Του Κώστα Γιαννακίδη
Αυτά που είπαν ο Μακρόν και ο Τσίπρας στην Πνύκα οδηγούν σε περισσότερη Ευρώπη, δηλαδή στην εκχώρηση μεγαλύτερου ελέγχου στο κέντρο των Βρυξελλών. Αυτό δεν αρέσει στους λαούς, όμως είναι ο μοναδικός τρόπος για να μείνουμε όλοι μαζί, στην ίδια ταχύτητα

Για έναν πολιτικό η Πνύκα πρέπει να είναι ό,τι και το Μαρακανά για έναν ποδοσφαιριστή: η καλή εμφάνιση εκεί, συνεπάγεται και αντίστοιχη ιστορική καταγραφή.

Ο Εμανουέλ Μακρόν χρειαζόταν την εικόνα με φόντο τον Παρθενώνα περισσότερο και από τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα αν οι δυο τους αποφάσιζαν να συγκρίνουν τη δημοφιλία τους, το αποτέλεσμα θα ήταν αντίστοιχο της εικόνας που παρακολουθήσαμε κατά την άφιξη του Γάλλου στο Μαξίμου: ο ένας στον ώμο του άλλου.

Και εντάξει, για τον Τσίπρα η φθορά είναι φυσιολογική όσο το γήρας αφού οδεύει προς τη συμπλήρωση τριών ετών πρωθυπουργίας. Ο Μακρόν όμως είναι ακόμα νέος στα Ηλύσια Πεδία. Ωστόσο το προφίλ του οξειδώνεται με κινηματογραφική ταχύτητα. Φταίει βέβαια το δυσπρόσιτο ύφος του, η κακή σχέση με τον Τύπο και, ασφαλώς, η ατζέντα των μέτρων που έλαβε, ειδικά στα εργασιακά. Ομως έχει χρόνια μπροστά του για να διαμορφώσει το αποτύπωμα που θα αφήσει στη Γαλλία και στην Ευρώπη.

Η ομιλία του στην Πνύκα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον, σε ορισμένα σημεία δε έγινε γοητευτική. Εκεί που μιλούσε για περισσότερη Δημοκρατία ως αντίδοτο στην «Ευρώπη των κανόνων» ήταν να την τυπώσεις και να την σκορπίσεις στο Βερολίνο. Αλλά μέχρι εκεί. Διότι αν ζητάς περισσότερη δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων, μπορεί να έρθει ο Σόιμπλε και να σου ζητήσει να βάλεις περισσότερα χρήματα. Ομως, τέλος πάντων, πρέπει, πράγματι, να υπάρχει ένας τρόπος για να αλλάξει η εικόνα μίας Ενωσης που εμφανίζεται στους πολίτες της ως ένας απρόσωπος μηχανισμός επιβολής. Και αυτό, ναι, επιτυγχάνεται μέσω μηχανισμών και ευρημάτων σε συσκευασία «περισσότερης δημοκρατίας». Δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς όταν πλέον έχεις κυβερνήσεις ξεκάθαρα αντιευρωπαϊκές. Ακόμα και ο συγκεντρωτισμός των ευρωπαϊκών οργάνων θα πρέπει πλέον να «πουληθεί» ως «περισσότερη δημοκρατία».

Ομως ο Μακρόν είπε και άλλα. Μερικά τα υιοθέτησε και ο Τσίπρας στην, καλή είναι η αλήθεια, ομιλία του. Ο γάλλος πρόεδρος ακολουθεί το σενάριο Γιούνκερ για εμβάθυνση της Ενωσης και επιτάχυνση του βηματισμού προς την ολοκλήρωση. Εκεί αποσκοπούν και τα σκληρά μέτρα που λαμβάνει στη χώρα του. Θέλει να σταθεί δίπλα στη Γερμανία. Λίγο ως πολύ αυτά λέει και το Βερολίνο για μία Ενωση δύο και τριών ταχυτήτων, με την Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, να βρίσκεται πολύ μακριά από τον πυρήνα της πρώτης ταχύτητας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε να υιοθετεί αυτόν τον προσανατολισμό. Μάλιστα υπήρχαν αποστροφές στην ομιλία του που νόμιζες ότι θα αρχίσει να εγκαλεί και τους ευρωσκεπτιστικές -για τόσο φιλοευρωπαίο μιλάμε. Μένει βέβαια να εξηγήσει προς το εθνικό ακροατήριο ότι «περισσότερη Ευρώπη» σημαίνει κάτι στο οποίοι είμαστε αλλεργικοί: μεταρρυθμίσεις με μεγαλύτερη εκχώρηση ελέγχου στις Βρυξέλλες και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ίσως απαιτήσει εγγραφή σε συνταγματική αναθεώρηση. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να περάσει σε μία χώρα σαν την Ελλάδα; Μια χαρά μπορεί. Η μεταστροφή και οι πιρουέτες του Τσίπρα μας έδειξαν ότι όλα γίνονται.

Protagon

Author: Το Βήμα της Αιγιάλειας

Ανεξάρτητη eφημεριδα άποψης.