Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το να γίνονται στάχτη και τα μυαλά των ανθρώπων σε νέου είδους κρεματόρια της σκέψης, είναι μία νέα μορφή γενοκτονίας

Δεν το ήξερα, αλλά μού το έμαθε ο κύριος πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Είπε λοιπόν ότι, επειδή είμαι ένας από αυτούς που τον έχουν «βομβαρδίσει με ρητορικά σχήματα περί αριστείας», επληροφορήθην ότι θεωρεί περίπου ως «κληρονομικό δικαίωμα την εξουσία, αλλά λίγους μπορεί να πείσει». Επίσης, υποθέτω, κατά την πρωθυπουργική συλλογιστική, ότι πρέπει να διαθέτω αμύθητη περιουσία και να έχω δεν ξέρω γω πόσους λογαριασμούς σε υπεράκτιες εταιρείες (προφανώς ο κ. Τσίπρας αγνοεί τον ελληνικό όρο, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε τον αγγλικό off-shore).

Μετά από αυτές τις «αποκαλύψεις» ψάχτηκα και το μόνο που βρήκα είναι ότι όντως σε πνευματικό και γνωστικό κεφάλαιο είμαι πολύ πλουσιότερος από τον κύριο πρωθυπουργό, σίγουρα όμως η μηδενική προσωπική μου περιουσία απέχει από τα δικά του assets.
Ο κύριος πρωθυπουργός, ωστόσο, ταυτίζοντας την αριστεία με «αμύθητα πλούτη» και άλλα παρόμοια, αλλά το πήγαινε και θέλει να το πάει.
Πρώτον, στην ομιλία του ήθελε να δείξει ότι ο ίδιος, αν και απαίδευτος, εν τούτοις είχε ήθος και τόλμη. Είναι ο αμόλυντος ηγέτης που «σκίζεται» για την Ελλάδα και σύντομα θα την «βγάλει από την λάσπη» –η οποία, όμως, δεν μάς είπε σε τί συνίσταται. Δεύτερον, βάλλοντας κατά της αριστείας, εμμέσως αλλά ξεκάθαρα, ο Αλέξης Τσίπρας σχηματίζει το άλλοθι για το ολοκαύτωμα της παιδείας που έχει βάλει στα σκαριά ο αρμόδιος υπουργός του κ. Κώστας Γαβρόγλου. Και εδώ το πρόβλημα είναι τεράστιο, γιατί πρόκειται για σχεδιαζόμενη γενοκτονία ανθρώπινου κεφαλαίου.

Μπορεί το ολοκαύτωμα της παιδείας μας να ικανοποιεί το κοινό του παλαιού ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις έφερε τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τους συν αυτώ στην εξουσία, πλην όμως την χώρα την κατέστρεφε κυριολεκτικά για πάρα πολλά χρόνια. Διότι, από οικονομικής πλευράς, απαξίωνε έναν πολύτιμο παραγωγικό πόρο, που είναι το γνωστικό κεφάλαιο της χώρας μας. Καταλαβαίνουμε ότι μπροστά στις σκοπιμότητες της εξουσίας, της διατήρησής της και της πολιτικής του επιβίωσης, η Γνώση και η Παιδεία έρχονται πολύ χαμηλά στις προτεραιότητες του κυρίου πρωθυπουργού και της ιδεοληπτικής παρέας του.

Εξάλλου, για τον κ. Αλέξη Τσίπρα το σχολείο ήταν χώρος καταλήψεων και ακτιβισμού και όχι μαθήσεως. Στο μυαλό του, η μάθηση είναι γι’ αυτούς που θεωρούν κληρονομιά τους την εξουσία και έχουν «αμύθητα πλούτη». Για όλους τους άλλους δεν έχει καμμία σημασία. Για παράδειγμα, αυτοί που την περίοδο 1981-1990 πραγματοποίησαν την «μεγάλη ληστεία» στην χώρα και έβαλαν τις βάσεις για την σημερινή της χρεοκοπία, τί ανάγκη έχουν την μάθηση; Σιγά μην φλέγονται για γνώση διάφοροι Κολλάδες, Φωτόπουλοι, Μπακούληδες και όλοι αυτοί που δια της αρπαγής κατέστρεψαν την δημόσια σφαίρα, υπερχρέωσαν την οικονομία και εξευτέλισαν τον συνδικαλισμό ως έννοια και πρακτική.

Κύριος κορμός της πολιτικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι το μεγάλο μέρος της δημοσιοϋπαλληλίας και αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που αρνούνται κάθε πρόοδο για την χώρα. Για να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος και γενικά το φαιοκόκκινο μέτωπο στην χώρα αντλούν πολιτική δύναμη από τον πληθυσμό που μέχρι σήμερα κατανάλωνε με δανεικά και δια της αρπαγής, και που ήταν ενταγμένος στον «μη εμπορεύσιμο διεθνώς» τομέα της οικονομίας.

Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού ούτε θέλει να καταλάβει πού οφείλεται η κρίση, ούτε έχει αυτή την δυνατότητα –και καλόν είναι για τους πολιτικούς του εκπροσώπους να μην την αποκτήσει, γιατί ίσως τότε αλλάξει πολιτική συμπεριφορά. Κατά συνέπεια, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος πρέπει να κλείσει ο δρόμος προς την μάθηση, να εξευτελιστούν η αριστεία και να διαπομπευθεί η εκπαίδευση ως θεσμός.

Αυτό είναι το «θεάρεστο» έργο του υπουργού κ. Κ. Γαβρόγλου. Ένας θλιβερός μαρξιστής που, πιθανότατα γεμάτος μίσος για τις ανοικτές κοινωνίες, προσπαθεί να τις κλείσει, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, για να ικανοποιήσει Πολάκηδες, Τόσκες, Κοντονήδες και άλλους, ο κ. Κ. Γαβρόγλου προωθεί μία σειρά αλλαγών στην ανώτατη παιδεία, παρά την εκπεφρασμένη αντίθεση πρυτάνεων και πανεπιστημιακών.

Συγκεκριμένα, ο κύριος υπουργός, που το παίζει και βαρύγδουπος καθηγητής, ανατρέπει διαδικασίες, επιβάλλει αναχρονιστικές αλλαγές και ως νέος φοιτητοπατέρας επαναφέρει την συμμετοχή εκπροσώπων (ποιών;) των φοιτητών σε κομβικές λειτουργίες των πανεπιστημίων. Με άλλα λόγια, καθιερώνει στα ΑΕΙ τις μαφίες που τα λυμαίνονται. Ακόμα χειρότερα, αντί η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Γαβρόγλου να προσπαθούν να εναρμονίσουν την λειτουργία των ΑΕΙ με τις βέλτιστες πρακτικές που ακολουθούνται διεθνώς, επαναφέρουν οπισθοδρομικές και αντιαναπτυξιακές διαδικασίες επιφέροντας καίρια πλήγματα στην ανεξαρτησία και την αποτελεσματικότητά τους.

Παράλληλα, ο κύριος υπουργός, που υπήρξε και στέλεχος του Ιδρύματος Λάτση, αγνοεί πλήρως τις ομόφωνες απόψεις των πρυτανικών αρχών για τις μεταπτυχιακές σπουδές, εισάγοντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο και δημιουργώντας σημαντικά εμπόδια στην ανάπτυξή τους. Σπρώχνει έτσι εκτός Ελλάδος τα καλύτερα μυαλά της χώρας. Αυτό τον πονάει. Γι’ αυτό βάζει για μία ακόμη φορά φρένο στις όποιες προσπάθειες εξωστρέφειας με την δημιουργία ξενόγλωσσων τμημάτων. Σιγά μην αυτά ενδιαφέρουν τα Εξάρχεια και την ΟΛΜΕ.

Αντί να διευκολύνει την διαδικασία σε μία εποχή που τα ανώτατα ιδρύματα στενάζουν από την έλλειψη πόρων, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σαμποτάρει την δημιουργία τους. Δεν μπορεί να δει ούτε καν το γειτονικό παράδειγμα της Κύπρου, που μέσα σε ελάχιστα χρόνια κατάφερε να προσελκύσει χιλιάδες φοιτητές και φυσικά τα ανάλογα έσοδα τόσο για τα πανεπιστήμια όσο και για την τοπική κοινωνία. Αυτά είναι λεπτομέρειες, όμως…

Αλλάζει επίσης και πάλι το πολυσυζητημένο και ταλαιπωρημένο καθεστώς ασύλου, δημιουργώντας μία νέα εστία έντασης και προστριβών. Αναβαθμίζει σε παράλογο βαθμό τον ρόλο των φοιτητών, οι οποίοι αποκτούν πλέον λόγο ακόμα και για την απονομή τίτλων Επίτιμου Διδάκτορα, Ομότιμου και Επίτιμου Καθηγητή, την μετακίνηση καθηγητών από και προς ένα Τμήμα, την αλλαγή του γνωστικού αντικειμένου στο οποίο έχει διοριστεί καθηγητής. Παράλληλα, οι εκπρόσωποι των φοιτητών δια της ψήφου τους θα εγκρίνουν τα συγγράμματα για κάθε μάθημα –λες και έχουν την απαιτούμενη γνώση και εμπειρία να κρίνουν τί και ποιο είναι καλύτερο!

Την ώρα λοιπόν που ο κόσμος αλλάζει δραματικά και στην εποχή του μετακαπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης η Παιδεία παίζει πρώτο ρόλο, ο κ. Κώστας Γαβρόγλου, για λόγους θλιβερούς, κλείνει τα παιδιά μας στα κρεματόρια της ιδεοληψίας και της ολοκληρωτικής βλακείας.

Author: Αθανάσιος Παπανδρόπουλος

Ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος, γόνος επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής οικογένειας των Πατρών (Νεολόγος Πατρών, 1879-1973), γεννήθηκε στο Ψυχικό το 1941 και φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας. Οικονομολόγος και ειδικός σε θέματα επικοινωνίας, έχει τιμηθεί με 42 δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Εργάστηκε 30 χρόνια στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και σε άλλα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και συνεργάστηκε με γνωστές εφημερίδες και εξειδικευμένα περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες Εστία, Ναυτεμπορική και είναι σύμβουλος στο περιοδικό Μάνατζερ της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Επίσης, παρουσιάζει την εκπομπή «Δρόμοι της Ανάπτυξης» στο οικονομικό τηλεοπτικό κανάλι Sbc. Επίσης διαδικτυακά, αρθρογραφεί στο Εuro2day.gr,στο EBR και στο αγγλόφωνο European Business Review. Είναι επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και διοικητικός πρόεδρος του ελληνικού τμήματός της, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Συντακτών Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και χρημάτισε επί εξαετία πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου. Από το 2002 είναι μέλος της Γερουσίας για την Ένωση της Ευρώπης, από την οποία και τιμήθηκε για τα άρθρα του περί ομοσπονδιακής Ευρώπης.