήνα 1992) στις σελίδες 291 και 292 (Α΄Τρόμος), ο Περικλής υπήρξε ο εισηγητής του "πολιτειακού σοσιαλισμού", δηλαδή πραγματοποιούσε έργα όχι διότι τα έκρινε χρήσιμα, αλλά για να προσφέρει εργασία στους πολίτες, από τους οποίους άλλοι μεν εγκατέλειπαν τους αγρούς, άλλοι δε , καθώς εθίσθηκαν, έπαψαν να είναι "σώφρονες και αυτουργοί", αξιώνοντας στη συνέχεια να ζουν εις βάρος της πολιτείας..
Συγκεκριμένα, ο Ανδρεάδης αναφέρει τα ακόλουθα:
"Παρατηρούμεν, ως προς με την εκ των αγρών μετανάστευσιν, ότι αύτη ωφείλετο εν μέρει τουλάχιστον εις άλλους γενικωτέρους, πλουτοπαραγωγικούς, λόγους, ως προς δε τους εν τη πόλει θήτας, τους προλεταρίους του ε΄ αιώνος, ότι η περί συντηρήσεως αυτών μέριμνα επεβάλλετο, διότι η τάξις αύτη είχεν από της εν Σαλαμίνι μάχης επιδοθή εις τα όπλα και ετρέφετο από των πολέμων, όθεν, κλειομένης οριστικής ειρήνης, τη ήτο αδύνατον να εξεύρη μόνη και αμέσως τα προς το ζην. Αφ΄ ετέρου, αν συν τω χρόνω οι φιλόπονοι και υπερήφανοι Σαλαμινομάχοι μετεβλήθησαν εις όχλον πολυπράγμονα και αργόν, τούτο οφείλεται εις τας μισθοφορίας και τας διανομάς, αίτινες είθισαν αυτούς να ζώσιν εν αργία... Η εγκαινιασθείσα πολιτική εξωκείωσε τους Αθηναίους προς την αντίληψιν ότι η πολιτεία ώφειλε να μη αφήση αυτούς να λιμώττωσιν ...".
Και ο οικονομολόγος Ανδρεάδης, σχολιάζοντας την οικονομική αυτή πολιτική του "πολιτειακού σοσιαλισμού" επισημαίνει ότι "τοιαύται δαπάναι μη αμέσως παραγωγικαί και υπερβαίνουσαι τον εξαπλάσιον του τακτικού προϋπολογισμού μόνον εν απολύτω μοναρχία θα ηδύνατο να πραγματοποιούνται άνευ αντιδράσεως...".
Πράγματι, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία αυτή η σπατάλη είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις με κυριότερη εκείνη ότι "χρήματα καταβαλλόμενα υπό των συμμάχων προς εθνικούς αγώνας κατηνάλισκεν εις δαπάνας πολυτελείας και εις το καλλωπίζειν το Άστυ "ώσπερ αλαζόνα γυναίκα"!
Μην αναζητείτε διαφορές με την εφαρμοζόμενη επί πολλές δεκαετίες ίδια οικονομική πολιτική στη νέα Ελλάδα, η οποία ιδιαίτερα μετά το 1979 ο "πολιτειακός σοσιαλισμός" έγινε και ένας ολέθριος "μακροοικονομικός λαϊκισμός". Η μόνη διαφορά είναι ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν σπαταλούσαν χρήματα.... συμμάχων, αλλά ... δανειστών...
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS