Εκτύπωση
Άρθρα - Απόψεις
Εμφανίσεις: 1349

Αλήθεια πόσοι από εμάς δεν έχουμε περάσει αμέτρητα καλοκαιρινά βράδια μπροστά στην τηλεόραση συντροφιά με παλιές ελληνικές ταινίες; Ρητορικό το ερώτημα μιας και  οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε  με τις ατάκες  Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Βλαχοπούλου, Σταυρίδη, Παπαγιαννόπουλου, Φωτόπουλου, Κωνσταντάρα, Γώγου, Μπάρκουλη, Αλεξανδράκη, Παπαμιχαήλ, Μακρή, Βασιλειάδου, Αυλωνίτη, Χατζηχρήστου κ.α. όποιος υποστηρίξει το αντίθετο μάλλον ψέματα θα πει.

Όλοι αυτοί είναι συνδυασμένοι με τα πιο όμορφά μας χρόνια, τότε που μετρούσαμε τα μπάνια και τα παγωτά, τότε που παίζαμε στις γειτονιές κουτσό και κρυφτό,  λίγο πριν το ρολόι δείξει εννέα έπρεπε να είμαστε στο σπίτι γιατί σε  λίγο θα άρχιζε η αγαπημένη μας ελληνική ταινία… Πότε να δούμε την Τζένη ως  «Δεσποινίς Διευθυντής» να ρωτάει τον Αλεξανδράκη με εκείνο το παιχνιδιάρικο ύφος «γυρίσατεεε» και άλλες φορές να αγριεύει…

Την Αλίκη στο ξύλο βγήκε από το παράδεισο να τρώει χαστούκια από τον βεβαίως βεβαίως  και την Μαίρη Αρώνη στο ρόλο της «πάστα Φλώρα» στην ταινία  «Μια τρελή, τρελή, οικογένεια» να απαντά με ερώτηση στο αξίωμα της κόρης της « -Τα χορταρικά δεν παχαίνουν, μαμά. –Γιατί το λες αυτό Μίκα; Κι οι αγελάδες όλο χορταρικά τρώνε κι όμως είναι τετράπαχες....». Είναι στιγμές που ανατρέχει κανείς μέσα σε αυτές τις ατάκες ή στο χιούμορ αυτών των ανθρώπων για να ξεφύγει από τη γκρίζα πραγματικότητα.

Πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή η Αρλέτα, μια τραγουδίστρια που εμφανίστηκε στις μπουάτ τη δεκαετία του  ’60, όμως αγαπήθηκε από τη δική μου γενιά κάπου κοντά στο ’90 τριάντα χρόνια περίπου μετά. Το ίδιο μπορώ να πω και για τον Λουκιανό και για  τόσους άλλους που δεν είναι πια στη ζωή. Όμως μας συντροφεύουν ακόμα, την Αρλέτα και τον Λουκιανό τους έχω ταυτισμένους με τα μαθητικά μου χρόνια, με τα χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας. Έλα όμως που μεγαλώνοντας ο καθένας μας νιώθει όλο και περισσότερο πως κομμάτια του εαυτού του χάνονται, γίνονται αναμνήσεις και αφήνουν μια γεύση που θυμίζει γλυκό νεράντζι στο στόμα.

Τα πρώτα δάκρυα απώλειας  στο πρόσωπο μου  έτρεξαν όταν έμαθα για τον θάνατο του Ελύτη, ίσως γιατί το μονόγραμμα ήταν το αγαπημένο μου, ίσως γιατί τον είχα ταυτίσει με την Ελλάδα , ίσως γιατί λάτρευα τα μελοποιημένα ποιήματα του, πότε να τ’ ακούω από τη φωνή του Μπιθικώτση και άλλες φορές από τον Γιώργο Νταλάρα.

Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα πως οι άνθρωποι του πνεύματος, των γραμμάτων, της τέχνης, της μουσικής δεν χάνονται, δεν φεύγουν, είναι οι μόνοι που ακόμα και μετά το θάνατο τους  μας κρατάνε το χέρι, μας ταξιδεύουν, μας καθοδηγούν, μας κάνουν και γελάμε , μας διασκεδάζουν και μας προβληματίζουν.

Ακόμα και αν χαθεί ένας συγγραφέας ή ένας ποιητής τα πονήματά του είναι εδώ επίκαιρα και ουσιαστικά. Οι ατάκες των αγαπημένων μας  ηθοποιών μας συντροφεύουν στις δυσκολίες μας και μας κάνουν να ξεχνάμε προς στιγμή τα όποια προβλήματά. Όσο για τα τραγούδια πάντα θα μιλάνε στη ψύχη μας,  σε κάθε χωρισμό θα μας συντροφεύει «Το τραγούδι της Ερήμου» με την ανεπανάληπτη ερμηνεία της Αρλέτα ή η Πιρόγα σε ερμηνεία Μητροπάνου θα  μας ακολουθεί , ενώ ο Λουκιανός θα μας καλεί μέσα στα θερινά τα σινεμά να ταξιδέψουμε συντροφιά με αγιόκλημα και γιασεμιά… και ο Γιάννης Καλαντζής θα  μας μιλάει για το παραμυθάκι.

Άλλωστε, αυτή είναι η ζωή μια διαδρομή με αναμνήσεις, μέρος των αναμνήσεων μας, τραγούδια, ερμηνείες , ατάκες, γέλιο, δάκρυ, διάβασμα, προβληματισμοί… ότι τοποθετείται στο ντουλαπάκι της ψυχή μας ποτέ δεν χάνεται, απλώς φεύγει μαζί με εμάς. 

Το Βήμα της Αιγιάλειας
Author: Το Βήμα της Αιγιάλειας
Ανεξάρτητη eφημεριδα άποψης.

BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS