Εκτύπωση
Άρθρα - Απόψεις
Εμφανίσεις: 617



Του Χρήστου Χωμενίδη

Τι θα συνέβαινε εάν τις προάλλες που ο Δημήτρης Κουφοντίνας βόλταρε στο κέντρο της Αθήνας ένας απλός πολίτης -γυναίκα ή άντρας, νέος ή ηλικιωμένος- στεκόταν εμπρός του και έφτυνε; Όχι στα μούτρα του. Στα πόδια του. "Ντροπή σου!" αν του' λεγε - δύο λέξεις μόνο...



Ευελπιστώ ότι οι διαβάτες και οι θαμώνες των καφενείων, όσοι κατάπληκτοι τον αντίκρυζαν να βαδίζει πλάι τους και -από φόβο;- χαμήλωναν το βλέμμα ή το έστρεφαν αλλού, ευελπιστώ πως θα ξεπάγωναν. Και εν χορώ θα τον αποδοκίμαζαν. Και θα διατράνωναν τη φρίκη τους εμπρός στην απόλυτη ύβρη να σουλατσάρει ο φονιάς αμετανόητος στους τόπους μαρτυρίου των θυμάτων του. Αντιμέτωπος με την οργή λαού, ο Κουφοντίνας θα λούφαζε, θα ζάρωνε στο σπίτι ή στο κελί του, δεν θα ξανατολμούσε να εμφανιστεί δημόσια. Θα είχε δοθεί μήνυμα σαφές, συντριπτικό: "Εμείς οι ζωντανοί περιφρουρούμε τη μνήμη των νεκρών μας. Εμείς είμαστε οι τελικοί εγγυητές της Δικαιοσύνης, του Νόμου -θείου και ανθρώπινου- χωρίς τον οποίον οι πόλεις καταρρέουν, ο βίος καταντάει αβίωτος."

Δεν συνέβη, αλίμονο, τίποτα τέτοιο. Δεν βρέθηκε ένας. Όπως δεν βρέθηκε ένας να σταθεί ανάμεσα στον Ζακ Κωστόπουλο και στους αποκτηνωμένους που τον κλώτσαγαν.

Έχουμε καταντήσει κοινωνία φαντασμάτων.

Στην αληθινή ζωή, εκείνη που έχει σάρκα και οστά, που συμβαίνει στους δρόμους, στις δουλειές μας, στην αγορά, ανεχόμαστε τα πάντα. Φοβόμαστε να ορθώσουμε ανάστημα μην και μας πάρουν τα σκάγια. Υποτασσόμαστε στις αποφάσεις άλλων, που διαμορφώνουν μέχρις ασφυξίας την καθημερινότητά μας.

Μπαίνουμε έπειτα στο διαδίκτυο και εκεί μέσα -άυλοι, προστατευμένοι από την απόσταση, συχνά και την ανωνυμία- εκτονωνόμαστε. Πληκτρολογώντας βάζουμε κατά φαντασίαν τα πράγματα στη θέση τους. Κατακεραυνώνουμε τους κακούς, πατάμε δήθεν στον λαιμό την αδικία, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, θρηνούμε γοερά τη νεκρή πότε του αποτρόπαιου φονικού στη Ρόδο, πότε στην Κέρκυρα, ομνύουμε σε έναν γενικόλογο ανθρωπισμό, σε μια καλύτερη κοινωνία όπως την αντιλαμβάνεται ο καθείς. Βγάζουμε το άχτι μας. Και πέφτουμε για ύπνο.

"Έτσι" θα μού πείτε "είναι καμωμένοι οι άνθρωποι. Ό,τι φαλτσάρει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης -στο να μας βρει σώους και η επόμενη μέρα, στο να τη βγάλουμε όπως-όπως καθαρή- ονομάζεται ηρωισμός. Όποιος ρισκάρει για μια ιδέα που τον υπερβαίνει υμνείται. Διότι σώζει την τιμή του συνόλου. Δεν γεννιούνται όμως κάθε μέρα Αντιγόνες. Ούτε μπορούμε να έχουμε απ' τον εαυτό μας κι απ' τους γύρω μας την απαίτηση να υπερασπίζονται με προσωπική πρωτοβουλία, με προσωπικό κίνδυνο, τη Δικαιοσύνη ή τη Δημοκρατία. Υπάρχει νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική εξουσία. Το κράτος εγγυάται το ευ ζην μας. Οι πολίτες δεν υποχρεούνται παρά να υπακούουν στους νόμους..."

Έτσι πράγματι θα συνέβαινε εάν -κάτω από τη μύτη μας- στρατιωτικά δομημένες μειοψηφίες, στενά συνδεδεμένες με το παρακράτος, δεν ελλόχευαν.

Πώς τόλμησε να κάνει γύρο του θριάμβου ο Κουφοντίνας, ο οποίος σε όλη του τη ματωμένη διαδρομή δεν έχει δώσει το παραμικρό δείγμα γενναιότητας; Πόνταρε αποκλειστικά στο ότι ο κόσμος θα τρόμαζε στη θέα του; Ή κάποιοι είχαν διασφαλίσει τα νώτα του;

Πώς δρα στο φως σχεδόν ο Ρουβίκωνας χλευάζοντας -με την ύπαρξή του και μόνο- το δημοκρατικό πολίτευμα;

Πώς κυλάει ο καιρός και το άβατο στα Εξάρχεια καλά κρατεί; Πρόσφατα τα "οργισμένα προλεταριακά νιάτα των Εξαρχείων" καταδίωξαν και ξυλοφόρτωσαν έναν περαστικό από τη γειτονιά επειδή τον μπέρδεψαν με τον "νεοφιλελεύθερο" δημοσιογράφο Θοδωρή Γεωργακόπουλο...

Επικρατεί -είναι γεγονός- τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα κοινωνική ειρήνη. Σχετικά σπάνια ξεσπούν εκτεταμένα επεισόδια, διασταυρώνονται στην άσφαλτο μολότοφ με δακρυγόνα. Οι διαδηλώσεις γενικά έχουν αραιώσει. Και όμως, το τρίτο "αριστερό" μνημόνιο και τα παρεπόμενά του είναι πιό επώδυνα κι από τα δύο προηγούμενα μνημόνια. Δείχνει ιώβεια υπομονή ο λαός απέναντι στους Συριζανέλ; Ή τα τάγματα κρούσης, οι εμπρηστές της Μαρφίν, οι αυτουργοί των εκτρόπων κρατούν δυνάμεις για την επόμενη μέρα; Για να δυσκολέψουν, με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, το έργο της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις προσεχείς κάλπες; Για να προσβάλουν με την κακοποιό τους δράση τη βούληση της πλειοψηφίας;

Όσο παραμένουμε μια κοινωνία φαντασμάτων, διατεθειμένη να υποστεί το οτιδήποτε σχεδόν στον δημόσιο χώρο αρκεί να μη χάσει την ιδιωτική βολή της... Όσο καταπίνουμε τις προσβολές στις θεμελιώδεις μας αξίες, όσο κάνουμε τα κορόιδα, στρουθοκαμηλίζουμε για να αποφύγουμε το βλέμμα του τέρατος... Όσο προσπερνάμε βιαστικά τον Κουφοντίνα για να μην μπλέξουμε... Τόσο σκάβουμε τον λάκκο μας.

"Η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Εθνική Υπερηφάνεια δεν είναι ποτέ δώρο. Είναι απόκτημα και αποκτάται με αγώνα κάθε μέρα. Είναι θέμα μόνιμου αγώνα."

Δεν το γράφω εγώ. Το έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Καλή χρονιά.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

www.capital.gr

 

Το Βήμα της Αιγιάλειας
Author: Το Βήμα της Αιγιάλειας
Ανεξάρτητη eφημεριδα άποψης.

BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS